Voor altijd...

"Mama?"
"Ja?"
"Mag ik altijd bij jullie blijven wonen?"
" Ja, natuurlijk meid."
" Maar ook als ik al een mens ben?"
"Je bent toch al een mens?"
"Ja, maar ik bedoel gróót, net als jij en papa."
"Maar natuurlijk schat. Je mag zo lang bij ons wonen als dat je wilt, al is het voor altijd."
"Gelukkig, want ik vind jullie zoooo lief."

Smelt, smelt, smelt... Dit ging allemaal vooraf aan de bijna dagelijks terugkerende avondstrubbelingen. Je kent het wel rekken, rekken. En uiteindelijk huilen als we zeggen dat ze dan toch echt moet gaan slapen. Dan kan je ze bijna achter het behang plakken. Maar op deze momenten, tijdens deze gesprekjes... tja. Dan is dat toch allemaal vergeten?
Ik ben wel benieuwd of ze hier over een jaartje of 12 nog zo over denkt. Waarschijnlijk niet. Maar nu waan ik me nog maar even in het idee. Wat een heerlijke meid is onze dochter toch.

Contact met dochter pleegmoeder

Twee maanden na het verzenden van mijn mail naar de pleegmoeder (oh wat zaten we toen nog lekker warm in Colombia) ontvingen we gisteren een mailtje terug. In eerste instantie was ik helemaal euforisch. Het mailtje begon ook ontzettend lief. Ze vond de foto's natuurlijk geweldig!

Maar wat moet je dan denken, als halverwege het bericht gevraagd wordt om een laptop op te sturen omdat ze geen computer hebben? Tsja... Ik viel even stil. Dit voelde niet goed. Misschien is het de Colombiaanse directheid? Ik wil toch echt wel geloven in de goede kant van de pleegmoeder. Maar goed... was ik anders misschien gelijk weer in de mail gekropen om een berichtje terug te sturen, nu had ik toch enige aarzeling. Een dubbel gevoel.

Tot vanavond in ieder geval. Ik log in om een berichtje van Cesar te lezen. Of eigenlijk twee :-). Op facebook. En wat gebeurt? Ik krijg een chatbericht van de dochter van de pleegmoeder. Voordat ik het weet zit in mijn beste steenkolenspaans te chatten. Ook al komt het niet altijd zo over, ik hou toch wel van duidelijk. Dus ik gooi er meteen al in dat de computer toch echt niet gaat gebeuren. Dit in de verwachting dat er dan wel afgehaakt zou worden. Maar nee. Het was geen probleem. Ze snapte het wel. En we gingen gewoon vrolijk verder. Zo weet ik ondertussen een hoop meer over de samenstelling van het gezin. En verder ook nog wat ze allemaal doen. Het was erg leuk.

De dochter van de pleegmoeder is momenteel in Armenia waar ze op kinderen van haar vriendin past. Daar staat een mooie computer in de huiskamer. Dus kan ze de komende 15 dagen er op los chatten. Ik ben benieuwd. Het is toch wel erg mooi. En gelukkig is mijn nare gevoel over de directe vraag toch een beetje geluwd. Ach ja... het blijft een andere cultuur en je kunt het toch maar proberen???

Volgende chatsessie zal ik eens kijken of ik nog wat meer info over de periode dat MC daar zat kan krijgen. Voorlopig ben ik blij dat de mail toch aankomt. Ook al lezen ze hem misschien maar eens in de twee maanden. Er loopt een mooi communicatiedraadje van hier naar Colombia. Naar de vrouw die de eerste tijd van Marta Cecilia's leventje voor haar heeft gezorgd. En dat is toch wel bijzonder.

Typisch gevalletje van...

"Mamaaa... ik heb buikpijn," hoor ik vlak voordat we naar school vertrekken. Eerst heeft ze in recordtempo nog een boterham kaas met mosterd naar binnen gewerkt. Ik twijfel en we gaan toch de deur uit. Maar bij de auto zegt ze het nog een paar keer. Ok, in haar dikke twee jaar schoolcarriere heeft ze nog geen dag wegens ziekte verzuimd. Iets wat veel ouders denk ik niet kunnen zeggen van hun (net geen) kleuter (meer). Dus ik zwicht en ga terug met haar naar binnen. Maar dan gaan de schoenen net íets te enthousiast uit en rent ze net íets te enthousiast de trap op. Ik roep haar terug naar beneden en bekijk haar nog een keer. Nou... we gaan het toch nog maar even proberen. Dus de schoenen gaan weer aan en we stappen de auto in. Ik druk haar op het hart, dat als het echt niet gaat, ze meester Mark moet vragen of hij me belt.

Natuurlijk zijn we laat. Te laat. Maar als ik haar jas ophang, zie ik haar de klas in huppelen en plaatsnemen op haar stoel. Ik geef even een seintje naar de meester. Hij knikt dat als het nodig is, hij me belt. Ik ga naar huis en hoor de hele ochtend niets meer. Als ze thuis komt is er niets meer aan de hand. We hebben nog een gezellige middag. Dit was een typisch gevalletje 'schoolziek', denk ik.

Zorgen

Een bezorgde zus op facebook had ik. NIet mijn zus, maar de zus van Geraldine. En Geraldine is weer het zusje van het jongetje dat we sponsoren. Geraldine is weer opgenomen in het ziekenhuis. Ze ligt er alweer 10 dagen. Bijna gelukkig, kan ik zeggen, kan ik me niet voorstellen hoe het moet voelen als moeder. Misschien in de verste verte. Ik kan me in ieder geval nog goed het verdriet van de moeder herinneren. De tranen die we hebben gezien en gevoeld toen we in Colombia in dat piepkleine huisje stonden.

Nu ga ik naar bed, maar morgen brand er hier in huis een kaarsje. Een kaars voor dat meisje in Colombia. Laten we hopen dat het helpt. Dat er snel een donor komt, die haar haar leven terug kan geven. Natuurlijk zit er ook een sombere kant aan het krijgen van een donor. Veel goede dingen komen voort uit minder goede dingen. Maar die minder goede dingen bestaan nu eenmaal. We moeten ze accepteren en er mee proberen verder te komen.

Voor nu gaan onze gedachten uit naar dit dappere meisje. Geraldine, hou nog even vol...

Boeven en vuurwerk

Vorige week (ja ik loop weer eens achter), was er in het Scheldetheater in Terneuzen een voorstelling van Mega Mindy. Onze roze superheld :-) Ik had kaartjes gekocht en woensdag gingen we daarom met z'n tweetjes op stap. Mijn dochter en ik. Vol goede moed gingen we de zaal binnen. Twee jaar geleden was kabouter Plop wel heel erg eng. Maar nu, twee jaar later, durfden we Mega Mindy wel aan.

De voorstelling begon natuurlijk goed: overal boeven en een beetje vuurwerk. Het duurde dan ook niet lang totdat ik een stemmetje naast me hoorde: "Mama, ik wil naar huis!!!" Tsja...  Nee we proberen het toch nog even hoor schat. Met mijn als schuilpilaar heeft ze het uitgezeten. En de laatste 10 minuten was ze er door.  Toen was het in een keer leuk en grappig. En ze was blij dat ze het helemaal had af gezien. Mijn heldje :-) Voorlopig hebben we het wel weer even gehad met superhelden.  Al vond mama het wél heel leuk, vooral Mega Toby!

Hogardag

Op 25 september was de jaarlijkse Hogardag. Een dag die jaarlijks wordt georganiseerd. Sinds vorig jaar doet Hogar geen adopties meer, mede vanwege het steeds ingewikkelder en veeleisender wordende proces. Dit is door vrijwilligers helaas niet meer vol te houden. Heel begrijpelijk, maar wel jammer dat we nu naar een andere stichting hebben moeten uitwijken. Voor nu overigens prima. Het scheelt dat we een tweede procedure ingaan. We hebben niet meer zo veel vragen, je weet wat er op je af komt (tot op bepaalde hoogte).

Maar goed, de Hogardag. Een dag waar veel ouders en adoptiekinderen uit Colombia bij elkaar komen. Heel speciaal. Al is het wel een heel eind rijden voor ons. Hierdoor doen we het ook niet ieder jaar, want bijna drie uur in de auto, enkele reis, is toch behoorlijk. Toen we aankwamen zagen we gelijk onze vrienden Barbara en Ramon, met hun kindjes Isabella en Zilan. Samen met Marta Cecilia gingen ze gelijk op pad. Alsof ze nooit anders gedaan hebben. Wij hadden hierdoor lekker de tijd met een heleboel mensen bij te kletsen. Ook hebben we nog even met Dineke gesproken, wie toen onze contactpersoon was bij Hogar. Het doet je dan toch wel wat. Gedurende een jaar of twee is zij toch onze vraagbaak geweest en hebben we aan haar veel steun gehad in onzekere periodes.

Om 14.30 uur vertrokken we richting Velp, naar Marco's ouders. Daar wachtte nog een verjaardag van ons neefje Fos op ons. Na deze drukke dag sliepen we als een roosje bij "opa en oma Velp"!

Beginseltoestemming, vervolg

Het is niet spannend... We hadden de verlenging van de Beginseltoestemming al binnen voordat we op vakantie gingen. Ik moest het alleen nog laten vertalen door een beëdigd vertaler en daarna de apostilles erop. Dit zijn stempels die je bij de rechtbank moet halen. Dus eenmaal terug van vakantie heb ik het document gelijk laten vertalen door een bureau in Den Haag. Binnen een paar dagen hadden we het document weer terug, inclusief vertaling en rekening. Onze lieve buurman, advocaat, moest een aantal dagen later toch in de rechtbank zijn, dus heeft het meegenomen voor de apostilles. Helaas is hij maar met ééntje teruggekomen. De apostille voor medewerker van Jusititie moeten we in Den Haag regelen. Dus maar in de mail geklommen richting Wereldkinderen. Zij willen dit gelukkig voor ons verzorgen. Dus het pakketje is nu naar Wereldkinderen in Den Haag. Binnenkort zullen we daar de rekening weer voor krijgen, maar dat hoort erbij. Ik ben al lang blij dat Wereldkinderen het voor ons doet en die rekening hadden we hier bij de rechtbank ook moeten betalen.

Maar de conclusie is: ons dossier is weer compleet en we kunnen het nu uitzitten tot het voorstel.

Afscheid van Colombia

Ok... jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier dan toch echt een verslagje van de laatste dag in Colombia. Om 11.00 uur moeten we uitgecheckt zijn, dus we willen eerst een lekkere warme douche nemen voordat we de laatste uurtjes in Bogotá ingaan. We hebben nog een uitstap naar de zoutkathedraal in het verschiet, maar ook de lange reis terug naar huis.

Koude douche
Maar we hebben pech. We komen letterlijk onder de koude douche vandaan. Marco in ieder geval, want hij is de eerste die opstaat. Er komen wat minder mooie woorden voorbij en Marco gaat richting de receptie om het te melden. Marco komt terug en meldt dat ze verwachten dat er om 10.00 uur weer warm water is. Hij gaat eerst ontbijten, ik laat Marta Cecilia nog even slapen. Om 9.30 uur maak ik Marta Cecilia wakker en gaan we in onze kleren van gisteren ontbijten. Als we terugkomen is er gelukkig weer warm water, zoals was beloofd. We genieten van een warme douche en ik pak de laatste zaken in. Klokslag 11.00 zijn we klaar om uit te checken. We gaan nog even in de cafetaria zitten. Om 13.00 uur worden we opgehaald door Diana.

Geen doorsnee Colombiaan
Klokslag 13.00 uur is Diana daar met haar eigen auto. Met z'n vieren op de achterbank gepropt vertrekken we richting Zipquira, een stadje waar een mooie zoutkathedraal staat. Maar eerst vraagt Diana of we een stop willen om naar haar woning te kijken. Dat willen we wel! Tot nu hebben we nog niet veel echte luxe gezien in Colombia, maar hier is alle luxe aanwezig. In eerste instantie lijkt het een flat, maar ze noemt het een stadswoning; twee verdiepingen staan tot de beschikking. En niet zo maar... De twee kinderen hebben ieder een eigen badkamer bij de slaapkamer. Er is een dubbele woonkamer én nog een kantoorruimte. De spullen die er in staat zijn ook niet verkeerd. Superleuk om ook deze kant van Colombia te zien. Maar ja. Zij zijn natuurlijk niet de doorsnee Colombiaan. Zij dokter, hij specialist. Dan heb je het veeeel beter dan gemiddeld. Daarna vertrekken we naar de zoutmijn. We hebben niet veel tijd over, want om 17.00 uur willen we terug zijn bij het hotel. We hebben namelijk afgesproken dat we om 17.30 uur vertrekken naar het vliegveld. Hetzelfde ¨busje¨ waarmee we naar het hotel zijn gekomen staat dan weer voor ons klaar. We zijn benieuwd of we er alles weer in gepropt krijgen.

Een beetje spannend
Rond 14.30 uur zijn we bij de zoutmijn, waarin de zoutkathedraal zich bevindt. Er zijn twee zoutmijnen in de wereld. Dit is de ene, de andere is in Oostenrijk. Wij kunnen nu zeggen dat we alle twee de zoutmijnen in de wereld bezocht hebben. In eerste instantie gaan we enthousiast naar binnen, maar al gauw vindt Marta Cecilia het niets. Het is natuurlijk donker en dat beangstigt haar. Als we halverwege zijn, wil ze eruit. Maar net dan wordt het het mooist. Er staan mooie beelden en er is een misgedeelte gemaakt waar ieder zondag mensen naar de mis gaan. Ookal hebben we zelf niet veel met de kerk, het is erg mooi om een keer te zien. De rondleiding is in het Spaans. Diana probeert één en ander in gebrekkig Engels alsnog uit te leggen, maar het ontgaat me een beetje. Tegen 15.30 uur geef ik aan dat we misschien het beste naar de auto kunnen gaan, omdat we anders misschien te laat komen.

Bedankt Diana
Dat was geen overbodige luxe, want eenmaal aan de rand van Bogotá staan we behoorlijk vast in het verkeer. Maar om klokslag 17.00 uur komen we weer aan bij het hotel, waar de bus al klaar staat. We nemen afscheid van Diana, wie ons de afgelopen dagen zo veel heeft laten zien. 

Hetzelfde busje, dezelfde chauffeur, net zo weinig ruimte
En ja hoor, het busje staat al op ons te wachten. We kijken geanimeerd toe hoe de chauffeur past en meet en zowaar nog een stuk extra handbagage in de achterkant van de bus weet te krijgen. Hierdoor hoeft Marco deze geen koffer op schoot. Het is niet veel, maar toch weer iets. Marta Cecilia kruipt bij mij op schoot. Met enige duwwerk kan de bus dicht en vertrekken we richting de luchthaven. Dit wordt geen vlotte rit, om 17.00 uur, spits,  midden door de stad Bogotá heen. En dat is niet echt fijn als je zo opgepropt zit. We maken er maar het beste van. Onderweg hebben we veel bekijks van de auto's de ons steeds weer voorbij komen. Marta Cecilia heeft veel succes en er wordt regelmatig naar haar gezwaaid en gelachen.

Perro Caliente oftewel hete hond oftewel een hotdog
Ondanks de knusse rit, ahum, zijn we toch blij als we op het vliegveld staan. Eerst maar eens een stempel halen bij de touristenbalie. Hierdoor hoeven we geen touristenbelasting te betalen. Toch wel interessant... En daarna op naar de incheck. We zijn op tijd en daar hebben we voordeel aan. Achter ons groeit de rij gestaag. We lopen overal vlot doorheen. We nemen nog even de tijd om een souvenir te kopen en nog een perro caliente (hotdog) te eten. Daarna lopen we op het gemakje door naar de boardingruimte.

Kan ze nog Spaans?
In de boardingruimte hebben we nog een uur te gaan. Als we de boardingruimte inkomen moeten alles tassen open. Sommigen moeten zelfs hun theezakjes open maken. Tegen ons beginnen de militairen gelijk een praatje. Waar komt Marta Cecilia vandaan? Kan ze nog Spaans? Hoe oud is ze? Kan ze nog Spaans? Hoe was ze toen je haar kreeg? Kan ze nog Spaans? Afijn, duidelijk dus wat ze erg belangrijk vonden. Ik laat Marta Cecilia uiteindelijk in het Spaans eens tot 10 tellen en daarmee is het goed. Ze kijken niet meer in mijn tas en vergeten me te fouilleren (zelfs de piloot en de stewardessen worden gefouilleerd). We gaan zitten en wachten af.

Chaquira's / kralen overal
Als we goed en wel zitten hoort Marco dat onze naam wordt afgeroepen. Marco loopt met Marta Cecilia naar de bali en voordat ik het doorheb verdwijnen ze achter de coulissen. Ik krijg het even benauwd. Is er iets niet in orde met de papieren? Even later komen Marco en Marta Cecilia terug. Ze moeten de sleutels van de koffer hebben. Op iedere vlucht worden er willekeurig 10 koffers uitgepikt en gecontroleerd. Wij zijn één van de gelukkigen. Helemaal als ik hoor welke koffer het was. ALs ze terugkomen is het dikke pret. Het was de koffer met alle kralen in. De zak met kralen was los gegaan dus toen de koffer open ging, lagen de kralen overal. De militairen die erbij zaten keken schijnbaar beteuterd, maar toen Marco en MC er om konden lachen, hadden zo al gauw lol. Met z'n allen hebben ze de kralen opgeraapt. Na een steekproefje op de maispoeder is de koffer goedgekeurd.

Het mooiste cadeau
Dan is het ver tijd om te boarden. Als je dan toch op weg bent naar huis is het wel lekker om daadwerkelijk te vertrekken. Het is wel weer even een gek gevoel als we de grond van het land van onze dochter loslaten. Maar het scheelt dat we weten dat we hopelijk snel weer terugkomen voor weer een mooi cadeau van dit land. Het zou niet nodig moeten zijn, adoptie. Maar zo lang dit wel het geval is, zullen wij er alles aan doen om nog een kindje zo gelukkig mogelijk op te laten groeien.

Businessclass
Na een rustige vlucht landen we in Madrid daar gaan we door de nodige controles op naar een ander deel van het vliegveld, waar het laatste stukje vlucht naar huis gaan nemen. Weer worden we opgeroepen. Deze keer omdat we andere plaatsen toegewezen krijgen. De laatste twee en een half uur reizen we businessclass. Heerlijk de ruimte hebben we. Eenmaal in Brussel hebben we even vertraging wat de koffers betreft. Maar dan kunnen we eindelijk de bagageruimte uit. Hier geen controles meer. De taxi staat te wachten en dan zit de reis er echt op. Ongelooflijk maar waar. De drie weken zijn voorbij gevlogen.

Alle trouwe lezers: bedankt! Het is leuk te merken dat de blog door zo velen gevolgd is. We pakken voorlopig de gewone gang van zaken weer op. En mocht er verder nog nieuws zijn op adoptiegebied dan kunnen jullie dat zeker hier lezen!

Ik plaats nog een paar foto's bij de laatste dagen (voor de geïnteresseerden).

Weer een mooie dag

Brrrr...
Toen we de bedden zagen gisteren in dit hotel, hadden we verwacht dat we hier heerlijk zouden slapen. Maar zowel Marco als ik hadden een "slechte" nacht. Waarom weten we eigenlijk. Aan de bedden lag het niet. Nou ja, in mijn geval is het waarschijnlijk het grote temperatuurverschil, want mijn gewrichten spelen de hele nacht op. Het zij zo. We staan om 8.00 uur, want op 9.30 uur worden we opgehaald om op pad te gaan.

Onze internetvriendin
Drie jaar geleden leerde Marco via één of ander chatprogramma Diana kennen. Diana woont in Bogotá en is hier in één van de ziekenhuizen dokter op de eerste hulp. Haar man is een gynaecoloog en ze hebben twee kinderen. Eén van 11 jaar en nog een kleintje van 14 maanden. We spraken elkaar niet vaak via de chat, maar we hebben wel regelmatig contact gehouden en het leek haar erg leuk om met ons op pad te gaan donderdag. Ze had alleen één probleempje: ze kon haar auto vandaag niet gebruiken. In Colombia is het in de steden zo, dat je een bepaalde dag in de week niet met de auto mag rijden. Op welke dag je niet mag rijden, wordt bepaald door het eindcijfer van je nummerbord. Donderdag is dus de dag voor Diana. Aangezien haar man met de andere auto naar zijn werk was, werd het voor ons dus de taxi. In dit geval twee taxi's, want met zes man in een taxi gaat nog net, maar met zeven man, dat wordt net iets te gek.

Eén uurtje slaap
Diana arriveert op tijd. Het is ontzettend leuk om haar in plaats van via de webcam in het echt te zien. Ze vertelt dat ze tot 7.00 uur had gewerkt (een 12-uurs dienst), dat ze heel eventjes heeft geslapen (kan nooit meer dan een uur geweest zijn) en dat ze er zin in had om met ons op pad te gaan. Ze was gewend aan weinig slaap, dus geen probleem. Ik weet niet hoe ze het doet, maar we merkten er niets van. We bestellen twee taxi's en gaan op weg. De eerste stop wordt de Monseratte. Een berg van bijna 3100 meter, van waar je bij helder weer een geweldig uitzicht hebt over Bogotá.

Letterlijk in de wolken
Na weer een behoorlijk heftige taxirit (de mensen kunnen hier gewoon echt niet rijden) belanden we bij de kabelbaan van de Monserat. 's Ochtends kun je naar boven met een soort treintje en vanaf 's middags met de kabelbaan. Aangezien wij er redelijk op tijd in de ochtend zijn, gaan we met het treintje. Marta Cecilia protesteert nog even. Ze vindt het eng, omdat er wolken rond de berg hangen. Na even praten stapt ze enigszins gekalmeerd in. Ze is blij als we boven zijn, maar dan is alle angst weg en ze praat honderduit. We genieten van het gezelschap van Diana. We weet erg veel over Bogotá. Ze heeft er al heel haar leven gewoond. Het is een genot om naar te luisteren. We lopen een tijdje rond en bekijken de kerk die boven op de berg staat. We hebben in eerste instantie geen vol zicht over de stad, omdat er sluierbewolking om de berg hangt. Als we de kerk hebben bekeken en nog een poging wagen, is het meeste van de bewolking opgetrokken en is er een adembenemend zicht over de stad. We maken snel wat foto's voordat de bewolking weer over het landschap trekt. Diana wijst verschillende plekken in de stad aan. Dan is het al tegen twaalven en lopen we weer richting het treintje. We genieten van het uitzicht als we weer naar beneden gaan.

Avenue Jiminez
We nemen een klein stukje de bus, omdat we geen taxi kunnen krijgen. Ook een hele ervaring. De bussen stoppen overal. Je moet gewoon even zwaaien. En als er uit wilt, druk je op een knopje en stopt hij zo goed als direct. Niks geen haltes. Betalen doe je wel vooraf, maar hoe het precies werkt, daar ben ik nog niet achter. Diana regelt het met een mannetje naast de chauffeur. Zowel de chauffeur als bijrijder zitten achter een dik stuk glas. Waarschijnlijk tegen overvallen.
We stoppen bij Avenue Jiminez, een grote straat in de vorm van een S. We hadden de straat al gezien vanaf de Monseratte. Er mag geen verkeer rijden, behalve speciale bussen. Het is een mooie straat, met water in het midden. Hier staat veel universiteiten, banken. Een zakenbuurt. Verder loopt er heel veel politie en zijn er veel militairen. Diana vertelt dat dit is omdat we dicht bij het presidentieel paleis zitten. Ik zeg tegen Diana dag militairen over het algemeen niet graag op de foto gaan. Oh nee? Dan vraag ik het toch even? Het gevolg: een foto met een vijftal stoere militaire jongens. Het lijkt heel wat, maar wij zijn het min of meer gewend. Je ziet ze overal.

Oude binnenstad
Van deze weg lopen we richting de oude binnenstad, la Candelaria. Eerst komen we bij Plaza de Bolivar. Hier staan onder andere het Justitieel Paleis, het gemeentehuis, de Primate Cathedraal en het congresgebouw. Een stukje verder staat het Presidentieel Paleis. We maken op het gemak een foto. Later horen we dat alleen toeristen foto's mogen nemen en inwoners van Colombia zelf niet. Van hieruit gaan we het echte oude gedeelte in. Bogotá is in 1538 gesticht en bestond toen uit slechts 12 boerderijen. Het is bijna niet te geloven dat deze stad is uitgegroeid tot een stad met meer dan 8.000.000 miljoen inwoners. De oude binnenstad heeft sfeer. De straatjes hebben een oude uitstraling. Het ziet er mooi uit met die straatjes die voor een deel uitkomen op een berg. Na een tijdje rond gelopen te hebben, met wat uitleg hier en daar, is het tijd om wat te eten. We komen terecht bij El Coral. Een grote Fastfood keten in Colombia. Een beetje vergelijkbaar met de Mac, maar net iets lekkerder.

Unicentro/laatste inkopen
Hierna moeten we op zoek naar een taxi, want het zoontje van Diana moet zwemmen om 16.30 uur. Ze moet hem eerst ophalen bij school en daarna weer de halve stad door om naar het zwembad te gaan. Ze nodigt ons uit om die avond bij haar te eten. Ze belt als ze terug op weg is van het zwembad, zodat we een taxi naar haar huis kunnen nemen. Ondertussen gaan wij naar het winkelcentrum voor de laatste souvenirs en wat aguardiente om meer naar huis nemen.  Dan terug naar het hotel waar ik begin met het verslag van de dag ervoor.

Kikkerspel
Tijdens het wachten op de telefoon, hebben de mannen het "café"gedeelte van het hotel gevonden. Hier kunnen ze biljarten, maar ook staat er een typisch Colombiaans spel, Rana. Dit spel bestaat uit een bak met gaten en een metalen kikker. Met metalen ringen moet je in de gaten gooien of om de neus van de kikker. Daar krijg je dan punten voor die je op een bord bij kunt houden. Net zoals bij darten. De mannen zijn er zoet mee. Diana belt rond 18.30 uur dat ze helaas nog  bij het zwembad is en dat haar zoon Camilo pas om 19.30 uur moet zwemmen. Ze is bang dat dat voor ons te laat wordt om te eten. Ik zeg dat het geen probleem is en dat we wel eten in het hotel bestellen. We eten broodjes met friet. Het smaakt goed. Diana belt later nog even, dat ze nog wel graag even met haar zoontje langs komt. Dat is natuurlijk geen probleem. Als ze er drie kwartier later zijn, kletsen we nog wat. Haar zoon is 11 jaar en kan goed Engels. Helaas is hij nogal verlegen. De volgende ochtend moet ze werken, maar we spreken af dat ze ons belt als ze klaar is. We kunnen dan 's middags voor we vertrekken nog naar een zoutmijn. Daar is een zoutcathedraal gemaakt. Dat is prima, dan kunnen we 's ochtends op het gemak uitchecken.

Laatste nacht in Colombia
Als Diana weg is, werk ik nog een beetje aan het verslag en daarna gaan we naar de hotelkamer om ons klaar te maken voor de laatste nacht in Colombia. Het is veel te snel gegaan, maar daar verander je helaas weinig aan.

Afscheid en eerste dag Bogotá

Hierbij het verslag van woensdag. Helaas heb ik nog niet alle foto's gedownload. Maar een aantal kunnen jullie al vinden. Ik probeer vrijdaochtend, voor jullie dan al bijna avond, het verslag van vandaag (donderdag) er op te zetten. Het verslag van vrijdag en de reis houden jullie tegoed op zondag. Dan zitten we weer in ons eigen kikkerlandje op onze eigen bank. 

Emotioneel afscheid
Woensdagochtend staan we om 5.30 uur op en maken we ons klaar voor de korte trip naar Bogotá. We nemen een douche stoppen de laatste spullen in de koffer. Het laatste ontbijt op de Finca staat klaar: vers fruit en toast. Er is een aparte taxi besteld voor de koffers, want vijf mensen en zeven koffer en dan ook nog eens vijf stuks handbagage passen nog steeds niet in de auto. Ook al laten we nu drie koffers achter. Om 6.30 uur komen Estella en Gladys ook naar boven. Er worden bij het afscheid door iedereen heel wat traantjes vergoten. Maar dan moeten we toch echt de auto in. Op het vliegveld opent het vrouwtje dat ons dinsdag al heeft ingecheckt, speciaal voor ons een balie en zorgt ervoor dat onze koffers naar het vliegtuig gaan. Daarna lopen we door. We kunnen gelijk de boardingruimte in. Hier ook weer afscheid van Cesar. Weer de nodige tranen en
dan moeten we echt gaan. Hier moeten we 10 minuten wachten en dan mogen we het vliegtuig in. We zwaaien nog een laatste keer naar Cesar. Marta Cecilia is de hele tijd vrolijk geweest, maar eenmaal in het vliegtuig begint ze te huilen dat ze nog niet weg wil bij Cesar. Maar we zeggen haar dat we hopelijk weer snel terugkomen en dan is het goed.

Hoe krijg je zo veel mogelijk in een minivan
Als we in Bogotá aankomen merken we gelijk het temperatuurverschil. Het is bewolkt, maar gelukkig wel droog.  We hebben vrij snel onze koffers en iemand van het hotel staat op ons te wachten met een bordje "Kiezemberg".  We vergeven de spellingfout. In eerste instantie blikt en bloost hij niet bij het zien van onze koffers. Dit geeft ons hoop: hij is vast met een busje. Als wij bij het "busje" aankomen, zien we dat het een minivan is. 6 zitplaatsen: 2 van voor, 2 losse stoeltjes op de middelste rij en 2 stoeltjes op de achterste rij. De achterste rij wordt neergeklapt en hij begint de koffers te stapelen. Nadat er ongevier vier in liggen, begint hij met zijn hand te wapperen en er komt een aiai uit. Met het nodige puzzel- en stapelwerk lukt het hem toch om de meeste bagage erin te krijgen, We hebben nog drie handbagage. Er wordt een koffer tussen de twee stoeltjes in gepropt en we kunnen dat best wel met vier man op de twee stoeltjes. Met het nodige propwerk: Marta Cecilia op mijn schoot, Marco op de koffer en een trolleykoffer op schoot, en mijn vader met zijn handbagage op schoot vertrekken we toch met de minivan naar het Hotel, een rit van 40 minuten.

Verzamelen
Als we arriveren bij het hotel, kunnen we nog niet kamer op. Het is ongeveer 9.45 uur. We worden om 11.00 uur opgehaald door Dios es Amor om ons sponsorkind op te zoeken. Maar we kunnen pas om 15.00 uur de kamer op. De koffers mogen in een aparte kamer. We pakken de pennen die we nog over hebben in tasjes in en we hebben ook een tas met pennen, potloden, stiften en schriften voor Juan Camilo, Geraldine (de sponsorkinderen van ons en de ouders van Marco) en hun broertjes en zusjes.

Turbulente rit
We zitten nog even in de koffiebar/op het overdekt terras terwijl we wachten. Het hotel ziet er netjes uit, het ligt alleen wel aan een hele drukke straat (lang leve oordopjes) en voor kinderen zijn er geen faciliteiten. In ons geval is dit niet heel erg, want Marta Cecilia heeft oma om mee te spelen en we zijn toch veel op pad. Om 10.45 uur (heel oncolombiaans om eerder te zijn in plaats van later) staat de organisatie met twee grote auto's voor de deur. We hebben twee chauffeurs, een vertaalster (Susana) en een sociaal werkster om mee te reizen. We vertrekken bijna direct. Het is een behoorlijke rit. We zitten nu in het noordelijk deel van Bogotá, wat een relatief veilig en "rijk" stuk is en we moeten helemaal naar het zuiden. Dit klinkt misschien lachwekkend en enigszins overdreven ver, maar geloof me, in een stad met 6 miljoen (geregistreerde) inwoners is dit een heel eind. We rijden er ongeveer een uur over. Hoe verder je komt, hoe slechter de huizen en de straten worden. Het laatste half uur wordt er flink doorgereden over erg slechte en hobbelige bergweggetjes. We worden flink door elkaar geschud. Als we dan eindelijk op de plaats van bestemming aankomen voelen mijn moeder, Marta Cecilia en ik zich niet echt lekker.

De straat, zoals velen in deze wijken

Een klasse 0/1 wijk.

 

Estratos
Juan Camilo en zijn familie wonen nog steeds in hetzelfde huisje. Het is echt onvoorstelbaar hoe de mensen daar wonen. Je hebt in Colombia 6 niveaus (estratos) waarop mensen wonen. Het gaat dan niet om wat de mensen aan geld bezitten (al hangt dit natuurlijk wel samen) maar om de type woningen. De Finca en de plaats wij nu verblijven in de stad zijn niveau 5/6. Eigenlijk het beste wat je kunt bereiken. De woning van Juan Camilo staat in een wijk van niveau 0/1. 0 is helemaal geen huis en 1 is dan nog iets wat je een huis kunt noemen.

Welkomstcomité
Als we aankomen staat de moeder van Juan Camilo al buiten. Juan Camilo was ons al tegemoet gekomen met zijn broertje omdat we het huis niet direct konden vinden. Als we uitstappen vliegt ze ons gelijk om onze nek. De kinderen ook. We komen het huisje binnen. De tweede kamer waar ze vier jaar geleden mee bezig waren is klaar. Daar staan de bedden van de kinderen nu. Vorige keer stonden er een tweepersoonbed, en een stapelbed in één kamertje van vier bij vier. Daar sliepen ze met zeven personen in. Nu stonden er op deze kamer nog één tweepersoonsbed en een kast en op de andere kamer bedden voor de kinderen. Ze willen in hun "tuin" nog een paar kamers bij maken, want de kinderen worden steeds groter. Maar financieel kunnen ze het nog niet rond krijgen.

Veel tranen
Ik pak het tasje met de spulletjes voor de kinderen en leg ze op bed. Ze vliegen er op af. Gelijk begint de moeder te huilen. Niet om de spulletjes, maar om het feit dat haar dochter Geraldine een levertransplantatie nodig heeft. We waren hier sinds kort van op de hoogte. Ze heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen, maar mocht afgelopen zondag weer naar huis. Ze voelde zich alweer een paar dagen niet lekker en moest eigenlijk terug naar het ziekenhuis. Maar ze wilde wachten totdat wij geweest waren. Vanavond moet ze dus weer terug.  Ze wachten nu op een donor. Als ze snel een donor vinden, dan kan ze in Bogotá geopereerd worden, zo niet dan moet de moeder een stuk van haar lever afstaan en moeten ze naar Cali. Dit houdt ook in ze haar baan dan kwijt is en het financieel een stuk moeilijker wordt. En dit voor een gezin dat het al niet breed heeft. Mijn moeder en ik staan mee te huilen. Wat een ellende. Dit is voor een gemiddeld Nederlands gezin al een drama, los van het financiele. Voor deze mensen die al niets hebben en ook geen sociaal systeem om op terug te vallen, dat is verschrikkelijk. Gelukkig heeft de vader een vaste baan en zijn ze dus verzekerd.

De laptop
We hebben onze oude laptap meegenomen voor Juan Camilo. De organisatie wist dit, maar de familie nog niet. Toen de tolk vertelde wat we hadden gedaan, sloeg de moeder haar handen al voor haar mond en de tranen kwamen weer. Juan Camilo stond ons vol ongeloof aan te kijken en bevatte het niet totdat de laptop uit de tas kwam. Toen het doordrong liep hij naar Marco toe en sloeg zijn armpjes om hem heen. Hij heeft zo een paar minuten gestaan. Toen moest de computer natuurlijk aangezet worden en de patience en mijnenveger werden al snel gevonden. In de armoedige toestand, stond daar ineens een computer.  Ik kan me voorstellen dat dit voor hun even niet te bevatten was.

Juan Camilo en Geraldine

Op naar de Carrefour
We vragen via de tolk waar ze op het moment het meeste behoefte aan hebben. Marco's ouders en wij hebben wat geld apart gehouden om dringende benodigdheden voor ze te kunnen kopen. Het blijkt, dat eten toch hetgene is waar ze gebrek aan hebben. Mijn moeder, Marta Cecilia en ik nemen hier afscheid, want Marta Cecilia voelt zich nog steeds niet lekker. Het is ook allemaal erg veel. Afscheid op de Finca, met het vliegtuig, een nieuwe omgeving, een turbulente rit, indrukken in het veel te kleine huisje.
Marco en mijn vader gaan met de organisatie en de moeder en Geraldine op boodschappen. Terwijl zij weg gaan, worden bij naar huis gebracht door de organisatie, we bestellen een lunch en krijgen onze kamer te zien. Op de kamer voor ons, staat maar één bed. Dat lijkt me niet zo handig. Ik vraag of er een bed bij kan, maar dat lukt niet. We krijgen een andere kamer aangeboden. Een luxere, met een bed extra, voor dezelfde prijs. Gelukkig, dat is geregeld. De kamers zijn verder prachtig. Netjes en best luxe te noemen.

Wat heb je nodig?
Om 16.00 uur komen de mannen terug. De supermarkt was nog een hele toestand. Natuurlijk zocht de moeder van Juan Camilo heel bescheiden uit. Marco heeft gekeken wat de in de kar had gedaan en de lang houdbare zaken er nog een keer extra in gedaan. Uiteindelijk komt er schoorvoetend ook nog uit dat Geraldine nog een paar t-shirts nodig heeft en eigenlijk voor in het ziekenhuis ook wat ondergoed. Ze kiest twee shirts, en twee setjes ondergoed uit. Marco doet er nog twee shirts en twee sets ondergoed bij in een andere kleur. Met twee volle karren gaan ze de winkel uit. Op naar een ijsje. Geraldine kiest een grote maar door haar gezondheid lukt het haar maar een hap of vier te nemen.

Broodjesbar???
De mannen hebben honger en de rest waarschijnlijk ook. Ze gaan naar een broodjesbar om daar wat te bestellen. Op de kaart staan 6 verschillende soorten broodjes. Bij het bestellen blijkt dat ze nog maar één soort hebben. Dan maar zes dezelfde broodjes! Uh... nee daar hebben we er nog maar drie van... Ongelooflijk. Een broodjesbar die maar drie personen kan voorzien van een broodje... Dan maar drie broodjes verdelen met zijn zessen.

De boodschappen in het huis van Juan Camilo

Speciaal geval
Zodra de mannen terug begint de regen met bakken uit de lucht te vallen. En het is nog niet gestopt als we gaan slapen. Dat belooft wat voor morgen... Om 18.00 uur gaan we naar de Mac Donalds. Marta Cecilia kan bijna niet wachten. We bestellen een taxi, maar die komt niet. Iemand van het hotel vindt het te lang duren en pakt zijn eigen auto en brengt ons. Nu denk je Mac Donalds is Mac Donalds. Voor een groot gedeelte is het natuurlijk zo. De producten zijn hetzelfde. Het concept in principe ook. Maar hier hebben we iets gezien, wat we nog nergens bij de Mac hebben gezien. Hier in Bogotá komen ze aan tafel de bestelling opnemen! En na het eten komen ze ook nog eens met de ijskaart aan. Zeg het maar, wilt u nog een Mac Flurry? Wordt aan tafel bezorgd en afgerekend. Met de lage lonen hier en de relatief hoge prijzen van de Mac is dit hier wel haalbaar, maar anders is dit natuurlijk geen haalbare kaart.

Taxi!
Als we klaar zijn bij de Mac proberen we een taxi aan te houden. Maar we zitten min of meer in de spits en het regent, dus dat is een hele opgave. Na 10 minuten tot een kwartier hebben we er eindelijk één te pakken en gaan we weer naar het hotel. We zijn allemaal moe. We nemen nog een warme douche, met een redelijke douchestraal (wat hebben we dat gemist) en dan lekker naar bed.

Laatste dag op de Finca

Nasi voor 10 personen
Zo'n laatste dag ergens op vakantie, is altijd een rare dag. We ontbijten eerst op het gemak en daarna ga ik rustig aan met de koffers beginnen. De dag begint met regen en deze regen houdt aan. Een trieste dag vandaag. Ook is het vandaag onze trouwdag. We hangen het niet aan de grote klok. Marco vraagt waar ik zin in heb om te eten. Als ze 's middags naar het vliegveld gaan om alvast in te checken, gaat Marco langs de supermarkt om spullen voor nasi te halen. Hij gaat zelf koken vanavond, maar dan ook voor de familie Restropo. Dus nasi voor 10 personen.

Toekijken is moeilijk
Tegen 14.00 uur gaan ze op weg naar het vliegveld en de supermarkt. En op naar het pinnen van de laatste miljoenen. Marco heeft de spullen kunnen bemachtigen. Als ze terug zijn  tegen 16.00 uur begint Marco samen met mijn vader aan de voorbereidingen. Volgens mij vindt Estella het in eerste instantie maar niets dat ze zelf niet moet koken. Maar gaandeweg begint ze er toch aan te wennen. Na de voorbereidingen gaan de spullen de koelkast in. We spreken af dat we om 19.00 uur bij de familie aan tafel gaan.

2 euro voor prachtige nagels
Gloria, wie mijn nagels heeft gedaan is er ook. Aangezien de rode nagellak op sommige plaatsen er af begint te gaan, vraag ik of ze het er even af kan halen. Of ik dan misschien ook een andere kleur er terug op wil? Oh, nou, als het kan... Geen probleem. Vervolgens onderga ik weer een sessie van een uur. Niet dat ik het erg vind... Ik ga voor de French manicure. Als ik wil afrekenen vraagt ze 5000 pesos, een goede twee euro.

Kleine cadeautjes
Het is supergezellig 's avonds aan tafel. We dachten dat er veel te veel eten was, maar de pannen gaan allemaal leeg. We zitten nog gezellig even allemaal samen. Dan wordt het tijd om naar bed te gaan, want woensdagochtend moeten we om 5.30 uur uit de veren. Als we terug in het bovenvertrek zijn, komt Cesar nog even langs met een aantal kleine cadeautjes. En dan wordt het tijd om voor de laatste keer in Pereira te gaan slapen.

Foto's volgen nog. Ik heb ze nog niet van de camera kunnen halen.

Voorlaatste dag
Onze voorlaatste dag in Pereira. We hebben een paar kleine dingetjes op het programma staan. Er moet nog gepind worden, ik wil nog even naar een souvenirmarktje, er moet nog een foto uitgeprint worden voor het boek van de Finca (ze hebben een boek waarin alle gasten een verhaaltje over hun ervaringen op de Finca schrijven) en we moeten nog even naar een supermarkt voor wat kleine dingetjes. Al met al zijn we toch nog wel een ochtendje onderweg geweest.

Rot op met je zooi!
Ik weet niet of je ooit een Colombiaan het bovenstaande zinnetje hebt horen zeggen, maar ik kan je verzekeren dat het erg komisch klinkt. Toen we hier arriveerden kende Cesar "Rot op" al en het werd veelvuldig gebruikt. Vooral op de weg! Nu heeft Marco de toevoeging "met je zooi" erbij geleerd. We liggen regelmatig in een stuip. Vanmiddag nog kwamen we van het vliegveld. Daar stond een verkeersagent een bon uit de delen. Vriendelijk lachend roept hij uit het raam: rot op met je zooi! De agent steekt vriendelijk zijn hand op. Wij hadden het niet meer. Het zinnetje wordt ook met grote regelmaat geroepen naar brommers en auto's die in de weg rijden, maar ook naar mensen die met van alles aan je auto komen bedelen.

Eindeloos geduld
Verder is het een dagje met veel lezen. Marta Cecilia heeft oma gestrikt. Ze spelen de hele middag kappertje, winkeltje, lingo, voorrondes van popstars :-) Oma heeft gelukkig een eindeloos geduld.
Morgen wordt het koffers inpakken. De mannen gaan alvast naar het vliegveld om in te checken. We hoeven dan pas woensdagochtend om 7.00 uur op het vliegveld te zijn, een half uurtje voor vertrek.  Dat is nog eens lekker. Helaas geen foto's vandaag.

Kookles

Even liggen
Zondag rustdag, gaat vandaag wel op. We hebben niet echt plannen, behalve dan mannen nog een keer een paar miljoen moeten gaan pinnen. En we hebben een kookles op het programma staan. Ik voel me vandaag niet zo lekker. Moe en mijn maag voelt niet zoals het zou moeten. Ik ben niet echt ziek, maar ik sta ook niet te juichen, dus tot aan de kookles 's middags, ga ik lekker nog even liggen. 


Empanadas
Om 14.30 uur worden we in de keuken van Estella verwacht om empanadas te maken. Daar staan al verschillende ingredienten klaar: gemalen rundvlees, gestampte aardappelen en een mengsel van tomaat en ui. Verder staat er maismeel, waar met water een geschikt deeg mee moet worden gemaakt. Marco heeft weer de grootste mond, dus die krijgt gelijk een schort aangemeten. Dat leidt al tot de nodige hilariteit, maar het wordt helemaal komisch als Estella ook nog een keer met een zwarte koksmuts aan komt. Het ziet er niet uit, of eigenlijk juist wel. Nadat Estella heeft laten zien hoe het deeg eruit moet zien, is het Marco's beurt.

Marco de grote sloper
De sfeer zit er goed in. Als Estella heeft laten zien hoe we mooie rondjes deeg kunnen maken voor de empanadas, is de finishing touch voor Marco en ook mijn vader maakt er een aantal. Marco sloopt nog wat keukengerei van Estella, waar hartelijk om wordt gelachen. Er wordt ook flink van de empanadas gegeten. Ik ben ondertussen toch maar even gaan liggen. Als de rest terug bij "ons huisje" komt, is de middag al een flink stuk gevorderd. We krijgen van Estella de ingrediënten die minder gangbaar zijn bij ons.  Ook voor de heerlijke kippensoep ajiaco. We kunnen dus thuis aan de slag!  Het eten wordt gelukkig iets later geserveerd vandaag.

Tand verloren
Na het eten zegt Marta Cecilia dat haar losse tand kraakt. We kijken en de tand staat echt helemaal los. We hebben een half uur strijd. Want eigenlijk wil ze de tand er uit hebben, maar ze vindt het eng. Uiteindelijk gaat ze, met de tand nog in haar mond, slapen. Maar midden in de nacht voel ik een klein handje op mijn rug: "Mama, hij is eruit gevallen," wordt er in mijn oor gefluisterd. Gelukkig, dat scheelt weer drama in de ochtend. Ik leg haar tandje op een roze zakje en slapen nog een paar uurtjes totdat de volgende dag begint.

Feest en la Virginia

Vrijdag is een rustig dagje. We staan weer rond een uur of acht op. De laatste dagen is het in de ochtend mooi weer, maar in de loop van middag krijgen we regen. Niet veel hoor. Soms zijn het maar een paar druppels. Mij maakt het niet zo veel uit. We kunnen gewoon buiten zitten onder het afdakje. De temperatuur is prima.

Mosquitos
De plek op mijn arm is flink geslonken. Het ziet er nog niet echt geweldig uit, maar hij is een stuk minder groot en niet meer dik. Over het algemeen hebben we met zijn allen last van de muggen, ondanks dat we ons insmeren. Ze weten altijd een onbedekt plekje te bereiken. Eigenlijk is dit maar één van de weinige dingen die we NIET zullen missen als we terug thuis zijn.

Marta Cecilia gaat rond de middag mee met Cesar en Marco om Jacobo, haar speelmaatje, van school te halen. Ze zijn verder de hele middag superlief. Eerst in het zwembad en later zijn ze lekker met z'n tweeën aan het kleuren.

Feest in Pereira
Augustus is een feestmaand in Pereira. Ieder weekend zijn er in de parken allerlei festiviteiten. Optreden van bands, missverkiezingen, etc. Cesar haalt ons na het eten op om een kijkje te nemen. Om 19.30 uur zitten we in de auto richting Pereira. Onderweg zien we op zowat iedere hoek van de straat eetkraampjes staan. Dit, zoals Cesar zegt, zodat iedereen eerst wat kan eten voordat ze aan het drinken gaan. Wij rijden door naar de binnenstad. Bij het winkelcentrum Excito is een groot park waar van alles te doen is. Het verkeer is een drama. Een drukte van belang en zodra je stil staat, staan er zo een paar kinderen of volwassenen aan je auto om wat te verkopen of om te bedelen.

Cesar parkeert in een parkeergarage van het winkelcentrum en we begeven ons in de menigte. Het staat vol met politie. Niet zo maar een beetje, maar om de paar meter. Het is zo druk op het plein, dat we eigenlijk niets kunnen zien. Boven in het winkelcentrum heb je lange balkons van wat eettenten. Ze lijken al aardig vol te zitten, maar we gaan toch even kijken. Op de bovenste verdieping kunnen we een blik werpen op het tafereel. De missverkiezing is gaan, maar het lijkt er op dat dat nog wel even gaat duren.

De menigte in het park

Hier wilden we met Marta Cecilia niet tussen staan

Bolero
We stellen voor aan Cesar of we niet even naar de bar van Norma kunnen gaan. Er komt daar live-muziek. Inmiddels is het toch wel al 21.00 uur, maar we gaan toch nog even op weg naar Bolero. De halve familie zit daar. De zanger en zangers beginnen pas om 22.00 uur. We drinken een drankje en luisteren nog een half uurtje naar het optreden. Dan sneuvelt Marta Cecilia en gaan we terug naar de Finca.


Zaterdag. 
Monumento a Cristo Rey, Virginia en barbecue
We slapen eerst een beetje uit en om 10.00 uur vertrekken we op weg voor een uitstapje richting een groot beeld van Christus. Het staat op een uurtje rijden boven op een berg van 2400 meter hoog. Het is een prachtige rit. We passeren eerst de rivier de Cauca, waarnaar het departement Valle del Cauca vernoemd is. Daarna duiken we de bergen in. De natuur hier blijft ons verbazen. Onderweg komen we plantages van suikerriet, koffie en bakbananen tegen. Samen met ananas zijn dit de belangrijkste producten deze streek. Ook komen we weer een hoop armoedige huisjes tegen. Ook al zie je ze iedere dag, het blijft ons verbazen.

Prachtig uitzicht
Eenmaal bij het beeld aangekomen, hebben we een prachtig uitzicht. Hier zie je ook gelijk de diversiteit van het landschap. We kunnen ook in het beeld zelf. Ik vind zelf dat ik al hoog genoeg zit. Marco gaat samen met Cesar het beeld in. Hierin hebben ze nog 172 traptreden te beklimmen. We zwaaien een keer naar ze. We staan op het gras rondom het beeld. Het stikt er van de vliegen. Maar gelukkig doen ze verder niets. Cesar vertelt dat dit het tweede grootste Christusbeeld is van Zuid-Amerika. Het grootste staat in Rio de Janeiro.

La Virginia
Na het bezoek aan het beeld, gaan we naar Virginia. We bereiken dit kort nadat we weer terug uit de bergen zijn. We gaan hier een dagelijkse markt bekijken en we halen nog even wat boodschappen. Hier vind je een markt die heel typerend is voor Zuid-Amerika en zoals we die ook kennen van de Dominicaanse Republiek. Het is erg leuk om even doorheen te lopen. Alleen het stuk van het vlees vind ik zelf misselijkmakend. Op de foto is het leuk om terug te zien, maar daar is het dan mee gezegd :-)
Ze verkopen vanalles. In Nederland zouden we onszelf drie keer achter de krabben voordat we hier iets zouden kopen, maar hier is het allemaal heel normaal.

De slager poseert met een halve koeiekop

Alles is te koop!

Na de markt lopen we nog even naar de supermarkt. Cesar verteld dat we vanavond uitgenodigd zijn voor een barbecue bij hem thuis. Het vlees daarvoor koopt hij niet op deze markt (gelukkig). Hij gruwelt er zelf van. Het vlees komt gewoon uit de supermarkt, waar het vlees er uiteraard anders gesneden bij ligt dan dat bij ons het geval is. Maar verder kunnen wij qua hygiëne er niet aan tippen.

De Cauca
We kopen nog een lot voor de balotto en gaan richting de rivier de Cauca. We zien daar vele mannen aan het werk. Uit de rivier wordt zand gewonnen, voornamelijk voor de bouw. De mannen varen de rivier op en halen met emmers zand naar boven. Als de boot vol is, scheppen ze het aan wal en vervolgens wordt het door een aantal anderen weer in een vrachtwagen geschept. Cesar vertelt dat de mannen die het zand uit de rivier halen hard moeten werken, maar dat ze ook een hele goede boterham verdienen. Helaas geven de meesten die uit aan vrouwen en drank, waardoor ze eigenlijk niets overhouden. Na wat foto's te hebben genomen gaan we op weg naar de Finca, waar ons een heerlijke kippensoep wacht.  De rest van de middag luieren we een beetje. Marta Cecilia speelt weer met Jacobo.

Colombiaanse barbecue
Om 18.30 uur gaan we richting het huis van Cesar en Estella. Estella en de dame die ook mijn nagels heeft gedaan, zijn druk bezig in de keuken. Wij moeten gaan zitten en gelijk komt de Aguardiente op tafel. We hebben zelf ook een fles meegenomen. Ik vraag of ik kan helpen, maar ik moet gaan zitten. Dan maar lekker mijn Spaans oefenen. Ik zit lekker even de kletsen met de moeder van Estella, Gladys. Niet te ingewikkeld en af en toe met een beetje hulp van Cesar, komen we er wel uit.
Voor de kinderen worden er heerlijk gemarineerde kippenvleugeltjes op de bbq gelegd .Nou ja, voor de kinderen.... ik vind ze ook heerlijk. Marta Cecilia eet er smakelijk van. Drie speelt ze er zonder probleem naar binnen. Wij krijgen ook een stuk varkensvlees met ananas. Echt heerlijk! Daarna nog een heerlijk stuk rundvlees. Geen kleine lapjes, maar echt megastukken. Verder staat de Colombiaanse muziek op de achtergrond. We genieten. Rond 22.15 is Marta Cecilia versleten en gaan we naar de kamer. Pa en ma blijven nog een uurtje zitten, maar dan sluiten zij ook de gezellige avond af.

Nog drie dagen te gaan. Woensdagochtend vertrekken we naar Bogotá. Daar blijven we twee nachten en dan zit het er echt op. Ongelooflijk zo snel.