Update

Hierbij nog een update over mijzelf. Maandag ben ik naar de KNO-arts / professor geweest in het UZ in Gent. Na met allerlei toeters en bellen in mijn neus en holtes te hebben gekeken, kwam hij toch ook wel tot de conclusie dat het ontstoken was (ik zal de details besparen). Conclusie: antibioticakuur afmaken en ik kreeg een stevige neusspray met prednison erin (niet in Nederland te krijgen natuurlijk).

Nu vier dagen verder is de kuur bijna klaar. De koorts is er nog steeds. De spray moet ik nog 7 dagen volhouden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet echt goede hoop op heb. Maar ja, niet te pessimistisch zullen we maar zeggen. Vooralsnog hoop ik op een klein wondertje, want ik zou maandag toch graag een beetje beginnen met werken. Voorlopig ben ik na een uitstapje van anderhalf / twee uur helemaal brak. Maar wie weet is het nieuwe jaar me goed gezind.

Stoverij, Maikel Harte

Gisteravond was het de eindejaarshow van Maikel Harte, een lokale beroemdheid hier. Het was weer gieren, lachen en brullen. In het plat Zeeuws was het wel even goed luisteren (ja ik ben zo eerlijk om toe te geven dat ik het soms best lastig vind, dat platte Zeeuws), maar o zo herkenbaar en veel woordgrapjes. Voor de kenners onder ons: er is weer een nieuw couplet geboren voor het lied over kapitein Rooibos.

Opa en oma 60 jaar getrouwd!

Gisteren was best een bijzondere dag, want opa en oma waren maar liefst 60 jaar getrouwd!!! Gisterenavond hadden we om 17.00 dus een feestje in de Reseda te Sas van Gent. Er was een heerlijk warm en koud buffet en kinderen en kleinkinderen hadden hun best gedaan om een compilatie van onze levens samen te stellen. Dit kregen ze dan namen ons allen ook aangeboden.
Al met al hebben we met z'n allen genoten van de avond. Om 21.30 uur hebben we de avond afgesloten.
Vandaag stonden ze in de krant, opa en oma. 
Opa en oma: nogmaals van harte gefeliciteerd!

Kerst

De kerstdagen zitten er weer op. We hebben het enigszins rustig gehouden, maar wel gezellig gehad.
Kerstavond bij pa en ma met Erwin en Lieke, eerste Kerstdag vrienden van ons bij ons thuis en tweede kerstdag pa en ma Kiezenberg en Erwin bij ons. Marco heeft het razenddruk gehad, aangezien ik de meeste tijd lam op de bank zat :-)

In ieder geval hebben we weer te veel gegeten en verder natuurlijk genoten van de gezelligheid. Vandaag een beetje bijkomen. Alhoewel... Lopen we altijd te roepen dat onze dochter uitslaapt... vanmorgen stond ze om 4.30 uur aan ons bed: "Ik ben bang!" In eerste instantie kregen we er niets uit, maar vanavond kregen we te horen dat ze iets op het dak had gehoord. Tsja. Ze is in ieder geval niet meer gaan slapen en Marco is uiteindelijk met haar naar beneden gegaan.

Morgenochtend moeten we er op tijd uit. Ik moet om 9.15 uur in het UZ Gent zijn bij de KNO-arts. Hopelijk kan die me een beetje op weg helpen. Vandaag weer boven de 38 graden koorts. Ik ben het goed beu.

Wordt vervolgd en natuurlijk nog een paar foto's van eerste en tweede Kerstdag.

What's in a name...

"Uitgescheten erwt", " uitgewrongen vaatdoek", "spookverschijning" ... Een paar benamingen die ik de afgelopen weken in ontvangst mocht nemen.  Iedere dag hoop ik dat het iets beter gaat, maar helaas de kuur heeft nog niet de boost gegeven waar ik op hoopte. Toch dacht ik vandaag dat ik er een beetje beter uitzag. Dus aan tafel ook nog even gecheckt bij manlief en dochter. Marco: "Nou... je ziet er vandaag misschien niet uit als een uitgescheten erwt, maar nog wel als een erwt. Marta Cecilia? Vind je dat mama er goed uit ziet?"  MC:" Ja, goed wit!" Later kwam mijn moeder even langs... toch wil ik de bevestiging. " Zie ik er beter uit ma???" Moeders: " Mwo..."   
Ok daar moet ik het dan maar even mee doen.  De koorts zit er nog, dus morgen nog maar eens een telefoontje naar de dokter. Toch maar even op controle voordat we de kerstdagen ingaan.
Daarnaast had ik vandaag in een keer weer een beetje last van " de batterij".  Niet heel veel pijn, maar toch het gevoel van speldenprikjes. Het zal wel niets zijn, maar even laten checken kan natuurlijk geen kwaad.  Ik ben zo voor de kerstdagen toch twee kilo kwijt geraakt en dat is ook wel lekker. Ik heb reserve genoeg zullen we maar zeggen. Al ben ik bang dat ze er de komende dagen dubbel zo hard weer aan zullen komen. Hahaha...

Fleur, tand en nog meer sneeuw!

Al enige weken hadden een "losse-tand-alarm". En niet zo maar een... nee de tand hing toch al een dikke week in Marta Cecilia's mond te bungelen. Maar hij mocht er niet uit!

Gisteren zijn we even bij Sandra, Jimi en Fleur geweest. Heerlijk trouwens! Ik heb de kleine pruts voor het eerst vast mogen houden. Volgens mij heb ik nog nooit zo'n klein kindje vastgehouden. En wat is ze mooi! Ok, ik zie er nog niet geweldig uit, maar daar moeten jullie maar even doorheen kijken. Ben nu midden in een prednisonkuur vanwege diverse ontstekingen. Hopelijk gaat het snel beter!

Aangezien we rond etenstijd thuis waren, hebben we besloten lekker makkelijk te doen en even bij de Chinees aan de andere kant van de straat te eten. Daar nam de bungelende tand ernstige vormen aan. Met haar mond dicht kwam hij nog over haar lip heen piepen. Het zag er echt niet meer uit. Naar enige aandrang mocht Marco toch eens kijken en zonder dat ze het door had, had hij de tand al in zijn hand. Rest nog: een groot gapend gat. De voortand ernaast staat ook los, dus dat wordt wat over een paar weken.

Daarna konden we in ieder geval zonder tanden"troubles" eten.

Eenmaal thuis begon de sneeuw weer te vallen, dus vanmorgen lag er alweer een goede laag bij. Marta Cecilia en Marco waren dan ook al vroeg met de slee op pad. Begin van de middag hebben we ons aan een nieuwe sneeuwpop gewaagd. Want ja... die ik gisteren met Marta Cecilia had gemaakt was natuurlijk niet groot genoeg. Zie het verschil in resultaat als papa zich ermee gaat bemoeien! Het heeft mij weer de status "prutser" gegeven. En let op de missende tand!

Kerstviering en eerste sneeuw

Gisteren was het een drukke dag. Kerstviering op school, maar ook een dikke pak sneeuw waar van geprofiteerd moest worden.

's Middags hebben we een zeer bescheiden rondje gereden met de slee. Genieten hoor! En daarna een sneeuwpopje gemaakt in de tuin. Heerlijk. Al was de start 's morgens minder enthousiast. We stapten de auto uit bij school en er kwam gelijk een reactie: "EEEEH dat kraakt." Ja Marta Cecilia, sneeuw kraakt. " Ik durf niet te lopen!".  Ik grapte dat er in Colombia geen sneeuw is. Dit resulteerde in: " Dan wil ik nu naar Colombia wonen!!!"

Eenmaal op het schoolplein aangekomen (vraag niet hoe) kwam ze er achter dat je best leuke dingen kunt doen met sneeuw. En binnen 5 minuten was de sneeuw van een akelig iets ge-upgrade naar een leuk speeltje. Gelukkig is dit zo gebleven. Dit met het gevolg dat zodra ik de deur uitga, er een meisje met een guitig kopje met sneeuw in haar hand achter me aan loopt. Na diverse ballen op mijn rug, voel ik dan een handje op mijn jas kloppen. "Mama, ik maak het even schoon hoor, anders word je nat."  Dat dan weer wel. Wat een lieverd.

's Avonds was het kerstdiner op school. Helaas kon ik dit jaar niet helpen, maar ik ben toch even blijven hangen. Heb wat foto's gemaakt. Heerlijk om die kleintjes te zien smikkelen  en genieten van de sfeer in de klas. De kerstman is zelfs nog langs geweest. "Tja mama, dat is natuurlijk meester Wies, dat weet je toch wel?" Totdat het zo ver is... dan zijn ze allemaal niet zo'n held meer hoor...

Hieronder een kleine impressie van de dag!

Precies een jaar geleden...

dat we toestemming kregen in Colombia om een tweede kindje te mogen adopteren. Een jaar alweer... Wat is dat eigenlijk snel gegaan. OK, het idee dat we waarschijnlijk nog een dikke twee jaar te gaan hebben... dat is natuurlijk nog een hele weg. Maar goed. We weten waar we het voor doen.

Precies 16 maanden geleden ging ons dossier naar Colombia. Ookal kregen we in maart pas het bericht dat we in december toestemming hadden gekregen, hebben we dat snel gedaan. We kennen mensen die hun dossier voor ons hebben verstuurd en die nog steeds geen toestemming hebben. Zij hebben een of meerdere aanvullingen moeten sturen, waardoor ze veel oponthoud hebben. We mogen dus nog van geluk spreken.

Even een kleine overpeinzing dus over de tijd de we nog te gaan hebben, maar zeker ook over hoe snel het eerste jaar eigelijk alweer voorbij is gegaan...

Prima Ballerina

Gisteren was in alle opzichten een mooie dag. Naast dat mijn zusje en zwager een prachtige dochter kregen, was het het theaterdebuut van onze dochter.

Eerst de voorbereidingen thuis: in de make-up, de haren in een knot (wat ook al een hele klus was), allemaal volgens voorschrift. Helaas mochten er tijdens de voorstelling geen foto's gemaakt worden. Dus we hebben er op voorhand thuis maar een gemaakt. Wel zonder tutu, want die kregen ze pas in de kleedkamers.

De kleintjes moesten het dansje van de tortelduifjes doen. Ik had me voorgenomen om het droog te houden, maar het is me niet gelukt. Als je je dochter op het podium ziet komen voor een zaal met zeker 600 man, oef.  Wat waren wij trots op onze kleine grote meid!

Fleur!

YES!!! Ze heeft een paar dagen op zich laten wachten, maar eindelijk is ons lieve nichtje er! Gisteren om 17.30 is mijn lieve zusje bevallen van een prachtige dochter, Fleur.

Gisteravond zijn we nog even in de auto gesprongen en hebben we haar even mogen bewonderen. Wat een wonder zeg. En wat ben ik trots op mijn zusje.

Hierbij een foto. Meer hoef ik niet te zeggen.

Sandra en Jimi, gefeliciteerd!!!

Ballet

Zondag aanstaande wordt een spannende dag voor Marta Cecilia. Ze heeft dan haar podiumdebuut als ballerinaatje in het Scheldetheater. Deze week wordt er dan ook druk geoefend. Vandaag moest ze om 16.45 uur present zijn, dus opa ging met haar op pad. Om 18.15 kon Marco haar weer mee naar huis nemen. Hij heeft een kleine preview gehad. Enigszins jaloers (omdat ik het niet had gezien) luisterde ik toe hoe leuk het eruit zag. Gelukkig had een van de moeders een fototoestel mee en ook wat foto's gemaakt met onze kleine meid erop. Ik heb ze nog niet, dus tot die tijd moeten jullie het even met een oude foto doen.

Donderdag is de generale repetitie. Dan moet ze in de make-up, haar in een knotje, etc. Ik zal thuis het voorbereidend werk doen en opa kan weer met haar op pad. Helaas mag er dan niemand meer kijken. We moeten dus wachten tot zondag. Dan zitten we op de eerste rij. De plek om als trotse ouders naar onze lieve meid te kijken, die nu stiekem aan toch wel erg groot begint te worden. Ik moet niet vergeten zakdoeken in mijn tas te steken!

Kerst

Sinterklaas heeft zijn hielen nog niet gelicht en daar kondigt kerst zich weer aan. Gezien de ervaringen van eerdere jaren hebben we nu op zaterdag 5 december de boom gehaald en zijn we geheel tegen ons gevoel in op donderdagavond naar het tuincetrum in Halsteren gegaan om inkopen te doen. Nou ja, Marco en Marta Cecilia dan toch. Ik kan zulke uitstappen nog niet ondernemen.

Ze zijn geslaagd. Ik ben er wel achter gekomen dat man en dochter op pad sturen niet echt goed is voor de portemonnee. Maar ach. Inmiddels staat de kerstboom en is er een beginnend dorp opgebouwd. "Ja mama, als we ieder jaar iets bij kopen valt het wel mee hoor!" aldus mijn dochter.

De boom van een dikke drie meter hoog en het dorpje zijn wel mooi geworden. In ieder geval heb ik de komende twee weken die ik thuis ben genoeg sfeer in huis.

Sinterklaasavond

Vrijdagavond was het pakjesavond in huize Kiezenberg. Samen met opa en oma en mijn opa en oma. Een gezellige drukte. En natuurlijk veel verwennerij. Iets minder groot speelgoed dan vorig jaar, dat wel. Gelukkig maar, want we weten ondertussen niet meer waar we het kwijt moeten.

Om 19.30 werd er gebeld en op het raam geklopt. Vooral het kloppen bracht even een paniekreactie te weeg bij Marta Cecilia. Net zoals vuurwerk en knallende ballonnen dit doen. Maar nadat papa rustig met haar naar de deur was gelopen, was het leed snel over. Trots komt ze met een grote zak naar binnen en nog geen 2 minuten later wordt het eerste cadeau open gemaakt. Gelijk bingo met een cd van K3. Uiteindelijk bleek het goedkoopste cadeau de grootste treffer; een prinsessen drinkbeker met een tuitje (bidonachtig). Deze is de afgelopen dagen overal mee naartoe gezeuld met de tekst: "Ik heb een heeeeel duur cadeau van Sinterklaas gehad! Wilde die graag hebben, maar mama vond die te duur. En nu heeft Sinterklaas me die dure beker gegeven!!!"

Zo zie je maar... Een kinderhand is snel gevuld.

Nieuwe wachtlijst ICBF

Vorige week is er weer een nieuwe wachtlijst gepubliceerd vanuit het ICBF (de kinderberscherming) in Colombia. Werd ik daar in eerdere jaren altijd vrolijk van, nu is dat wel anders. De wachtlijst lijkt vooruit te kruipen. Er is 1 maand afgehandeld in 3 maanden tijd. Met andere woorden, weer twee maanden vertraging. En toch...

Marco zegt regelmatig: het is net een grote tombola. We hebben meer kans op de staatsloterij te winnen dan te voorspellen wanneer we aan de beurt zijn. Misschien is het ook wel zo. Want volgens de wachtlijst zijn ze in de leeftijdscategorie waarin wij zitten bezig met het wegwerken van dossiers van maart 2006 (terwijl die van ons gedateerd is op december 2008).  Toch horen we hier en daar berichten van mensen met een gelijksoortige toewijzing als wij en een soortgelijk rapport, gedateerd rond mei 2007 die worden doorverwezen naar een Regio. Sommigen hebben zelfs al een voorstel gehad. Tsja, dat scheelt weer meer dan een jaar met de wachtlijst.

Bij berichten van een lange wachttijd zakt de moed wel eens in mijn schoenen. Aan de andere kant moeten we misschien ook met zijn allen blij zijn. Want hopelijk betekent dit dat:
- er minder kinderen afgestaan/verlaten worden door hun ouders
- er meer kinderen in hun eigen land kunnen blijven bij lieve adoptieouders.
En uiteindelijk staat het welzijn van deze kinderen boven onze kinderwens. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het moeilijk is om in gedachten een balans te vinden.

Toch heb ik over de oplopende wachttijden wel eens mijn twijfels ten aanzien van de reden. Als je van sommige mensen berichten hoort van overvolle tehuizen en pleeggezinnen...  Maar wat moet je geloven? Voorlopig wachten we het rustig af en genieten we gewoon verder van onze lieve meid! Wat een geschenk!

Uitdaging

Net als vorige keer na de operatie heb ik weer het geluk dat ik er een kaakholteontsteking heb gekregen. Helaas zit ik dus weer aan de antibiotica. Verder gaat het wel goed. De wond ziet er goed uit, zei de dokter. Volgende week donderdag zullen de hechtingen er uit gaan. Dan ben ik weer draadjesvrij. De uitdaging is om deze keer eens wel binnen de vastgestelde "herstelperiode"  te herstellen.

Het gaat in ieder geval weer de goede kant op. Na school komt Marta Cecilia ook weer lekker gewoon naar huis. Al kreeg ik wel de mededeling dat ze misschien wel bij de buren wilde spelen na school. De buurvrouw neemt haar namelijk mee naar huis. Ach ja... kleine meisjes worden groot!!!

Oh ja... voor de geinteresseerden: hierbij een foto van de batterij.

Nieuwe batterij!

Nou, na heel wat toestanden is het eindelijk zover: ik heb een nieuwe batterij! Na 7 weken geleden al zowat op de operatietafel gelegen te hebben, met infuus en al, en toen weer naar huis gestuurd te zijn omdat de verzekering nog geen goedkeuring had gegeven, is het nu toch achter de rug.

Vrijdagochtend moest ik om 7.00 uur binnen zijn in Gent. Lekker vroeg dus. En wonder boven wonder werd ik deze keer snel geholpen. Om 7.30 uur ging ik al richting de operatiekamer en om 8.30 uur kreeg ik de eerste verdovingen. Na een uurtje zat het erop. Wel iets langer dan gepland, aangezien de batterij eerst een beetje zoek was. En eenmaal gevonden had ie niet zo'n zin om eruit te komen.

Afgezien van enige stress (ik lijk wel stoer, maar als het erop aan komt ben ik niet zo'n held) was het heel gezellig. Ik had een jonge mannelijke chirurg. Niet onknap, dat moet ik erbij vermelden :-) Dat scheelt gelijk een hoop.  En er waren twee verpleegsters. Mijn mond heeft niet veel stil gestaan. Puur om mezelf af te leiden van de werkelijke handelingen die werden verricht. Tsja, je moet toch wat. Achteraf werd ik wel bedankt voor de leuke " babbel" (UZ Gent) en was ik snel weer op de kamer.

Daarna even naar de pijnkliniek om het batterijtje weer in te stellen en vervolgens naar huis. Ik was voor de middag weer thuis. Echt een record!

Marta Cecilia was lekker bij opa en oma en heeft daar nog gegeten. Toen ze thuis kwam keek ze vol bewondering naar de pleister op mijn buik. "WAUW!!!! Zo'n grote pleister heb ik nog nooit gezien mama!!!"

Het zit er weer op en deze moet minimaal zes jaar meegaan. Het is namelijk een nieuw type. Weer twee jaar gewonnen. Nu lekker even op het gemak thuis herstellen en dan kan ik er weer een aantal jaren tegenaan. Lang leve de techniek!

Sinterklaas in Sas van Gent

Zaterdag was het dan zo ver! Eindelijk kwam Sinterklaas naar Sas van Gent. Wat een feest! En wat hadden we een heerlijk weer.

Na vlug na de zwemles een poging te hebben gedaan om te eten (wat niet lukte; volgens mij van de zenuwen) vertrokken we met opa en oma naar de kade achter ons huis.  Daar was het een drukte van belang. Als je dan de muziek hoort en je ziet al die kinderen begint het zelfs bij mij als volwassene weer te kriebelen in mijn buik. Wat een spanning als die boot daar aan komt met al die Pieten en  niet te vergeten: veeeeeeeeel snoep!

Nadat onze gang bezaaid was met pepernoten en de toneelvoorstelling voorbij was, ging het kaarsje bij MC toch wel uit. Uiteindelijk is ze toch nog met opa en oma naar tante Sandra geweest om daar een nachtje te logeren. En ja hoor! Sinterklaas had haar ook in Vlissingen gevonden. Er lag de volgende ochtend een heerlijke traktatie in de schoen. Als je dan dat glunderende gezichtje ziet... daar doe je het toch voor?

Sinterklaas en de verdwenen pakjesboot

Jaja, gisteren is Marta Cecilia voor het eerst naar de bioscoop geweest. Jawel, naar een Sinterklaasfilm! In eerste instantie verwachtte ik wel een grote drukte, totdat ik erachter kwam dat het ook Sinterklaasintocht was in Terneuzen. Gevolg: we zaten maar met z'n achten in de bioscoopzaal. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Marta Cecilia was zwaar onder de indruk van de grootte van de "tv". En toen het geluid aan ging... toen schrok ze wel even. "Kan dat niet wat zachter?" was de opmerking die ik kreeg. Tja... al met al was het een leuke film. Af en toe een tikje spannend voor de kleine meid, maar ze heeft hem uitgezeten!

Na afloop kwamen we Sinterklaas en zijn Pieten nog tegen in de Noordstraat. Dubbel feest dus! Helaas leek hij niet erg op de Sinterklaas uit de film. Nadat ze een hand had gegeven, kwam ze hard lachend naar me toe: " Dat is niet de echte Sinterklaas... hahaha. En paarse handschoenen, Sinterklaas heeft tich witte?!". Ik heb uitgelegd dat die in de was zaten. Oef... Ik denk niet dat het gaat duren tot ze acht is dat ik het allemaal uit moet gaan leggen. Nog een kleine week en dan komt Sinterklaas in Sas van Gent. Dan kunnen de schoenen weer voor de deur en kunnen er liedjes gezongen worden!

We gaan op vakantie naar...

Colombia!!! Vandaag zijn de tickets geboekt. Wat fantastisch!!! In eerste instantie hadden we serieuze plannen om weer naar de Dominicaanse Republiek te gaan. Maar een wat duur uitgevallen offerte zette ons aan het denken. En wat zijn we er blij mee. We hebben relatief interessante tickets naar Colombia kunnen boeken voor augustus/september volgend jaar. We zullen op twee plaatsen verblijven: 2,5 weken in Pereira op Finca la Neca. Hieraan hebben we ontzettend goede herinneringen  van onze adoptiereis 3,5 jaar geleden. Ook verblijven we nog een paar dagen in de hoofdstad Bogota. Daar willen we graag Juan Camilo voor de tweede keer ontmoeten, een jongen die we al jaren financieel sponsoren. Ook willen we nog wat siteseeing doen waar we een paar jaar geleden niet aan toegekomen waren. Een ontzettend mooi vooruitzicht!

We hopen ook nog wat informatie op te kunnen vragen over het dossier van Marta Cecilia. We vermoeden (of hopen) dat we nog niet alle informatie hebben. Dus wie weet wat dat ons nog gaat brengen.

Ondertussen hebben we al een paar keer contact gehad met Cesar, de eigenaar van de Finca. Inmiddels kunnen we hem ook wel een vriend noemen. We kijken ernaar uit om Cesar en zijn vrouw weer te ontmoeten, nadat ze vorig jaar bij ons geweest zijn tijdens een bezoek aan Nederland.

Efteling

Zaterdag hebben we een heerlijk dagje naar de Efteling gehad. Dit samen met Gerard, Ingrid en Lynn, een familie die we dit jaar op de camping hebben ontmoet. We hadden gelijk een klik en vonden het een dan ook een leuk idee om samen op pad te gaan naar de Efteling. Met dank aan de Rabobank! Wat een geweldige ledendag (ja ik moet toch een beetje reclame maken voor mijn werkgever). Er waren heel veel extraatjes voor de kinderen. Ze hebben genoten en dan genieten wij natuurlijk ook he!

400 nieuwe medewerkers ICBF?

Op een Noorse site las ik vandaag dat er geruchten zijn dat er 400 nieuwe medewerkers worden aangenomen bij de kinderbescherming in Colombia om de achterstanden weg te werken. Dit klinkt natuurlijk geweldig. Al zijn er wel al eerder van dit soort berichten geweest. Hier hebben we daar nooit wat van gemerkt... Ik blijf het volgen, maar heb er nog niet direct hooggespannen verwachtingen van. Het zou natuurlijk wel erg mooi zijn!

K3

Al weken (of misschien zijn het wel al maanden) is het huis in de ban van K3. De zoektocht naar de nieuwe K3 was natuurlijk een hele happening. En vlak na die zoektocht hebben we Josje, Karen en Kristel live mogen bewonderen in Antwerpen!

Marta Cecilia is nog steeds aan het nagenieten, al is het alweer vier weken geleden. Met veel handigheid zoekt ze op de computer filmpjes van K3 (youtube en www.studio100.nl). Hele dagen schallen de liedjes door de kamer en worden er dansjes nagedaan. Wel erg gezellig natuurlijk en stiekem geniet mama ook een beetje mee. Mama se, mama sa... :-)

De tweede procedure

Vanaf nu houden we de tijdlijnen van de tweede adoptieprocedure bij op deze blog. Van onze eerste procedure is tot nu toe alles te vinden op www.kiezenberg.com. Voorlopig laat ik deze site staan voor degenen die geinteresseerd zijn om nog eens terug te kijken.

Hieronder de tijdlijn van onze tweede procedure:
11 mei 2007           : het BKA-nummer is binnen!
8 juni 2007             : medische keuring Raad van de Kinderbescherming
24 september 2007 : gesprek Raad van de Kinderbescherming
8 november 2007   : beginseltoestemming van Ministerie van Justitie
mei 2008                : inschrijving bij Wereldkinderen
18 augustus 2008   : documenten naar Colombia
18 december 2008  : toestemming van het ICBF in Colombia

Zo je ziet zijn er al heel wat stappen genomen en zijn we nu begonnen aan het lange wachten. Naar verwachting is de totale wachttijd vanaf toestemming tot aan doorverwijzing naar een regio drie jaar. We hebben er nu bijna een jaar op zitten. De officiele wachtlijst geeft aan dat de wachttijden iets zijn opgelopen, maar onofficieel ziet het er iets positiever uit. Maar je weet het natuurlijk nooit. Voorlopig gaan we ervan uit dat we tot eind 2011 of begin 2012 moeten wachten. Het blijft natuurlijk adoptieland, dus niets is zeker. 

Van website naar blog

Na jaren een website te hebben bijgehouden, wat relatief veel tijd kostte, heb ik besloten over te gaan op een blog. Een besloten blog. Want internet is voor iedereen toegankelijk en sommige berichten zijn niet voor iedereen bestemd. De trouwe volgers krijgen van mij een wachtwoord en inlognaam en kunnen ons lekker blijven volgen! Hopelijk weer veel leesplezier over onze dagelijkse ditjes en datjes en de tweede adoptieprocedure!