SInterklaas kapoentje, wat vind ik in mama's la?

Ik heb uit Nederland een paar cadeautjes meegenomen voor Sinterklaas, zodat we het toch een beetje kunnen vieren. Niet te duur, niet te groot, maar gewoon voor de fun. In onze kledingkast zit een donker laatje en daar achterin heb ik de cadeautjes verstopt.

Cadeautje Sinneklaas
Vanmorgen was ik Sara haar flesje aan het geven en ineens hoor ik Brigite gillen: "Mama kijk!!!! Cadeautje Sinneklaas!!!!!" Triomfantelijk liep ze met een pakje in haar hand (toevallig ook nog voor haar) in een Sinterklaaspapiertje. Ik speelde het maar mee en zei: "Nou ja... waar heeft Sinterklaas die nu gelegd?" Gelukkig weet Marta Cecilia hoe het zit. Maar die wilde dan eigenlijk ook wel een cadeautje. Dus ik heb het kastje nu maar leeg gemaakt. Oef!

Dierentuin
Na het ontbijt , om 9.15 uur zijn we vertrokken naar de dierentuin. Echt geweldig. Een groot verschil met de dierentuin in Pereira. Maar ook hier zijn de verblijven soms maar heel magertjes afgezet. OK, de dieren kunnen er niet uit, maar mensen moeten ook niet veel moeite doen om erin te komen. In Nederland zou je dit dus NOOIT zien. Wel levert het mooie plaatjes op, want je ziet niet met al te veel hekwerk. Olifanten of giraffen hebben we niet gezien, maar er was onder andere een hele mooie vlindertuin. Marta Cecilia had binnen de kortste keren een mooie vlinder op haar hand. Ze vond het echt geweldig! Brigite vond de losvliegende beestjes maar niets. Overigens moeten we met zijn vijven nog geen € 10,- omgerekend betalen om binnen te komen in de dierentuin... In ons geval zit het bij de prijs van het hotel in :-).

El diablo
Toen we de dierentuin verlieten liepen er een aantal kinderen op straat. We hebben ze meer gezien. Groepjes van 4, met 2 trommels en een kind verkleed als duivel en een kind met een dierenpak aan. Ze doen een kleine voorstelling en als ze klaar zijn, komen ze langs voor geld. Het schijnt een traditie te zijn in Colombia in of rond december. Ze noemen het El diablo, maar ik heb op internet nog niet de exacte betekenis kunnen vinden. Zodra ik die heb, zal ik een link plaatsen. Brigite krijste het overigens uit. Die vond het doodeng. Arm ding.

En ja hoor: ze staat en kruipt (bijna)!
's Middags doen we het weer even rustig aan. En ineens zien we het gebeuren: Sara trekt zich op en probeert te staan! Nog geen 10 minuten zien we haar echte kruipbewegingen maken. Maar een klein stukje, maar toch! Nog geen week bij ons en we zien al zoveel vooruitgang. Wat zijn we trots op dit kleine meisje! Na deze doorbraak gaat Marco nog even met Marta Cecilia naar het winkelcentrum, de kleintjes slapen. In de avond lopen we ons vaste ritueel af. En weer is er een dag voorbij.

Bezoek aan kindertehuis

Kinderbescherming
Vanmorgen stonden we om 8.15 uur klaar. We moesten namelijk om 8.30 uur op een kantoor van de kinderbescherming zijn. Min of meer een formaliteit, maar wel nodig om de rechtbankprocedure te starten. Het kantoor zit maar op vijf minuutjes afstand van ons hotel. Wel lekker gezien het vroege tijdstip waarop we ons moeten melden. We moeten naar de derde verdieping van het gebouw. Het is een aardig gebouw, met binnenin tuintjes en veel kleine kantoortjes. In een van die kantoortjes zit een maatschappelijk werkster en onze advocaat op ons te wachten. We hebben een kort gesprek over hoe het gaat, maar eigenlijk stelt het niet veel voor. De maatschappelijk werkster is drukker met het zoeken naar haar collega die de procedure van Brigite had gedaan dan met ons. Dit,omdat het haar zo leuk leek dat ze Brigite nog een keer terugzag. Op het kleine kantoortje is het chaos. Magnolia krijgt steeds telefoon de advocaat is druk aan de praat, Brigite trekt alle aandacht met haar zing- en danskunsten en we zitten met 6 man aan een te klein tafeltje in een te kleine ruimte. Binnen 20 minuten hebben we een papier ter ondertekening en kunnen we met de hele familie richting de notaris voor een stempel, zodat alles bij de rechtbank ingediend kan worden. Vanavond of morgenochtend horen we of we toegewezen zijn aan een goede of slechte rechtbank.

Chiquitines

De volgende stop is het weeshuis Chiquitines, waar Sara de eerste negen maanden van haar leventje heeft doorgebracht. we krijgen er een rondleiding en mogen foto's maken. Het gebouw en omgeving zien er erg mooi en netjes uit. Het is zo georganiseerd, dat je in eerste instantie bijna denkt dat er geen kinderen zijn, maar als je bij de baby-afdeling komt, is dit wel anders. Op dit moment zijn er ongeveer 30 baby's. De meesten zijn nog niet adoptabel. In het tehuis wonen kinderen tot 12 jaar. Er lopen een vijftal verzorgers en een verpleegsters die alle 30 baby's van eten en drinken en de benodigde verzorging moeten voorzien. Ondanks dat het echt een goed verzorgd tehuis is en de medewerkers stuk voor stuk ontzettend betrokken zijn bij de kinderen, is het vreselijk triest. Helaas moeten zijn het de laatste tijd met minder vrijwilligers doen, wat de aandacht per kind niet ten goede komt. De kinderen slapen met zijn zessen op een kamertje. De bedjes staan in twee rijen van drie achter elkaar. In een rap tempo worden de kinderen één voor één gevoed. Er zijn veel huilende kinderen. Hartverscheurend is een jongetje dat gisteren weggehaald is bij zijn moeder om redenen waar wij alleen maar naar kunnen gissen, en dat al twee dagen onophoudelijk aan het huilen is. Er liggen veel baby's in hun bedje, een paar in boxen en er kruipen er een aantal rond in een soort van speelzaaltje. Onvoorstelbaar dat onze kleine Sara hier een paar dagen geleden ook nog tussen lag. Wat zijn we blij dat we haar daar toch op zo'n korte termijn hebben kunnen weghalen. We hebben gezien waar haar bedje stond, waar ze in badje ging. Fijn dat we alles hebben kunnen vastleggen. Wat dat betreft ging het bezoek aan het tehuis met een lach, maar ook met een traan. Wat moeilijk om al die kindjes daar weer achter te laten. Gelukkig wel in de wetenschap dat dit één van de beste tehuizen  in Colombia/Cali is.

De rest van de dag en brandweer
Verder doen we het rustig aan. De meisjes slapen nog even en ik doe ook een hazenslaapje. Dan is het weer tijd voor een beetje huiswerk. Ik neem Marta Cecilia en Sara mee naar de veranda en Marco gaat met Brigite op stap, de brandweer van Cali bekijken. Sara kruipt lekker rond en gaat op ontdekking terwijl ik Marta Cecilia help. Als Marco terug is met Brigite, praten we nog even met oma Ria en opa Joop via de Skype. Heerlijk om weer even contact te hebben met thuis. Na het eten doen we het bedritueel. Als de kleintjes rustig liggen, drink ik lekker nog even thee met Marta Cecilia. Daarna helpt ze me met het flesje voor Sara. Als alles klaar is is het 21.00 uur en gaan ook Marta Cecilia en ik ons bedje in. Ik probeer nog een stukje van de blog te schrijven, maar mijn ogen vallen dicht. Vandaar dat hij ietsje later geplaatst wordt. Maar hier is ie weer!

Weerzien met Colombiaanse vrienden

Vandaag staat er niet veel gepland. Het is, zeg maar, een geplande rustdag. In de ochtend gaat Marco met Magnolia op pad. Ze gaan kijken hoe het geregeld kan worden met de foutieve data in de visa. Hier in Cali wordt aangegeven dat dit alleen maar in Bogota aangepast kan worden, maar dat het eigenlijk onzin is. Voor zover ik heb begrepen, worden er hier en daar nog wat telefoontjes gepleegd en horen we of we überhaupt nog iets moeten ondernemen. Terwijl Marco welg is, is er nog contact met Nany en Oris. Dit zijn onze Colombiaanse gasten van het Folklore Festival afgelopen zomer. Ze willen ons graag nog even zien nu we in Cali zijn. We spreken af voor vanmiddag 16.00 uur. Ze zijn 10 dagen bij ons in huis geweest. Geweldig dat we ze nu in hun eigen land weer kunnen ontmoeten.

Sara went al goed aan ons. De oortjes doen het echt wel :-) Ze reageert nu als we haar roepen, terwijl dat de eerste dagen niet zo was. Ze accepteert zowel Marco als mij, maar ik moet er wel zijn. Vanmiddag tijdens het huiswerk hadden we proef op de som. Ze moest eigenlijk slapen, dus Marco bleef bij haar. Ze heeft schijnbaar een kwartier liggen krijsen, totdat ik haar op kwam halen. Dan was het goed. Gelukkig kan ik bij Sara wel de kamer even uit. Dat was bij Brigite en Marta Cecilia ondenkbaar. Ze begint ook steeds meer te brabbelen en geluidjes te maken en we worden steeds vaker verwelkomt met een grote lach. Wel heeft ze wat last van dunne luiers, maar er komen tandjes door, dus waarschijnlijk is dat daardoor verklaarbaar. Het is een vrolijk meisje en huilt eigenlijk nauwelijks.

Brigite heeft het wel een beetje lastig. Omdat ze natuurlijk ook nog klein heeft ze volgens ons wel het gevoel dat ze haar plekje een beetje af moet staan. Ze haalt alles uit de kast om aandacht te trekken. Het is ook heel wat voor zo'n kleine meid. Ze doet het verder heel goed hoor.

Het is bijna onmogelijk voor Colombiaanse begrippen, maar nog voor 16.00 uur zijn Nany en Oris hier. Heerlijk om elkaar weer te zien. Voor de gelegenheid hebben ze een hele grote mand met Colombiaans fruit meegenomen. Heerlijk daar zullen we zeker van genieten. Helaas kunnen ze niet heel lang blijven. We kletsen nog wat en zien elkaar waarschijnlijk vrijdag ook nog even.

We hebben vandaag niet veel foto's gemaakt, maar hier dan toch nog eentje.

Gisteravond was Marta Cecilia niet lekker, maar na een goede nacht slaap is ze weer helemaal opgeknapt. De vermoeidheid zit er nog goed in bij ons allemaal. Het was natuurlijk ook een heftige week. Vanochtend dus lekker op het gemakje. Een beetje op de veranda, een beetje op de kamer tijdens het slaapje van Sara. Marco ging nog even naar de supermarkt en vond ook dat het naar de kapper moest. Was er voordat we vertrokken bij ingeschoten, maar goed, hier zijn ook kappers. Enrique, de eigenaar van het hotel wist er wel een te zijn. Dus Marco op pad. Hij kwam terecht bij een heuse salon waar meteen werd gevraagd of hij ook een manicure of pedicure wilde. Hij had toevallig wel wat last van wat eelt op zijn voet, maar het oogde zo duur, dat hij dat maar niet deed. Hij zat nog niet en er werd al gevraagd of hij een wifi-code wilde en daarna werd hem koffie aangeboden. Deze kwam van een restaurantje aan de andere kant van de straat.
Bij de kapper werd hij uitgebreid geknipt en geschoren, zelfs in zijn oren (hahaha), daarna nog een wasbeurtje... Marco zag het al helemaal aankomen. Dat wordt de portemonnee trekken! Achteraf had hij zijn pedicure wel kunnen laten doen. Hij moest maar 4 euro omgerekend betalen. Toch is niet alles hier goedkoop hoor. Voor een busje melkpoeder van 400 gram, moeten we hier ook gewoon 13 a 14 euro betalen. Voor een gemiddelde Colombiaan is dit ook niet op te brengen.

Tussen de middag hebben we weer heerlijk gegeten hier. Sara heeft voor het eerst een redelijk vol bordje soep op.  Ze heeft wel moeite met van een lepeltje te eten. Als ze een hapje eet, steekt ze gelijk haar vingertjes in haar mond om het via een zuigreflex weg te kunnen werken.

Als de kleine meisjes weer heerlijk hun slaapje hebben gehad, ga ik met Marta Cecilia aan de slag. Tijd voor huiswerk. De eerste dagen zijn we daar echt niet aan toegekomen. Maar Marta Cecilia heeft er zin in en begint voel goede moed aan rekenen. Ook lezen we samen woordjes voor de woordenschat. Toch wel leuk. We gaan ons best doen om bij te blijven. Er zullen vast nog wel eens dagen afvallen. Voor donderdag staat er een uitstap naar de dierentuin in Cali gepland. Het schijnt de mooiste dierentuin van Zuid-Amerika te zijn. We zijn hier nu voor de derde keer en zijn door omstandigheden nog nooit bij deze dierentuin geweest. Nu is het dus tijd. Het zit bij de service van het hotel in, dus daar moeten we van genieten! Vrijdag gaan we als het goed is naar de markt. We zijn er vorig jaar ook geweest en daar wil ik graag nog eens naartoe. Vrijdag is de beste dag zegt Enrique, want dan komt alles vers binnen. We denken dat we zaterdag naar Pereira gaan.

Het voelt overigens heerlijk om weer terug te zijn in Colombia.

We hebben weer een goede nacht gehad. We hebben gelukkig drie meisjes die alledrie heerlijk kunnen slapen. Los dan van de jetlag die er nog een beetje in zit, waardoor we met zijn allen voor zes uur wakker zijn.

Vandaag was het een hele warme dag. In de ochtend blijven we op het hotel. We hebben een ontbijtbuffetje, want op zondag werkt er hier een minimum aan personeel. Tussen de middag eten we dan ook niet in het hotel, maar worden we meegenomen naar een restaurantje in Cali. Daar hebben we alle keus, vooral in grote vleesgerechten, wat Marco geen straf vindt. De meisjes eten lekker kipnuggets en Sara eet een beetje soep. Brigite slaapt een beetje in de auto en Sara ook, maar die slaapt ook nog lekker door als we terug zijn op de kamer. Marco gaat met de twee oudste meiden lekker zwemmen. Ondertussen hebben we contact gehad met Magnolia. Iets later in de middag gaan we nog even met haar op stap. Ook hebben we contact met de twee meiden die bij ons hebben gelogeerd tijdens het Foklore Festival. We gaan hen morgenmiddag ontmoeten.

Tegen 16.00 uur gaan we met Magnolia naar San Antonio. Dit is de op een na oudste kerk van Cali. San Antonio staat bovenop een heuvel. Daar omheen staan een hoop kraampjes En daaronder ligt een grasheuvel, waar veel families op zondag hun dag doorbrengen. Ook is er een pleintje waar verhalen verteld worden voor de kleintjes, maar ook worden er soms danslessen gegeven. Dit weet ik nog van vorig jaar. Kinderen gaan met een krat op een verhard deel van de heuvel van boven naar beneden. Op de grasheuvel hebben ze daar weer een variatie op. Kinderen hullen zich in een kartonnen doos en rollen zo de heuvel af. Marta Cecilia probeert het ook, maar haar tak van sport is het toch niet.

Tegen 18.00 uur zijn we weer op het hotel. Inmiddels is het alweer donker. We maken ons klaar om te  eten, maar Marta Cecilia geeft aan dat ze zich niet lekker voelt. Ze eet dan ook niet mee. Alle meisjes zijn erg moe. Hierdoor vertrekt Marco iets eerder met de meisjes naar de kamer. Ik eet nog even mijn koud geworden pizza op en ga ook. Als ik net op de kamer ben, wordt er op de deur geklopt. Ze brengen  nog even twee ijsjes na voor Marco en mij. Iets na 19.00 uur liggen zowel Marta Cecilia en Brigite diep in slaap. We spelen nog even met Sara. Ze reageert al veel beter dan de eerste dag. Er komen ook regelmatig lachjes. Heerlijk genieten! Tegen 20.00 uur geven we haar haar laatste flesje. Meer ook omdat wij onze ogen niet meer open kunnen houden. Als het flesje op is, gaat de lamp uit. Ook Sara valt zo in slaap en niet veel later Marco en ik ook. Het was weer een mooie dag.

Onze eerste dag met Sara

En zo zijn we weer een dag verder. Het is nu 14.15 uur en er liggen hier twee meisjes lekker te slapen. Marta Cecilia en Marco maken van de gelegenheid gebruik om lekker te zwemmen. Het zonnetje zit er goed door, en dan is het zo minimaal 30 graden.

We hebben een goede nacht gehad. Nou ja... ik wat minder, maar dat lag helemaal aan mijzelf. De meisjes zijn over de jetlag heen en Sara heeft ook van 20.00 uur tot 6.00 uur geslapen. Van het tehuis kregen we een heel schema mee. Daarin stond dat ze om 3.00 uur s' nachts nog een flesje drinkt. Maar als ze zo lekker doorslaapt valt dit flesje snel af denken we.

Met de melk ging het tot vanmiddag nog steeds niet goed. We kregen het er gewoonweg niet in. Dus vanmorgen zijn we naar een winkelcentrum geweest en hebben in plaats van de dure flesjes die we hadden een goedkope gekocht. Dat ging in eerste instantie een stuk beter, maar na een aantal slokken was het weer bal. Toen zag ik dat de substantie toch niet helemaal goed oplost en dus de speen blokkeert. Daar hadden ze hier in het hotel wel een oplossing voor: met een hete naald werd vakkundig een groter gat in de speen geprikt. We gaan het straks weer uitproberen. Nu maar hopen dat het weer niet te snel gaat :-)

Verder doen we het vandaag lekker rustig aan. Een beetje wennen aan elkaar, maar ook nog een beetje bijkomen van de reis. Maar ook een beetje skypen, en chatten. We worden lekker verwend met sapjes bij het ontbijt en lunch. Het personeel staat altijd voor je klaar. Verder hebben ze dit jaar een klein speeltuintje aangelegd, recht voor onze deur. Superleuk voor de kleintjes! We gaan ons hier wel vermaken de komende dagen. Helaas vandaag niet veel foto's gemaakt. Hier een foto van de twee kleinste schommelende meisjes.

Daar is ze dan!!!

Na een heel kort nachtje, want uiteindelijk zijn we dan toch om 6.30 uur allemaal uit de veren, zitten we redelijk op tijd aan het ontbijt. Er is brood en zoals het is bij hotel Stein, een gebakken eitje naar keuze. Marta Cecilia en Brigite geven de voorkeur aan een pannenkoek met suiker. Na het ontbijt gaan Marco en de meisjes naar het winkelcentrum waardoor ik aan de slag kan met het uitpakken van de koffers. Vier volle koffers en vier keer handbagage. Ik kan je zeggen dat de moeite is! Twee uur later zit alles in de kasten en ben ik heel erg blij dat we zo'n groot appartement hebben met heel veel kasten :-).

 Ik werk even de blog bij over de reis en dan zie ik dat het al 12.00 uur is. Marco komt net terug met de meiden. Dan moeten we in de opschietstand, want Magnolia zou hier om 12.30 uur zijn om te lunchen en daarna staat het bezoek aan Chiquitines en de overdracht van Sara gepland. Wat ontzettend spannend! De lunch ging maar moeizaam door mijn keel. Daarnaast hadden we niet veel tijd, dus hup, eten en omkleden.Om 13.30 uur zaten we allemaal in de auto op weg naar het tehuis. We kregen eerst nog wat informatie, sociologisch en over de gezondheid. Eigenlijk geen verrassingen, behalve haar gehoor. Want hoorden we eerder dat ze toch behoorlijk slechthorend zou zijn, de laatste gehoortest was helemaal goed. Wij hebben er nog wel onze twijfels bij. Maar goed, als we thuis zijn, laten we er even goed naar kijken.

Vergeleken met de procedure bij het ICBF was dit wel anders overigens. Veel persoonlijker. De dokter kwam echt het medische deel vertellen. Hij zei dat er eigenlijk geen problemen waren, en dat ook haar gewicht en lengte inmiddels conform leeftijd waren. Bij dat laatste heb ik echt wel mijn twijfels, aangezien ze nog in maatje 68 past. Maar goed... dat is natuurlijk niet het belangrijkste. Want na alle informatie kwam daar het moment. Met de knikkende knieën moesten we gaan staan. Wat een mooi moment weer als daar zo'n klein meisje binnenkomt. En wat bijzonder dat ze gelijk naar ons lacht. Een heerlijk lief meisje! Fototoestellen flitsen langs alle kanten. De arts heeft de zware taak gekregen om het geheel te filmen. En het lijkt erop, dat we na drie procedures eindelijk eens fatsoenlijk beeld hebben. Het moment dat je je kindje in handen krijgt is onbeschrijflijk. Al hoef ik dat natuurlijk niet uit te leggen. Ook voor de meisjes was het een mooi moment. Marta Cecilia wilde haar natuurlijk gelijk vasthouden. Grote trotse zus. Maar ook Brigite vond het geweldig. Het was lachen en springen, en Sara lachte mee. Na HET moment kregen we nog eventjes tijd voor onszelf. Maar niet voor lang, want Magnolia's auto viel vandaag in de prijzen met het nummerbordsysteem in Cali. Als je nummerplaat eindigt op een bepaald nummer mag je op bepaalde dagen niet rijden gedurende een aantal uren. Eenmaal terug in het hotel, doen we het op het gemakje. Ze wilde haar eerste rondje melk niet drinken, maar inmiddels ben ik er achter dat dat kwam op de poeder niet goed opgelost was. Dus zo meteen doen we gelijk een nieuwe ronde. Tijdens het avondeten heeft ze een soepje op. Ik ben er nog niet echt handig in, want het eten zit eer overal. Morgen een herkansing. Volgende week woensdag hebben we het interview bij het ICBF en kunnen we onze laatste vragen stellen. Ook gaan we dan nog een keer naar het tehuis en daar kunnen we dan een rondleiding krijgen en foto's maken.

Nu

ligt ze lekker naast me te slapen. Ik ben er ook aan toe. Zit te knikkebollen achter de computer. Iedereen is in ruste, behalve ikzelf. Maar nu ga ik er ook een eind aan breien. Jullie vinden nog wat foto's bij dit bericht. Die spreken vast voor zich! Bedankt iedereen voor de belangstelling, lieve berichtje en de giftjes die we nog ontvangen hebben.

We zijn in Colombia!

Beste allemaal, Heel erg bedankt voor de vele lieve berichtjes die wie al hebben mogen ontvangen! Inmiddels zijn we gearriveerd op plaats van bestemming. We hebben er in totaal 25 uur over gedaan. Wat een trip. Met op het einde nog twee uurtjes vertraging, waardoor we hier om 2.00 uur 's nachts pas in het hotel kwamen. Alles ging voorspoedig (tot Bogota dan toch), maar de meisjes hebben heel weinig geslapen. We zijn benieuwd wat dat gaat geven vandaag. In Bogota wisten ze het toch nog even spannend te maken voor ons. Bij de immigratie, bij het binnenkomen van Colombia ging het bijna mis: "Uw visum klopt niet!" waren de woorden die me echt het lood in de schoenen bezorgden. In zowel het visum van mij als van Marco hadden ze als einddatum 21 februari 2012 gezet, terwijl dit natuurlijk 2013 moest zijn. De dame die controleerde gaf aan dat het waarschijnlijk wel goed zat, maar ging het toch even controleren. Uiteindelijk kwamen de verlossende woorden, we mochten door! Maar we moeten de datum wel voor uitreizen laten veranderen. Magnolia, de steun en toeverlaat hier in Colombia van Wereldkinderen, zei ons geen zorgen te maken. Het komt allemaal in orde! Na een vertraging van twee uur op de vlucht naar Cali, vertrokken we uiteindelijk om 00.15 uur lokale tijd om het laatste stukje van onze reis af te leggen. Om 2.00 uur, na een reis van 25 uur, kwamen we eindelijk aan op ons vertrouwde adres in Cali, hotel Stein. Hier zijn we echt verwend. Heerlijk vers fruit stond er voor ons klaar, maar ook zitten we voor dezelfde prijs als een kamer in een heerlijk vierkamerappartement. Heerlijk de ruimte met o.a. ook nog eens drie badkamers, een koelkast en een watertank met warm en koud water. Foto's volgen nog!

Het visum is binnen, tickets geboekt!

Vandaag verliep het allemaal een beetje vlotter dan gisteren. De rit naar Brussel ging vlotjes. Toen we aankwamen hebben we alle papieren netjes afgegeven en zijn we gaan zitten. We hebben nog even met Colombianen gekletst, een ook met een medewerkster van het consulaat. En na een drie kwartier waren ze daar: onze visa!!!! Helaas met een typfout in de achternaam bij Marco. Dus nog weer een kwartiertje gewacht en toen was het gefixt! Even € 322,- afrekenen en klaar! Afijn het was de rit waard :-) Eenmaal thuis gelijk de tickets geboekt. Helaas ten opzichte van gisteren weer € 600,- duurder, maar ja... geen keus. Maar zo gaat het toch weer hard! Afijn we zijn vertrekklaar. Morgen om 11.00 zitten we in het vliegtuig naar Frankfurt om 's middag aan de grote reis naar Colombia te beginnen!

BLEH! Geen visum en droevig nieuws

Vanmorgen zijn we vol goede hoop naar Brussel gereden voor het visum. "No worries," werd er door de consul gezegd. Alles komt goed voor morgen. Nou... NEE DUS. Er moest nog een document aangeleverd worden waaruit blijkt dat Chiquitines, het tehuis, geaccrediteerd is door het ICBF. Het stond wel in een andere brief, maar die had hij zelf ook kunnen schrijven, aldus de consul. Verder stond er onder een brief geen handtekening en die werd niet geaccepteerd. Helaas was in Colombia alles nog in ruste (6 uur tijdverschil) en het consulaat sloot om 13.00 uur. De benodigde papieren worden vandaag natuurlijk nog geregeld, maar helaas niet op tijd, dus we zullen een dagje later moeten reizen. En we hebben morgen dus opnieuw een ritje naar Brussel. Op weg naar huis werd ik gebeld dat mijn opa is overleden. Hij was al langere tijd niet in orde, maar zoiets komt toch altijd aan. Hij heeft een mooi leven gehad, maar hij zal toch gemist worden. Het is heel dubbel nu, bezig zijn met de reis, terwijl dit hier nu speelt. Rust zacht lieve opa...

Een datum! En hoe!

Het kan raar gaan in adoptieland. Vorige week was al medegedeeld dat we er rekening mee moesten dat we mogelijk komend weekend moeten reizen. Inmiddels een afspraak voor het visum gemaakt aanstaande dinsdag. Maar verder alles nog weg op het gemakje gedaan. Vanmorgen om 11.30 uur werd Marco gebeld. "Zit je?", vroeg Ingrid van Wereldkinderen. "Hoezo? Is dat nodig?", zegt Marco. "Nou ,jullie worden donderdag in Cali verwacht!" Met andere woorden, woensdag op het vliegtuig! Dus anderhalve dag om het te regelen. Marco ging snel naar huis om te beginnen met alles te regelen, ik heb gelijk de laatste overdracht gedaan op mijn werk. En dan thuis snel met de koffers aan de slag... Morgen naar Brussel voor het visum en dan woensdag normaal gezien het vliegtuig in. Hoe gek kan het gaan? Vrijdag mogen we onze derde dochter Sara in onze armen sluiten!!!!

Help ons Sara thuis te krijgen

Iedere als we naar Colombia gingen, heb ik geld ingezameld voor goede doelen. En dan doet dit wel een beetje pijn, maar ik probeer het toch maar na een tip van een lieve vriendin die er echt in gelooft :-) Een jaar na de adoptie van Brigite krijgen we dan het bericht over haar zusje. We hebben er niet lang over moeten twijfelen, maar natuurlijk hebben we in een jaar tijd geen hele procedure bij elkaar gespaard. Ik hou niet van " schooien" maar iedereen die ons een beetje op weg wil helpen en mij wil helpen weer een beetje te slapen.... alle kleine beetjes helpen! Delen mag!

Bjuine botejam

Tsja... ik zeg het maar van te voren. Het is geen net onderwerp. Maar wel hilarisch. Marco heeft zo zijn manieren om de stoelgang van de kinderen (of van zichzelf) te beschrijven. Als Brigite gepoept heeft op de wc, dan is ze helemaal enthousiast en roept ze Marco er vaak bij: "Papa kijk! Poepen wc!". Marco op zijn beurt komt dan enthousiast kijkt en zegt bijvoorbeeld: "Oooh een bruine boterham op de wc?"

Deze week was Marco 's ochtends vroeg al beneden met Brigite terwijl ik net vanonder de douche kwam. Brigite moest "poepen wc" en wilde alleen zitten. Na een minuut of vijf hoorde ik haar ineens roepen: "Papa kijk! Bjuine botejam met paté!!!!" Het wc-bezoekje was weer geslaagd :-)

Volgende week nog in town.

Vandaag is het alweer woensdag. De week bijna voorbij. We hebben begrepen dat ze in Colombia op de officiele papieren wachten en die arriveren waarschijnlijk pas volgende week.  Dus voorlopig kunnen we nog geen tickets en visa regelen. Wel een tegenvaller, maar aan de andere nog ietsje meer tijd om voor te bereiden. Dat is dan wel weer fijn. Bedankt voor de oppeppende berichtjes, dat doet goed!

Nog steeds geen datum

We waren superblij met het voorstel, maar wat een zware wacht weer naar die datum toe...  Vandaag geen nieuws helaas. Nu is het weer wachten op morgen....

Adoptie en felicitaties

Het blijft toch vreemd bij adoptie. Wordt er normaal uitbundig gezoend bij een geboorte, bij een adoptie gaat het in sommige gevallen toch net iets anders. Wat moet je doen als iemand zegt dat ze moeder is geworden door middel van een fotootje? Kijk, dat ik het gevoel heb dat ik net moeder ben geworden, is voor velen nog niet tastbaar. Tenslotte is er alleen maar een fotootje. Sterker nog, we weten nog niet eens wanneer we haar in de armen mogen sluiten. Vooral op mijn werk merk ik dit, zonder het iemand kwalijk te nemen overigens. Donderdag heb ik zelf een berichtje op ons web geplaatst dat we er een dochter bij hebben. Natuurlijk heb ik best een aantal collega's die me al kussend komen feliciteren, maar ook zijn erbij die van een eindje op de gang roepen "Hé gefeliciteerd he!". Of die vanuit hun stoel een felicitatie roepen. Natuurlijk al superlief, maar op mijn verjaardag wordt er soms enthousiaster gereageerd.

Nogmaals, ik neem het niemand kwalijk hoor. Als ik er nooit mee te maken zou hebben gehad, hoe zou ik dan reageren? Ik weet  het niet. Wel weet ik dat de echte knuffels en kussen me goed doen. Het draagt bij aan de emotie die ik voel. Namelijk: Ik ben weer mama geworden!!! En voor mijn gevoel maakt het niet uit dat ons meisje nog 10.000 km hier vandaan zit. Ze hoort er voor ons al bij! En we kunnen niet wachten om naar haar toe gaan!

Trouwens nog geen datum, maar goede hoop voor morgen!

Hoera! Een dochter!

Eindelijk is het verlossende telefoontje gekomen. Donderdag om 11.45 uur werden we gebeld of we vrijdag naar Wereldkinderen konden komen. Uiteindelijk zijn we donderdagmiddag nog gegaan, omdat het vrijdag lastiger te regelen was. En dat vonden we ook helemaal niet erg.

Het is nu officieel! We hebben er een dochter bij. Haar naam is Sara Lucia, roepnaam Sara. Ze is geboren op 10 februari 2012. We zijn echt superblij! En wat is het weer een dotje!

Wanneer we af mogen reizen, weten we nog niet. We hopen dan ook komende week de datum door te krijgen. We houden jullie op de hoogte!

De staking is voorbij!

Vandaag kwam er dan gelukkig al één verlossend bericht: de stakingen van de juridische sector zijn voorbij! De regering en stakende partij zijn tot een overeenkomst gekomen en het werk is na bijna een maand weer hervat. Hier is een staking van een maand niet denkbaar, maar in Colombia kan het nog veel gekker.

Nu is het toch echt nog wachten op dat laatste telefoontje voor het officiële voorstel. Het wordt tijd. Als we het dit jaar allemaal nog rond willen krijgen, moeten we echt morgen of overmorgen meer weten! Onzekerheid tot het laatste moment... Na twee procedures zouden we daaraan gewend moeten zijn, maar helaas. Houd de blog in de gaten!

Hierbij nog maar een fotootje van de twee meiden. Samen aan een eitje.

Nog geen nieuws...

Helaas geen nieuws te melden. Behalve dan dat we eigenlijk pas bericht verwachten in de tweede helft van deze week... Spannend weer allemaal!

Verrassing!

Ik weet het, ik heb de blog slecht bijgehouden, maar nu is er een hele goede reden om weer te starten met schrijven. Op 17 juli zijn we gebeld door Wereldkinderen dat er nog een zusje is van Brigite. Een zusje dat geboren is in februari dit jaar. En met de vraag of wij haar ook willen adopteren. Hierover moesten we niet lang twijfelen. We kregen vijf maanden om het rond te krijgen. Dat lijkt veel, maar alles moet dan wel meezitten om het in deze korte tijd rond te krijgen, want je doorloopt gelijk weer het hele proces, maar dan met spoed (waar het kan). Heel snel kregen we dan ook al de mogelijkheid om de gesprekken met de kinderbescherming te voeren. Op 27 augustus hadden we de drie gesprekken achter de rug. En een paar weken later lag ons dossier al in Colombia. Ondertussen zitten we alweer in de spannende laatste fase. Wachten op HET telefoontje. We hopen nog steeds de kleine meid voor het eind van de maand te krijgen. Al maken stakingen van het rechtssysteem in Colombia het wel spannend. Inmiddels duurt deze staking al meer dan 20 dagen. En we hebben de rechtbanken toch echt wel nodig als we daar zitten! Het blijft altijd spannend. Vanaf nu houden we in ieder geval weer bij hoe alles loopt. We vinden het dan ook leuk dat je weer meeleest!