Voorlaatste dag
Onze voorlaatste dag in Pereira. We hebben een paar kleine dingetjes op het programma staan. Er moet nog gepind worden, ik wil nog even naar een souvenirmarktje, er moet nog een foto uitgeprint worden voor het boek van de Finca (ze hebben een boek waarin alle gasten een verhaaltje over hun ervaringen op de Finca schrijven) en we moeten nog even naar een supermarkt voor wat kleine dingetjes. Al met al zijn we toch nog wel een ochtendje onderweg geweest.

Rot op met je zooi!
Ik weet niet of je ooit een Colombiaan het bovenstaande zinnetje hebt horen zeggen, maar ik kan je verzekeren dat het erg komisch klinkt. Toen we hier arriveerden kende Cesar "Rot op" al en het werd veelvuldig gebruikt. Vooral op de weg! Nu heeft Marco de toevoeging "met je zooi" erbij geleerd. We liggen regelmatig in een stuip. Vanmiddag nog kwamen we van het vliegveld. Daar stond een verkeersagent een bon uit de delen. Vriendelijk lachend roept hij uit het raam: rot op met je zooi! De agent steekt vriendelijk zijn hand op. Wij hadden het niet meer. Het zinnetje wordt ook met grote regelmaat geroepen naar brommers en auto's die in de weg rijden, maar ook naar mensen die met van alles aan je auto komen bedelen.

Eindeloos geduld
Verder is het een dagje met veel lezen. Marta Cecilia heeft oma gestrikt. Ze spelen de hele middag kappertje, winkeltje, lingo, voorrondes van popstars :-) Oma heeft gelukkig een eindeloos geduld.
Morgen wordt het koffers inpakken. De mannen gaan alvast naar het vliegveld om in te checken. We hoeven dan pas woensdagochtend om 7.00 uur op het vliegveld te zijn, een half uurtje voor vertrek.  Dat is nog eens lekker. Helaas geen foto's vandaag.

Kookles

Even liggen
Zondag rustdag, gaat vandaag wel op. We hebben niet echt plannen, behalve dan mannen nog een keer een paar miljoen moeten gaan pinnen. En we hebben een kookles op het programma staan. Ik voel me vandaag niet zo lekker. Moe en mijn maag voelt niet zoals het zou moeten. Ik ben niet echt ziek, maar ik sta ook niet te juichen, dus tot aan de kookles 's middags, ga ik lekker nog even liggen. 


Empanadas
Om 14.30 uur worden we in de keuken van Estella verwacht om empanadas te maken. Daar staan al verschillende ingredienten klaar: gemalen rundvlees, gestampte aardappelen en een mengsel van tomaat en ui. Verder staat er maismeel, waar met water een geschikt deeg mee moet worden gemaakt. Marco heeft weer de grootste mond, dus die krijgt gelijk een schort aangemeten. Dat leidt al tot de nodige hilariteit, maar het wordt helemaal komisch als Estella ook nog een keer met een zwarte koksmuts aan komt. Het ziet er niet uit, of eigenlijk juist wel. Nadat Estella heeft laten zien hoe het deeg eruit moet zien, is het Marco's beurt.

Marco de grote sloper
De sfeer zit er goed in. Als Estella heeft laten zien hoe we mooie rondjes deeg kunnen maken voor de empanadas, is de finishing touch voor Marco en ook mijn vader maakt er een aantal. Marco sloopt nog wat keukengerei van Estella, waar hartelijk om wordt gelachen. Er wordt ook flink van de empanadas gegeten. Ik ben ondertussen toch maar even gaan liggen. Als de rest terug bij "ons huisje" komt, is de middag al een flink stuk gevorderd. We krijgen van Estella de ingrediënten die minder gangbaar zijn bij ons.  Ook voor de heerlijke kippensoep ajiaco. We kunnen dus thuis aan de slag!  Het eten wordt gelukkig iets later geserveerd vandaag.

Tand verloren
Na het eten zegt Marta Cecilia dat haar losse tand kraakt. We kijken en de tand staat echt helemaal los. We hebben een half uur strijd. Want eigenlijk wil ze de tand er uit hebben, maar ze vindt het eng. Uiteindelijk gaat ze, met de tand nog in haar mond, slapen. Maar midden in de nacht voel ik een klein handje op mijn rug: "Mama, hij is eruit gevallen," wordt er in mijn oor gefluisterd. Gelukkig, dat scheelt weer drama in de ochtend. Ik leg haar tandje op een roze zakje en slapen nog een paar uurtjes totdat de volgende dag begint.

Feest en la Virginia

Vrijdag is een rustig dagje. We staan weer rond een uur of acht op. De laatste dagen is het in de ochtend mooi weer, maar in de loop van middag krijgen we regen. Niet veel hoor. Soms zijn het maar een paar druppels. Mij maakt het niet zo veel uit. We kunnen gewoon buiten zitten onder het afdakje. De temperatuur is prima.

Mosquitos
De plek op mijn arm is flink geslonken. Het ziet er nog niet echt geweldig uit, maar hij is een stuk minder groot en niet meer dik. Over het algemeen hebben we met zijn allen last van de muggen, ondanks dat we ons insmeren. Ze weten altijd een onbedekt plekje te bereiken. Eigenlijk is dit maar één van de weinige dingen die we NIET zullen missen als we terug thuis zijn.

Marta Cecilia gaat rond de middag mee met Cesar en Marco om Jacobo, haar speelmaatje, van school te halen. Ze zijn verder de hele middag superlief. Eerst in het zwembad en later zijn ze lekker met z'n tweeën aan het kleuren.

Feest in Pereira
Augustus is een feestmaand in Pereira. Ieder weekend zijn er in de parken allerlei festiviteiten. Optreden van bands, missverkiezingen, etc. Cesar haalt ons na het eten op om een kijkje te nemen. Om 19.30 uur zitten we in de auto richting Pereira. Onderweg zien we op zowat iedere hoek van de straat eetkraampjes staan. Dit, zoals Cesar zegt, zodat iedereen eerst wat kan eten voordat ze aan het drinken gaan. Wij rijden door naar de binnenstad. Bij het winkelcentrum Excito is een groot park waar van alles te doen is. Het verkeer is een drama. Een drukte van belang en zodra je stil staat, staan er zo een paar kinderen of volwassenen aan je auto om wat te verkopen of om te bedelen.

Cesar parkeert in een parkeergarage van het winkelcentrum en we begeven ons in de menigte. Het staat vol met politie. Niet zo maar een beetje, maar om de paar meter. Het is zo druk op het plein, dat we eigenlijk niets kunnen zien. Boven in het winkelcentrum heb je lange balkons van wat eettenten. Ze lijken al aardig vol te zitten, maar we gaan toch even kijken. Op de bovenste verdieping kunnen we een blik werpen op het tafereel. De missverkiezing is gaan, maar het lijkt er op dat dat nog wel even gaat duren.

De menigte in het park

Hier wilden we met Marta Cecilia niet tussen staan

Bolero
We stellen voor aan Cesar of we niet even naar de bar van Norma kunnen gaan. Er komt daar live-muziek. Inmiddels is het toch wel al 21.00 uur, maar we gaan toch nog even op weg naar Bolero. De halve familie zit daar. De zanger en zangers beginnen pas om 22.00 uur. We drinken een drankje en luisteren nog een half uurtje naar het optreden. Dan sneuvelt Marta Cecilia en gaan we terug naar de Finca.


Zaterdag. 
Monumento a Cristo Rey, Virginia en barbecue
We slapen eerst een beetje uit en om 10.00 uur vertrekken we op weg voor een uitstapje richting een groot beeld van Christus. Het staat op een uurtje rijden boven op een berg van 2400 meter hoog. Het is een prachtige rit. We passeren eerst de rivier de Cauca, waarnaar het departement Valle del Cauca vernoemd is. Daarna duiken we de bergen in. De natuur hier blijft ons verbazen. Onderweg komen we plantages van suikerriet, koffie en bakbananen tegen. Samen met ananas zijn dit de belangrijkste producten deze streek. Ook komen we weer een hoop armoedige huisjes tegen. Ook al zie je ze iedere dag, het blijft ons verbazen.

Prachtig uitzicht
Eenmaal bij het beeld aangekomen, hebben we een prachtig uitzicht. Hier zie je ook gelijk de diversiteit van het landschap. We kunnen ook in het beeld zelf. Ik vind zelf dat ik al hoog genoeg zit. Marco gaat samen met Cesar het beeld in. Hierin hebben ze nog 172 traptreden te beklimmen. We zwaaien een keer naar ze. We staan op het gras rondom het beeld. Het stikt er van de vliegen. Maar gelukkig doen ze verder niets. Cesar vertelt dat dit het tweede grootste Christusbeeld is van Zuid-Amerika. Het grootste staat in Rio de Janeiro.

La Virginia
Na het bezoek aan het beeld, gaan we naar Virginia. We bereiken dit kort nadat we weer terug uit de bergen zijn. We gaan hier een dagelijkse markt bekijken en we halen nog even wat boodschappen. Hier vind je een markt die heel typerend is voor Zuid-Amerika en zoals we die ook kennen van de Dominicaanse Republiek. Het is erg leuk om even doorheen te lopen. Alleen het stuk van het vlees vind ik zelf misselijkmakend. Op de foto is het leuk om terug te zien, maar daar is het dan mee gezegd :-)
Ze verkopen vanalles. In Nederland zouden we onszelf drie keer achter de krabben voordat we hier iets zouden kopen, maar hier is het allemaal heel normaal.

De slager poseert met een halve koeiekop

Alles is te koop!

Na de markt lopen we nog even naar de supermarkt. Cesar verteld dat we vanavond uitgenodigd zijn voor een barbecue bij hem thuis. Het vlees daarvoor koopt hij niet op deze markt (gelukkig). Hij gruwelt er zelf van. Het vlees komt gewoon uit de supermarkt, waar het vlees er uiteraard anders gesneden bij ligt dan dat bij ons het geval is. Maar verder kunnen wij qua hygiëne er niet aan tippen.

De Cauca
We kopen nog een lot voor de balotto en gaan richting de rivier de Cauca. We zien daar vele mannen aan het werk. Uit de rivier wordt zand gewonnen, voornamelijk voor de bouw. De mannen varen de rivier op en halen met emmers zand naar boven. Als de boot vol is, scheppen ze het aan wal en vervolgens wordt het door een aantal anderen weer in een vrachtwagen geschept. Cesar vertelt dat de mannen die het zand uit de rivier halen hard moeten werken, maar dat ze ook een hele goede boterham verdienen. Helaas geven de meesten die uit aan vrouwen en drank, waardoor ze eigenlijk niets overhouden. Na wat foto's te hebben genomen gaan we op weg naar de Finca, waar ons een heerlijke kippensoep wacht.  De rest van de middag luieren we een beetje. Marta Cecilia speelt weer met Jacobo.

Colombiaanse barbecue
Om 18.30 uur gaan we richting het huis van Cesar en Estella. Estella en de dame die ook mijn nagels heeft gedaan, zijn druk bezig in de keuken. Wij moeten gaan zitten en gelijk komt de Aguardiente op tafel. We hebben zelf ook een fles meegenomen. Ik vraag of ik kan helpen, maar ik moet gaan zitten. Dan maar lekker mijn Spaans oefenen. Ik zit lekker even de kletsen met de moeder van Estella, Gladys. Niet te ingewikkeld en af en toe met een beetje hulp van Cesar, komen we er wel uit.
Voor de kinderen worden er heerlijk gemarineerde kippenvleugeltjes op de bbq gelegd .Nou ja, voor de kinderen.... ik vind ze ook heerlijk. Marta Cecilia eet er smakelijk van. Drie speelt ze er zonder probleem naar binnen. Wij krijgen ook een stuk varkensvlees met ananas. Echt heerlijk! Daarna nog een heerlijk stuk rundvlees. Geen kleine lapjes, maar echt megastukken. Verder staat de Colombiaanse muziek op de achtergrond. We genieten. Rond 22.15 is Marta Cecilia versleten en gaan we naar de kamer. Pa en ma blijven nog een uurtje zitten, maar dan sluiten zij ook de gezellige avond af.

Nog drie dagen te gaan. Woensdagochtend vertrekken we naar Bogotá. Daar blijven we twee nachten en dan zit het er echt op. Ongelooflijk zo snel.

Doktersbezoek en pleegmoeder

Gisteren was een dag waarop we eigenlijk niets gepland hadden. Misschien nog even in Pereira wat spulletjes ophalen, maar de middag liep een beetje anders.

Een ei op mijn arm
De avond van te voren zag ik al dat een (muggen?)beet uitgroeide tot een grotere plek. Maar goed, dat gebeurt wel vaken. Ik begon gelijk te smeren met de corisonenzalf die ik hier al had gehaald. Maar toen ik 's ochtends op stond was de plek erg groot en dik. Het leek net alsof er een half ei onder mijn had zat en het gloeide vreselijk. Cesar was 's ochtends naar de school van de kinderen, dus ik heb het nog even aangezien, maar het werd steeds groter. Toen Cesar terug kwam heb ik het toch maar even laten zien. Dat was genoeg om hem te laten besluiten naar de dokter te gaan. Eerst even de lunch opeten en vervolgens gingen we op weg. Marta Cecilia bleef bij opa en oma, want we hadden ook nog een telefoontje met de pleegmoeder op de to do-lijst staan.

Marta Cecilia vermaakt zich wel

Eerste hulp
Huisartsen hebben ze hier niet, dus op naar het ziekenhuis, naar de eerste hulp. Want daar moet je dan schijnbaar zijn. Niet naar een publiek ziekenhuis, maar een goed privaat ziekenhuis. Een ziekenhuis in Colombia kan je dus niet vergelijken met een ziekenhuis in Nederland. Voordat je het ziekenhuis binnenkomt, moet je langs de bewaking. Daar begint de eerste strubbeling al, want je mag niet met meer dan twee personen binnen. Marco was er ook bij, dus die had voor het gemak voedselvergiftiging. Door dat kleine leugentje om bestwil mochten we dus met zijn drieën naar binnen. Vervolgens meldt je je, als je contant betaalt aan een ander loket dan de mensen die via het ziekenfonds komen. En vervolgens krijg je dus ook gewoon voorrang op deze mensen. Gevolg: na aanmelding bij de balie, waar we gelijk terecht konden, mochten we binnen 10 minuten door naar het gedeeltje waar de dokter zit. Weer langs een bewaker, maar die controleert dan schijnbaar niet meer op aantallen.

Mi amor
We moesten heel even een kamertje wachten tegenover de kamer van de dokter, want daar zat nog een patient. Nog geen 10 minuten later zijn we aan de beurt. Zo snel heb ik het in Nederland en België nog niet eens meegemaakt. Misschien dat het ook komt doordat Cesar iedereen kent. De dames (lees verpleegsters) zijn allemaal "mi amor". Eenmaal bij de dokter binnen, worden me wat vragen gesteld. Ik heb de lijst met mijn medicijnen bij me. Naar aanleiding daarvan wordt eerst ook even de bloeddruk gecontroleerd. NIet goed: een onderdruk van 112. Ik moet even gaan liggen en daarna wordt hij nog een keer gemeten. Hij is gezakt naar 83 gelukkig. Misschien toch de spanning die even is toegeslagen.


Allergische reactie
Inderdaad bevestigt de dokter dat ik een allergische reactie heb op een beet van een insect, mogelijk gewoon een mug. Ik moet me niet druk maken dat het een giftig beest is, die zitten in dit deel van Colombia niet. Hij praat er op los en moet zeggen dat ik het meeste goed kon volgen. Af en toe roep ik Cesar er even bij. Ik krijg een infuusje met cortisonen en een ander middel tegen allergie. Dit moet de klachten binnen drie uur doen afnemen. De rest van de vakantie moet ik anti-histamine slikken, zodat het zich niet weer voordoet. Al die tijd staat de dokter lekker te kletsen. Ook over adoptie, etcetera. Drie kwartier later staan we weer buiten. Voor de dokter moeten we omgerekend 16 euro betalen  en voor de medicijnen ook nog eens. Daarna op naar de apotheek voor de pillen en een smeerseltje dat ik op de plek en andere beten moet smeren. Dit is nog duurder dan het consult bij de dokter.

Lege accu
Als we terugkomen bij de auto zien we dat hij de waarschuwingslampen heeft laten branden. Voordat we ziekenhuis binnenkwamen hadden we nog hartelijk zitten lachen om een auto die zijn lampen aan had laten staan. Maar zaten we er zelf mee. En ja hoor: de auto startte niet meer. Dit getuigde ook wel van een slechte accu, want van een goed uur zou de accu nog niet leeg mogen zijn. Maar goed... aangezien het een automaat is, is er van aanduwen ook geen sprake. Maar gelukkig zijn Colombianen behulpzaam. De eerste die Cesar aanspreekt heeft een startkabel in de auto liggen. Weliswaar een hele gare startkabel, maar hij werkte. Marco verleent de nodige assistentie, want geen van de heren weet eigenlijk hoe ze hem moeten gebruiken, maar dan is het snel gefixt.

Travestieten 
We rijden eerst nog even de stad in. We wilden hier nog kralen voor in het haar van Marta Cecilia kopen, maar ze zijn moeilijk te vinden. Degenen die we maandag mee hadden genomen, hadden een te kleine opening om goed rond de vlechten te krijgen. We rijden door een zeer slechte buurt en komen ook nog travestieten/prostituees tegen. Je kunt ze bijna niet van echt onderscheiden. Ongelooflijk. Na wat speurwerk heeft Cesar er een aantal kralen gevonden in een winkeltje. We kopen een zakje met pastelkleuren. De keuze is zeer beperkt. Voor mij is het nu goed. Genoeg gezocht naar kralen.

De laatste boodschapjes
We gaan nog even terug naar de binnenstad. We halen het ringetje van Marta Cecilia op. Ook hebben we nog wat kleine bestellingen voor gouden koffieboontjes binnen gekregen en die kopen we ook gelijk. Het wordt allemaal mooi ingepakt. Ik koop nog even een paar mooie elastieken voor het kleine meisje van wie de moeder het haar van Marta Cecilia heeft ingevlochten. Ik kan het niet laten. Die oogjes hebben me gevangen.

Hét telefoontje
Daarna gaan we op weg naar een "distributiecentrum" waar schijnbaar ook de telefoonwinkel zit vanwaar we de pleegmoeder kunnen bellen. Ik noem het een distrubutiecentrum om dat daar alle groenten en fruit uit de streek naartoe gaat om van daaruit door heel Colombia getransporteerd te worden. We zien al wat donkere wolken aankomen, maar het blijft rustig. Cesar belt het nummer dat we hebben en krijgt de dochter van de pleegmoeder van Marta Cecilia aan de telefoon. Ze weet nog precies wie Marta Cecilia is en reageert enthousiast. Ze wil weten hoe het gaat. Jullie komen toch zeker wel even naar Buenaventuara? Het is hier echt veilig. Cesar geeft aan dat de weg er naartoe niet veilig is. Er zijn pas nog een aantal vrachtwagens in brand gestoken op de weg naar Buenaventura. Cesar krijgt het mobiele nummer van haar moeder. Ze zal eerst zelf even bellen, dat Cesar belt, anders heeft hij kans dat ze ophangt.

De hel breekt los
Terwijl we even wachten breekt de hel los boven ons. De regen davert naar beneden en opeens vliegt er van alles door de lucht. Cesar krijgt zowat een beroerte en slaat diverse kruisjes. Een paar dagen geleden vertelde hij net dat een jaar of vier geleden een windhoos over zijn huis heen is gegaan en dat zijn hele dak eraf lag, zijn door zat door het dak heen, bomen geknakt. Hij belt gelijk naar de Finca, maar daar regent het alleen maar en is het relatief rustig. Dat stelt hem een beetje gerust.


De pleegmoeder
Dan belt hij de pleegmoeder. Ze vindt het helemaal geweldig en vraagt gelijk of niet langskomen. Maar Cesar vertelt hetzelfde als tegen haar dochter. We bemachtigen een emailadres. Helaas weet ze niets over de biologische moeder. Wel komen we er achter dat Satinga (de plaats waar de moeder verblijft) geen wijk is in Buenaventura, maar een dorpje wat alleen bereikbaar is per boot. Het is acht uur varen. Een gebied wat voor ons niet bereikbaar is, te meer omdat daar ook de FARC nog behoorlijk actief is. Het ziet er ook niet naar uit dat dit in de nabije toekomst gaat veranderen. De pleegmoeder wil mij ook graag spreken. Ik ga het dus toch maar proberen in mijn beste Spaans. We zitten toch nog een minuutje of tien met elkaar aan de telefoon. Super gewoon en heel speciaal. Ik weet zeker dat haar in de toekomst nog wel eens zullen zien. Hopelijk kunnen we als we terugkomen voor de tweede procedure wel naar Buenaventure. Op dit moment heeft ze twee kinderen via het ICBF in huis. Een van 12 jaar en eentje van een maand oud. Ik beloof dat ik via de email foto's zal sturen. Daar is ze heel blij mee.

Geen elektriciteit
Onder de indruk rijden we terug naar de Finca. We zien als we het distributieterrein af rijden, dat we veel bomen geknakt zijn en er is een metalen bord omgebogen. Er is toch even kort een kleine windhoos aan de grond gekomen. Gelukkig is het hier bij gebleven. Bij de Finca aangekomen zien we dat er geen lampen branden. De elektriciteit is eruit gegaan. Dit blijft ze de hele avond. Als ik om 1.30 naar het toilet moet, doet de elektriciteit het nog niet. Maar een paar uur later is het gefikst. Op tijd om weer lekker te kunnen douchen.

Thermale baden

Rijst met zwarte bonen
Gisteren heb ik geen verslag geschreven. Reden: eigenlijk hebben we niet zo veel gedaan. We zijn in en om het huis gebleven. Marta Cecilia heeft nog eens op Gregoria gereden, die iets meewerkender was dan de eerste keer. Onze lunch viel voor de eerste keer bij de meesten niet in de smaak. Het was rijst met zwarte bonen, spekjes en worst. Mijn vader en ik vonden het heerlijk, maar de rest heeft het nauwelijks aangeraakt. 's Avonds was het weer heerlijk. Vis, rijst en aardappelkroketten. Waarschijnlijk wel van Yukawortel.

In de jungle
Vandaag hadden we wel wat op het programma staan, namelijk de thermale baden bij Santa Rosa. Vorige keer een ramp, want Marta Cecilia vond het toen niets. Dat was nu wel anders. Na een ontbijtje van minibroodjes en ei, gingen we op weg. Een mooie rit. Ongelooflijk hoe de natuur verandert op zo'n korte tijd. Tegen de tijd dat we bij de thermale baden zijn, zitten we voor ons gevoel midden in de jungle. Het is maar een uurtje rijden, maar het lijkt alsof je in een heel andere wereld terecht komt. De Andes is ongelooflijk mooi!

Bikkels
Eenmaal bij de thermale baden blijkt het weer niet echt druk, al is het drukker dan vorige keer. Toen waren we zowat alleen. Dat was nu niet echt het geval. Maar nog steeds was het lekker rustig. We kleden ons om in de (zeer kleine) kleedhokjes en leveren onze spullen in. We krijgen een nummertje voor de spullen. We vertrokken uit Pereira met een mager zonnetje, maar het was warm. Hier bij de thermale baden is het niet echt warm. Maar... het warme bad staat naar ons te lonken. Het water dat het dichtst bij de warme waterval is, is tegen de 40 graden. Je mocht er 20 minuten in, maar daarna moet je afkoelen. Er was ook een koude waterval. Voor de echte bikkels. Om goed te zijn moet je daar even onder staan om af te koelen. Marta Cecilia wilde eerst niet (ok, het trok mij in eerste instantie ook niet), maar we hebben er toch even onder gestaan.

(On)verwachte ontmoetingen
We hadden, voor de verandering, weer veel bekijks en regelmatig aanspraak. Een goede gelegenheid om mijn Spaans weer even te oefenen. Veel Colombianen willen het fijne ervan weten. Is ze Colombiaans? Spreekt ze nog Spaans? Welke taal spreken ze dan in Nederland? Meestal beantwoord ik de vragen netjes. Als ik er geen zin heb, dan kan ik altijd nog doen alsof ik ze niet begrijp :-) Maar over het algemeen is het leuk met de lokale mensen in contact te komen. Als we in de rij staan om onze kleding weer te bemachtigen, staat er een vrouwtje achter ons, die ons Nederlands hoort praten. Ze woont in Colombia en heeft een woning in Pereira en Cartago. Grappig hoe de Nederlanders toch op de een of andere manier op ons pad komen. Ze had zelf in al die jaren dat ze hier woonden eigenlijk nog nooit Nederlanders in Colombia ontmoet.

Bendegevechten
Na de baden rijden we nog even Santa Rosa in. We lopen over Place de Bolivar. Het staat vol met politie. Er zijn de afgelopen tijd veel gevechten onder lokale bendes geweest. De politie is in grote getalen aanwezig om het de kop in te drukken. We pinnen nog even een miljoen, eten een empanada, kijken nog even rond in een kerk en kopen nog wat frisdrank. Ondertussen is het 14.00 uur en gaan we terug naar de Finca, waar we om 15.00 uur een verlate lunch hebben. Een heerlijke pastasalade met tonijn, kaas, tomatensaus en toast. Daarna ga ik even liggen, want ik ben moe.

Tragisch
Om 17.00 uur komt Martha, de hulp van Patricia en Moises om Marta Cecilia in te vlechten. Ze heeft wel het goede spul voor Marta Cecilia's haar meegenomen. Wij bleken wax te hebben. Niet echt geschikt. Martha had in een klein uurtje de vlechten erin zitten. Ze was vandaag de hele dag in het ziekenhuis geweest. Haar dochtertje heeft een hartaandoening. Het hart pompt niet hard genoeg, waardoor het met het meisje niet goed gaat. Nu heeft ze medicijnen. Als deze goed aanslaan, hoeft ze operatie. Doen ze het niet goed, dan zal ze een operatie moeten ondergaan. Het is echt een scheetje. Drie jaar oud, maar veel te klein en veel te mager. Het is niet eerlijk dat zo'n klein poppetje zoveel te verduren heeft. Marta Cecilia geeft één van haar armbandjes weg. Het meisje geniet ondertussen van een paar snoepjes en sap. Foto's volgen morgen nog!

Ik heb geen zin om op de foto te gaan

Breekbaar poppetje

Contact pleegmoeder cruciaal
Terwijl ze aan het vlechten is, arriveert Estella met een enveloppe voor ons: het volledige dossier van Marta Cecilia. Helaas staat er niet veel meer in dan we al wisten, op een paar kleine details na. Ook blijkt dat de FARC op het moment weer gematigd actief is rondom Buenaventura, dus het is niet verstandig om daar naartoe te gaan. Wel gaan we morgen nog eens proberen contact op te nemen met de pleegmoeder. Volgens Cesar is het mogelijk dat zij meer weet. Zij kan een cruciale rol spelen bij meer info. Zo hier en daar proberen we info bij elkaar te sprokkelen. Misschien dat we volgende keer als we in Colombia zijn meer kunnen doen. Voorlopig berusten we hierin. We moeten ook geen onnodige risico's lopen. Misschien dat we morgen iets meer te weten komen.

Dit was weer een dag uit ons leven in Pereira. Het einde van deze trip lijkt nu toch wel erg snel dichterbij te komen. Voorlopig genieten we nog met volle teugen!

Naar Pereira

Zoeken, zoeken, zoeken
Vandaag, maandag, zijn we 's ochtends na het ontbijt naar Pereira vertrokken. Downtown. We zitten een half uurtje in de auto voordat we er zijn. We moeten met z'n vieren op de achterbank, dus Marta Cecilia gaat bij mij op school. In Pereira kennen ze geen maandagochtendsluiting. Het is ontzettend druk. We parkeren de auto en gaan op weg naar Place de Bolivar.  Een plein dat in iedere stad te vinden is. Bij het plein staat een mooie kerk. Vanbinnen is de contructie helemaal van hout. We hebben deze vier jaar geleden ook al gezien. Voor mijn ouders is het natuurlijk nieuw. Daarna lopen we de stad in. Ik wil graag spullen voor Marta Cecilia's haar. De vlechten hangen op half zeven en ik wil ze er uit. Het is nog een hele klus. Ook hoopte ik voor relatief weinig geld kralen voor het haar te kunnen kopen, maar helaas lijkt ook dat een zware opdracht. We vinden wel wat, maar ik ben niet echt enthousiast. Ik heb geen zin meer om verder te zoeken. Na anderhalf uur lijkt het erop dat ik alles heb. Het is wel leuk om door de straatjes te lopen. Het zijn allemaal kleine winkeltjes en veel mensen verkopen hun waren op straat. Het grappige is dat je allemaal blokken hebt die zijn ingedeeld met dezelfde soort winkeltjes. Winkels met naaispullen, winkels met auto-onderdelen, winkels met haarspullen en speelgoed. Noem maar op. Mensen brengen hun spullen ook echt op allerlei manieren aan de man. Marta Cecilia koopt nog een afzichtelijke diadeem. Echt een Colombiaanse... :-) Maar ja voor 50 cent doe ik er maar niet moeilijk over.

Pakken wat je pakken kan
Al winkelende passeert ons een vuilniswagen. Het vuilnis staat hier niet aan de kant van de weg. De mensen uit de winkels komen hun vuilniszakken zelf naar buiten brengen. We zien al snel waarom. Zodra de vuilnismannen de zakken aanpakken, worden de zakken zowat uit hun handen getrokken door zwervers. Die gooien de zakken leeg in de vuilnisauto en beginnen gelijk in de zooi te graaien. Onvoorstelbaar. Dit hebben we nog nooit gezien.

De mannen in het groen zijn de vuilnismannen, de rest grabbelt maar raak!

Verkoop op straat

De mensen die van alles aan straat verkopen, moeten hiervoor een vergunning hebben. Maar ze hebben die niet allemaal. Als de politie komt en ze zijn niet snel genoeg weg, zijn ze alles kwijt. De stoepen staan vol met deze verkopers. De mensen kopen vrij makkelijk op straat. Het is veel goedkoper dan in de winkels. Bij ons zou je het voorbij lopen en denken dat het rommel is, maar hier heeft men er niet zo'n probleem mee. Ook een auto kan je trouwens prima als winkel gebruiken. Zie de foto hieronder.

Geen geld voor de dokter
Als we in een winkel staan waar je kralen kunt kopen voor in het haar, komt er een vrouwtje met een kind op haar arm naar Cesar toe. Ze begint een heel verhaal. Ze zijn gevlucht uit Choco en haar kindje is ziek. Ze heeft een papiertje van het ziekenhuis. Het kind moet behandeld worden, maar ze heeft geen geld. We geven haar 1000 pesos (€ 0,40). Cesar zegt dat we dat in dit geval wel kunnen doen. Maar echt ver zal ze er in onze ogen niet meer komen.

Koffieboontjes
Als we alles gezien/gevonden hebben, gaan we terug richting de auto. Eerst nog even langs de "juwelier". We willen nog een nieuw koffieboontje voor aan mijn ketting. Die van vorige keer is namelijk kapot. Marta Cecilia heeft die van haar kapot gebeten, dus ook voor haar een nieuwe en een paar oorbelletjes erbij. Ze ziet ook nog een mooi ringetje. Helaas is het net iets te klein. Het kan voor 2 euro meer vergroot worden. Dan laten we dan maar doen. We mogen er vanaf morgen om komen.

Weer een dag voorbij
We rijden terug naar de Finca waar een heerlijk lunch op ons staat te wachten. Lasagna met chips. De combinatie vind ik enigszins hilarisch, maar het is wel lekker. Ook vanmiddag eet Marta Cecilia haar hele bordje leeg en daar zijn we blij mee.  De rest van de middag hebben we lekker op het gemakje buiten gezeten. Marta Cecilia en Marco hebben even gezwommen en zo is er weer bijna een dag voorbij. "s Avonds een heerlijk champignonsoepje en kip, aardappeltjes en wat groenten in een heerlijke dressing. Daarna nog even lekker op het gemak gezeten, MC op tijd in bed.

Op het gemak

Manicure en pedicure
Vandaag is een rustige zondag. Na het ontbijt komt er iemand om de nagels te doen. Eigenlijk om 9.00 uur, maar we tellen er een Colombiaans half uurtje bij. En dat volstaat. Tegen 9.45 uur komt er een dame met haar spulletjes richting de Finca lopen. Als eerst mag Marta Cecilia. Die wil alleen haar nagels van haar voeten gelakt, maar ze krijgt een volledige behandeling. Na een half uurtje is ze klaar en heeft ze weer mooie gelakte teentjes. Ik ben daarna aan de beurt. Ze neemt eer de tijd voor. Om 12.15 uur ze klaar en zijn mijn tenen en handen helemaal tip top in orden. Gescrubt, gemasseerd, etc. Bij het afrekenen moet ik 35.000 pesos betalen. Omgerekend is dit een 15 euro voor 2,5 uur werk. Probeer dat maar eens in Nederland voor elkaar te krijgen en dan nog eens op zondag :-) We geven 40.000 en dan is het goed.

Haartroubles
Tussen de middag krijgen we zelfgemaakte pizza. Ook weer heerlijk. Voor het eerst is Marta Cecilia echt enthousiast over het eten. Ze eet drie grote punten pizza.  Daarna vertrekken de mannen naar de winkel. Ik heb spullen voor Marta Cecilia's haar nodig. Er zijn twee vlechten los gekomen en een aantal zitten ook niet goed. Helaas moet ik ze er na drie weken al uit halen. Dat betekent dat ik vandaag of morgen zelf weer aan de slag moet. Ik doe maar cornrows. Die blijven tenminste even zitten. En het is lekker met de warmte. Maar als de mannen terugkomen blijkt al gauw dat ze weinig bruikbaars bij zich hebben. Morgen gaan we Pereira in, wie weet vinden we daar iets.

"Heet"
De mannen zijn later terug dan gepland. Ze zijn blijven hangen bij de brandweer van Pereira. Ze krijgen daar 3000 meldingen per dag binnen, waarvan er gemiddeld acht tot een uitruk leiden. De loze telefoontjes die binnenkomen variëren van direct terug ophangen tot vrouwen die mededelen dat ze "heet" zijn. De brandweer hier krijgt nauwelijks iets van de overheid. Ze zamelen daarom zelf geld in door middel van door henzelf georganiseerde acties. Aan het einde van hun bezoek hebben ze nog even van petten geruild. Iemand in Pereira loopt nu met Marco zijn pet en Marco heeft nu een officiële van de brandweer van Pereira. Een leuk eerste souvenir.

Negen uur bussen
Cesar rijdt op het moment niet met zijn eigen auto. Ik geloof dat dat ook niet meer kan. Voor zover ik heb begrepen is hij wel al verkocht en is de "nieuwe"  auto van Cesar in aantocht. Tot dan mag hij de auto van zijn broer gebruiken. Op zich een fijne auto. Iets minder geschikt voor de slechte wegen die je regelmatig tegenkomt, maar voorlopig komen we er een heel eind mee. Gisteren hoorden we dat de broer van Cesar deze auto gaat "ruilen"  voor een andere auto. Met een opleg kan hij een jeep overkopen van iemand in Bogotá. Degene die uit Bogotá komt, stuurt eerst een monteur langs om te kijken of de auto mechanisch in orde is, voordat hij definitief tot zaken overgaat. De monteur komt met de bus en doet over het half uurtje wat wij hebben gevlogen, negen uur met de bus. Hij kwam vandaag aan het eind van de dag aan en blijft een nachtje bij Cesar slapen. Morgen maakt hij dezelfde rit terug en brengt hij verslag uit. Marco en Cesar hebben samen de auto gewassen, zodat hij er gelikt uitziet.

Lekker bubbelen
Na het avondeten, wat een heerlijk vleesje was met yukawortel (minder geliefd bij ons), gaat de jacuzzi week aan. Ik ga er niet in, want mijn maag is niet 100%. Ook is hij slecht warm te krijgen. En ik vind toch dat een echte jacuzzi goed heet moet zijn. Marco, pa en Marta Cecilia laten zich hier echter niet door tegenhouden en zitten op dit moment lekker te bubbelen.

Pereira
Morgenochtend gaan we op pad naar Pereira. Geen verre rit deze keer en waarschijnlijk vroeg in de middag weer terug op de Finca. Na gisteren is dat niet erg. Ik voel me nog steeds een beetje gammel. Maar dat moet de pret niet drukken. Zo meteen lekker het bedje in en op naar een nieuwe dag.

Koffiepark

Prachtige natuur
Vandaag belooft een mooie dag te worden. De zon schijnt al als we opstaan. We zitten op de gewone tijd, om 8.00 uur aan het ontbijt. Om 8.45 uur vertrekken we richting het koffiepark bij Armenia. Het is een mooie rit van een dik uur. Het is 80 kilometer, maar we moet veel door de bergen en dat schiet natuurlijk niet op. Het is niet erg, want er is genoeg te zien. Prachtige natuurlijk, bananenplantages, heuvels bezaaid met koffieplanten. Noem maar op.

Lokale dans
Na een mooie rit komen we aan bij het park. Het is echt veel drukker dan vier jaar geleden. We arriveren tegen 10.30 uur. Cesar hoeft niet te betalen. Het is ongeveer de 200e keer dat Cesar hier komt. Hij heeft hier dus enige privileges. Nadat dat allemaal geregeld is beginnen we aan de afdaling. We beginnen namelijk bovenop een heuvel. We lopen een stukje langs diverse soorten koffieplanten. Dan moeten we even vaart maken, want om 11.30 uur begint een show. We moeten om 11.00 uur in de rij staan volgens Cesar, ander hebben we geen of in ieder geval geen goede plaats. Op zijn Colombiaans gaat hij voor de poorten de staan, waar al diverse mensen staan te wachten en gebaart ons om in de rij te gaan staan. Dit zou je in Nederland niet moeten proberen, maar hier gaat dat schijnbaar allemaal goed. We hebben een mooie plek en show is prachtig. Er wordt het verhaal van het verbouwen van koffie in Colombia verteld. Dit wordt uitgebeeld in dansen uit de streken die belangrijk zijn voor de koffie. Ook Buenavenatura komt aan bod als belangrijkste exporthaven voor koffie. Voor ons heeft dat natuurlijk wat extra betekenis. Je ziet in de kleding en dans duidelijk de Afrikaanse invloed terugkomen. Er zit een hoop humor in de show verweven. Helaas mogen we niet filmen en fotograferen.

God bless you
Na de voorstelling hervatten we onze weg en krijgen we het hele proces van het maken van koffie te zien. Sommige dingen komen ons toch nog wel bekend voor van vier jaar geleden. Ik kan er nu iets meer de tijd voor nemen en dat is wel fijn. Om 13.00 uur gaan we een hapje eten. Er is een grote ruimte met diverse kleine eettentjes a la Mc Donalds. Helaas is het niet eten niet geweldig, maar we hebben weer even maagvulling. Marta Cecilia is inmiddels dikke vrienden aan het worden met Cesar. Het is Cesar hier en Cesar daar. Oma en opa moeten tijdelijk aan aandacht inleveren. Cesar vindt het geweldig en geniet er duidelijk van. Verder worden we weer de hele dag aangesproken. Vele malen "que linda" en "God bless you". Maar ook mensen je die je gewoon even aanspreken en een praatje maken.

Mango met zout
Na het eten gaat we naar het deel van park, wat meer pretparkachtig is. Marco en pa gaan in de achtbaan en ook Marta Cecilia gaat in diverse attracties. Ze hebben kermisachtige attracties, zoals vliegtuigjes die op en neer gaan, maar ook ronde bootjes met motor die je zelf kunt sturen. Ook de botsauto's waren favoriet. In het park verkopen ze ook mango in citroensap en met zout. Een andere manier om je mango te eten, maar wel erg lekker. Tenminste pa en ik vinden het lekker. De rest houdt meer van zoet.

Product of Colombia
We gaan terug richting de kabelbaan. Het is dan al tegen vijven. De weg de we naar beneden zijn gelopen, gaan we  hiermee terug naar boven. Boven aangekomen, kijken we nog even in het koffiemuseum. Hier staan onder andere de koffiezakken met "Product of Colombia" waarop vele (adoptie)kinderen gefotografeerd zijn. Het is erg leuk opgezet, maar we zijn ook allemaal heel erg moe. Moe maar voldaan door de prachtige dag die we hebben gehad zitten we in de auto. We nemen een andere weg terug. Deze weg zou een prachtig uitzicht hebben, maar helaas zijn we te laat en is het al snel donker.

Vertraagd verslag
Om 19.15 uur zijn we terug op de Finca. De tafel staat al gedekt en al snel komt het eten naar boven. Een heerlijk kervelsoep en daarnaast een soort rösti met surimi, dorperwten en maïs. Daarna gaat Marta Cecilia naar bed. Ik ben te moe om het verslag nog te typen, vandaar dat het iets later is. De barbecue voor vanavond is uitgesteld, omdat we een lange dag hebben gehad en we te laat en te vermoeid thuis kwamen.



Nog een keer dossier Marta Cecilia
Cesar liet gisteren liet weten dat Libia Maria onze papieren goed had ontvangen en dat ze er vrijdag mogelijk al mee aan de slag is gegaan en anders maandag. Ik verwacht dus dat we dinsdag of woensdag Marta Cecilia's volledige dossier zullen hebben. Ook best wel weer spannend.