Contact met dochter pleegmoeder

Twee maanden na het verzenden van mijn mail naar de pleegmoeder (oh wat zaten we toen nog lekker warm in Colombia) ontvingen we gisteren een mailtje terug. In eerste instantie was ik helemaal euforisch. Het mailtje begon ook ontzettend lief. Ze vond de foto's natuurlijk geweldig!

Maar wat moet je dan denken, als halverwege het bericht gevraagd wordt om een laptop op te sturen omdat ze geen computer hebben? Tsja... Ik viel even stil. Dit voelde niet goed. Misschien is het de Colombiaanse directheid? Ik wil toch echt wel geloven in de goede kant van de pleegmoeder. Maar goed... was ik anders misschien gelijk weer in de mail gekropen om een berichtje terug te sturen, nu had ik toch enige aarzeling. Een dubbel gevoel.

Tot vanavond in ieder geval. Ik log in om een berichtje van Cesar te lezen. Of eigenlijk twee :-). Op facebook. En wat gebeurt? Ik krijg een chatbericht van de dochter van de pleegmoeder. Voordat ik het weet zit in mijn beste steenkolenspaans te chatten. Ook al komt het niet altijd zo over, ik hou toch wel van duidelijk. Dus ik gooi er meteen al in dat de computer toch echt niet gaat gebeuren. Dit in de verwachting dat er dan wel afgehaakt zou worden. Maar nee. Het was geen probleem. Ze snapte het wel. En we gingen gewoon vrolijk verder. Zo weet ik ondertussen een hoop meer over de samenstelling van het gezin. En verder ook nog wat ze allemaal doen. Het was erg leuk.

De dochter van de pleegmoeder is momenteel in Armenia waar ze op kinderen van haar vriendin past. Daar staat een mooie computer in de huiskamer. Dus kan ze de komende 15 dagen er op los chatten. Ik ben benieuwd. Het is toch wel erg mooi. En gelukkig is mijn nare gevoel over de directe vraag toch een beetje geluwd. Ach ja... het blijft een andere cultuur en je kunt het toch maar proberen???

Volgende chatsessie zal ik eens kijken of ik nog wat meer info over de periode dat MC daar zat kan krijgen. Voorlopig ben ik blij dat de mail toch aankomt. Ook al lezen ze hem misschien maar eens in de twee maanden. Er loopt een mooi communicatiedraadje van hier naar Colombia. Naar de vrouw die de eerste tijd van Marta Cecilia's leventje voor haar heeft gezorgd. En dat is toch wel bijzonder.

Typisch gevalletje van...

"Mamaaa... ik heb buikpijn," hoor ik vlak voordat we naar school vertrekken. Eerst heeft ze in recordtempo nog een boterham kaas met mosterd naar binnen gewerkt. Ik twijfel en we gaan toch de deur uit. Maar bij de auto zegt ze het nog een paar keer. Ok, in haar dikke twee jaar schoolcarriere heeft ze nog geen dag wegens ziekte verzuimd. Iets wat veel ouders denk ik niet kunnen zeggen van hun (net geen) kleuter (meer). Dus ik zwicht en ga terug met haar naar binnen. Maar dan gaan de schoenen net íets te enthousiast uit en rent ze net íets te enthousiast de trap op. Ik roep haar terug naar beneden en bekijk haar nog een keer. Nou... we gaan het toch nog maar even proberen. Dus de schoenen gaan weer aan en we stappen de auto in. Ik druk haar op het hart, dat als het echt niet gaat, ze meester Mark moet vragen of hij me belt.

Natuurlijk zijn we laat. Te laat. Maar als ik haar jas ophang, zie ik haar de klas in huppelen en plaatsnemen op haar stoel. Ik geef even een seintje naar de meester. Hij knikt dat als het nodig is, hij me belt. Ik ga naar huis en hoor de hele ochtend niets meer. Als ze thuis komt is er niets meer aan de hand. We hebben nog een gezellige middag. Dit was een typisch gevalletje 'schoolziek', denk ik.

Zorgen

Een bezorgde zus op facebook had ik. NIet mijn zus, maar de zus van Geraldine. En Geraldine is weer het zusje van het jongetje dat we sponsoren. Geraldine is weer opgenomen in het ziekenhuis. Ze ligt er alweer 10 dagen. Bijna gelukkig, kan ik zeggen, kan ik me niet voorstellen hoe het moet voelen als moeder. Misschien in de verste verte. Ik kan me in ieder geval nog goed het verdriet van de moeder herinneren. De tranen die we hebben gezien en gevoeld toen we in Colombia in dat piepkleine huisje stonden.

Nu ga ik naar bed, maar morgen brand er hier in huis een kaarsje. Een kaars voor dat meisje in Colombia. Laten we hopen dat het helpt. Dat er snel een donor komt, die haar haar leven terug kan geven. Natuurlijk zit er ook een sombere kant aan het krijgen van een donor. Veel goede dingen komen voort uit minder goede dingen. Maar die minder goede dingen bestaan nu eenmaal. We moeten ze accepteren en er mee proberen verder te komen.

Voor nu gaan onze gedachten uit naar dit dappere meisje. Geraldine, hou nog even vol...

Boeven en vuurwerk

Vorige week (ja ik loop weer eens achter), was er in het Scheldetheater in Terneuzen een voorstelling van Mega Mindy. Onze roze superheld :-) Ik had kaartjes gekocht en woensdag gingen we daarom met z'n tweetjes op stap. Mijn dochter en ik. Vol goede moed gingen we de zaal binnen. Twee jaar geleden was kabouter Plop wel heel erg eng. Maar nu, twee jaar later, durfden we Mega Mindy wel aan.

De voorstelling begon natuurlijk goed: overal boeven en een beetje vuurwerk. Het duurde dan ook niet lang totdat ik een stemmetje naast me hoorde: "Mama, ik wil naar huis!!!" Tsja...  Nee we proberen het toch nog even hoor schat. Met mijn als schuilpilaar heeft ze het uitgezeten. En de laatste 10 minuten was ze er door.  Toen was het in een keer leuk en grappig. En ze was blij dat ze het helemaal had af gezien. Mijn heldje :-) Voorlopig hebben we het wel weer even gehad met superhelden.  Al vond mama het wél heel leuk, vooral Mega Toby!

Hogardag

Op 25 september was de jaarlijkse Hogardag. Een dag die jaarlijks wordt georganiseerd. Sinds vorig jaar doet Hogar geen adopties meer, mede vanwege het steeds ingewikkelder en veeleisender wordende proces. Dit is door vrijwilligers helaas niet meer vol te houden. Heel begrijpelijk, maar wel jammer dat we nu naar een andere stichting hebben moeten uitwijken. Voor nu overigens prima. Het scheelt dat we een tweede procedure ingaan. We hebben niet meer zo veel vragen, je weet wat er op je af komt (tot op bepaalde hoogte).

Maar goed, de Hogardag. Een dag waar veel ouders en adoptiekinderen uit Colombia bij elkaar komen. Heel speciaal. Al is het wel een heel eind rijden voor ons. Hierdoor doen we het ook niet ieder jaar, want bijna drie uur in de auto, enkele reis, is toch behoorlijk. Toen we aankwamen zagen we gelijk onze vrienden Barbara en Ramon, met hun kindjes Isabella en Zilan. Samen met Marta Cecilia gingen ze gelijk op pad. Alsof ze nooit anders gedaan hebben. Wij hadden hierdoor lekker de tijd met een heleboel mensen bij te kletsen. Ook hebben we nog even met Dineke gesproken, wie toen onze contactpersoon was bij Hogar. Het doet je dan toch wel wat. Gedurende een jaar of twee is zij toch onze vraagbaak geweest en hebben we aan haar veel steun gehad in onzekere periodes.

Om 14.30 uur vertrokken we richting Velp, naar Marco's ouders. Daar wachtte nog een verjaardag van ons neefje Fos op ons. Na deze drukke dag sliepen we als een roosje bij "opa en oma Velp"!