Nieuwe batterij!

Nou, na heel wat toestanden is het eindelijk zover: ik heb een nieuwe batterij! Na 7 weken geleden al zowat op de operatietafel gelegen te hebben, met infuus en al, en toen weer naar huis gestuurd te zijn omdat de verzekering nog geen goedkeuring had gegeven, is het nu toch achter de rug.

Vrijdagochtend moest ik om 7.00 uur binnen zijn in Gent. Lekker vroeg dus. En wonder boven wonder werd ik deze keer snel geholpen. Om 7.30 uur ging ik al richting de operatiekamer en om 8.30 uur kreeg ik de eerste verdovingen. Na een uurtje zat het erop. Wel iets langer dan gepland, aangezien de batterij eerst een beetje zoek was. En eenmaal gevonden had ie niet zo'n zin om eruit te komen.

Afgezien van enige stress (ik lijk wel stoer, maar als het erop aan komt ben ik niet zo'n held) was het heel gezellig. Ik had een jonge mannelijke chirurg. Niet onknap, dat moet ik erbij vermelden :-) Dat scheelt gelijk een hoop.  En er waren twee verpleegsters. Mijn mond heeft niet veel stil gestaan. Puur om mezelf af te leiden van de werkelijke handelingen die werden verricht. Tsja, je moet toch wat. Achteraf werd ik wel bedankt voor de leuke " babbel" (UZ Gent) en was ik snel weer op de kamer.

Daarna even naar de pijnkliniek om het batterijtje weer in te stellen en vervolgens naar huis. Ik was voor de middag weer thuis. Echt een record!

Marta Cecilia was lekker bij opa en oma en heeft daar nog gegeten. Toen ze thuis kwam keek ze vol bewondering naar de pleister op mijn buik. "WAUW!!!! Zo'n grote pleister heb ik nog nooit gezien mama!!!"

Het zit er weer op en deze moet minimaal zes jaar meegaan. Het is namelijk een nieuw type. Weer twee jaar gewonnen. Nu lekker even op het gemak thuis herstellen en dan kan ik er weer een aantal jaren tegenaan. Lang leve de techniek!

Sinterklaas in Sas van Gent

Zaterdag was het dan zo ver! Eindelijk kwam Sinterklaas naar Sas van Gent. Wat een feest! En wat hadden we een heerlijk weer.

Na vlug na de zwemles een poging te hebben gedaan om te eten (wat niet lukte; volgens mij van de zenuwen) vertrokken we met opa en oma naar de kade achter ons huis.  Daar was het een drukte van belang. Als je dan de muziek hoort en je ziet al die kinderen begint het zelfs bij mij als volwassene weer te kriebelen in mijn buik. Wat een spanning als die boot daar aan komt met al die Pieten en  niet te vergeten: veeeeeeeeel snoep!

Nadat onze gang bezaaid was met pepernoten en de toneelvoorstelling voorbij was, ging het kaarsje bij MC toch wel uit. Uiteindelijk is ze toch nog met opa en oma naar tante Sandra geweest om daar een nachtje te logeren. En ja hoor! Sinterklaas had haar ook in Vlissingen gevonden. Er lag de volgende ochtend een heerlijke traktatie in de schoen. Als je dan dat glunderende gezichtje ziet... daar doe je het toch voor?

Sinterklaas en de verdwenen pakjesboot

Jaja, gisteren is Marta Cecilia voor het eerst naar de bioscoop geweest. Jawel, naar een Sinterklaasfilm! In eerste instantie verwachtte ik wel een grote drukte, totdat ik erachter kwam dat het ook Sinterklaasintocht was in Terneuzen. Gevolg: we zaten maar met z'n achten in de bioscoopzaal. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Marta Cecilia was zwaar onder de indruk van de grootte van de "tv". En toen het geluid aan ging... toen schrok ze wel even. "Kan dat niet wat zachter?" was de opmerking die ik kreeg. Tja... al met al was het een leuke film. Af en toe een tikje spannend voor de kleine meid, maar ze heeft hem uitgezeten!

Na afloop kwamen we Sinterklaas en zijn Pieten nog tegen in de Noordstraat. Dubbel feest dus! Helaas leek hij niet erg op de Sinterklaas uit de film. Nadat ze een hand had gegeven, kwam ze hard lachend naar me toe: " Dat is niet de echte Sinterklaas... hahaha. En paarse handschoenen, Sinterklaas heeft tich witte?!". Ik heb uitgelegd dat die in de was zaten. Oef... Ik denk niet dat het gaat duren tot ze acht is dat ik het allemaal uit moet gaan leggen. Nog een kleine week en dan komt Sinterklaas in Sas van Gent. Dan kunnen de schoenen weer voor de deur en kunnen er liedjes gezongen worden!

We gaan op vakantie naar...

Colombia!!! Vandaag zijn de tickets geboekt. Wat fantastisch!!! In eerste instantie hadden we serieuze plannen om weer naar de Dominicaanse Republiek te gaan. Maar een wat duur uitgevallen offerte zette ons aan het denken. En wat zijn we er blij mee. We hebben relatief interessante tickets naar Colombia kunnen boeken voor augustus/september volgend jaar. We zullen op twee plaatsen verblijven: 2,5 weken in Pereira op Finca la Neca. Hieraan hebben we ontzettend goede herinneringen  van onze adoptiereis 3,5 jaar geleden. Ook verblijven we nog een paar dagen in de hoofdstad Bogota. Daar willen we graag Juan Camilo voor de tweede keer ontmoeten, een jongen die we al jaren financieel sponsoren. Ook willen we nog wat siteseeing doen waar we een paar jaar geleden niet aan toegekomen waren. Een ontzettend mooi vooruitzicht!

We hopen ook nog wat informatie op te kunnen vragen over het dossier van Marta Cecilia. We vermoeden (of hopen) dat we nog niet alle informatie hebben. Dus wie weet wat dat ons nog gaat brengen.

Ondertussen hebben we al een paar keer contact gehad met Cesar, de eigenaar van de Finca. Inmiddels kunnen we hem ook wel een vriend noemen. We kijken ernaar uit om Cesar en zijn vrouw weer te ontmoeten, nadat ze vorig jaar bij ons geweest zijn tijdens een bezoek aan Nederland.

Efteling

Zaterdag hebben we een heerlijk dagje naar de Efteling gehad. Dit samen met Gerard, Ingrid en Lynn, een familie die we dit jaar op de camping hebben ontmoet. We hadden gelijk een klik en vonden het een dan ook een leuk idee om samen op pad te gaan naar de Efteling. Met dank aan de Rabobank! Wat een geweldige ledendag (ja ik moet toch een beetje reclame maken voor mijn werkgever). Er waren heel veel extraatjes voor de kinderen. Ze hebben genoten en dan genieten wij natuurlijk ook he!

400 nieuwe medewerkers ICBF?

Op een Noorse site las ik vandaag dat er geruchten zijn dat er 400 nieuwe medewerkers worden aangenomen bij de kinderbescherming in Colombia om de achterstanden weg te werken. Dit klinkt natuurlijk geweldig. Al zijn er wel al eerder van dit soort berichten geweest. Hier hebben we daar nooit wat van gemerkt... Ik blijf het volgen, maar heb er nog niet direct hooggespannen verwachtingen van. Het zou natuurlijk wel erg mooi zijn!

K3

Al weken (of misschien zijn het wel al maanden) is het huis in de ban van K3. De zoektocht naar de nieuwe K3 was natuurlijk een hele happening. En vlak na die zoektocht hebben we Josje, Karen en Kristel live mogen bewonderen in Antwerpen!

Marta Cecilia is nog steeds aan het nagenieten, al is het alweer vier weken geleden. Met veel handigheid zoekt ze op de computer filmpjes van K3 (youtube en www.studio100.nl). Hele dagen schallen de liedjes door de kamer en worden er dansjes nagedaan. Wel erg gezellig natuurlijk en stiekem geniet mama ook een beetje mee. Mama se, mama sa... :-)

De tweede procedure

Vanaf nu houden we de tijdlijnen van de tweede adoptieprocedure bij op deze blog. Van onze eerste procedure is tot nu toe alles te vinden op www.kiezenberg.com. Voorlopig laat ik deze site staan voor degenen die geinteresseerd zijn om nog eens terug te kijken.

Hieronder de tijdlijn van onze tweede procedure:
11 mei 2007           : het BKA-nummer is binnen!
8 juni 2007             : medische keuring Raad van de Kinderbescherming
24 september 2007 : gesprek Raad van de Kinderbescherming
8 november 2007   : beginseltoestemming van Ministerie van Justitie
mei 2008                : inschrijving bij Wereldkinderen
18 augustus 2008   : documenten naar Colombia
18 december 2008  : toestemming van het ICBF in Colombia

Zo je ziet zijn er al heel wat stappen genomen en zijn we nu begonnen aan het lange wachten. Naar verwachting is de totale wachttijd vanaf toestemming tot aan doorverwijzing naar een regio drie jaar. We hebben er nu bijna een jaar op zitten. De officiele wachtlijst geeft aan dat de wachttijden iets zijn opgelopen, maar onofficieel ziet het er iets positiever uit. Maar je weet het natuurlijk nooit. Voorlopig gaan we ervan uit dat we tot eind 2011 of begin 2012 moeten wachten. Het blijft natuurlijk adoptieland, dus niets is zeker. 

Van website naar blog

Na jaren een website te hebben bijgehouden, wat relatief veel tijd kostte, heb ik besloten over te gaan op een blog. Een besloten blog. Want internet is voor iedereen toegankelijk en sommige berichten zijn niet voor iedereen bestemd. De trouwe volgers krijgen van mij een wachtwoord en inlognaam en kunnen ons lekker blijven volgen! Hopelijk weer veel leesplezier over onze dagelijkse ditjes en datjes en de tweede adoptieprocedure!