Verzoek verlenging Beginseltoestemming

Op tijd erbij
Om te mogen adopteren uit het buitenland heb je een Beginseltoestemming nodig. Deze wordt uitgegeven door het Ministerie van Justitie op basis van een medische verklaring dat je lichamelijk en psychisch in staat bent om een kind op te voeden en een onderzoek van de Raad van Kinderbescherming. De Beginseltoestemming is drie jaar geldig (tegenwoordig vier jaar gezien de duur van adoptieprocedures). Die van ons is afgegeven op 6 november 2007. Minimaal 12 weken voor afloop van de driejarige termijn moet de verlenging aangevraagd worden. Anders kan je de hele procedure weer van voor af aan beginnen. Aangezien ik geen risico wil lopen, heb ik de aanvraag tot verlenging vandaag maar al de deur uitgedaan. De tijd gaat ook zo snel. Voordat je het weet is het zomer en ontglipt het je misschien.

Wat betekent dit? 
Waarschijnlijk worden we gewoon gebeld door de kinderbescherming met de vraag of er nog dingen in onze situatie zijn veranderd. Maar heel af en toe hoor je ook wel dat je opnieuw op gesprek moet komen. We zien wel. We zijn er in ieder geval op tijd bij. De nieuwe toestemming zal tot 2014 geldig zijn. Dan hopen we het hele adoptieproces toch al achter de rug te hebben en ons gezinnetje compleet te hebben.

Weer prijs

Het carnavalsgedruis ligt weer achter ons. Marta Cecilia vond het dinsdag ook wel welletjes. Toen we naar de kinderoptocht gingen zei ze ook: " Hierna vind ik het wel goed met carnaval hoor".

De kinderoptocht was leuk. Er zat toch nog een zonnetje, waardoor het niet te koud was. Door alle haast waren we het prinsessekroontje vergeten, maar goed. Zo origineel waren we toch niet (als het op prijzen voor de best verkleedde gaat). Na een tochtje van een drie kwartier kwamen we weer bij de Vlaanderenhal, waar alle ingeleverde Betekoppenkleurplaten hingen. Natuurlijk moesten we op zoek naar haar kleurplaat. Maar ja, waar was hij nu? Niet te vinden. Ik nog aan Prins Carnaval gevraagd of ze allemaal ophingen, maar hij wist het niet. Ik zag de eerste tranen al opwellen. Het is natuurlijk niet leuk als je je tekening niet ziet hangen.

Al gauw gingen ze over tot de uitreiking van de prijzen voor de kleurplaten. Categorie 4 tot 6 jaar... 3e plaats, 2e plaats en ja hoor wiens naam werd er bij de eerste plaats genoemd? Marta Cecilia Kiezenberg! HAHAHA. Het is toch ook niet te geloven he. Ze mocht op het podium komen en kreeg een mooi spaarvarken uitgereikt met 10 euro erin. Trots als een pauw kwam ze weer terug. Wat een geluk weer! Verder nog lekker even gezongen en gesprongen en tegen 16.00 uur weer naar huis.

's Avonds nog even naar de lichtstoet gekeken en dat was voor ons einde carnaval. Helaas heb ik er dit jaar niet veel van meegemaakt, maar hopelijk volgend jaar weer beter! Marta Cecilia heeft er in ieder geval het maximale uit gehaald. Oh ja, hier nog een foto van de paddestoeltjes. Helaas niet echt goede kwaliteit, maar als het goed is heb ik volgende wat betere foto's!

Buikgriep en carnaval

Het begon vorige week zaterdagnacht. Marta Cecilia had vier keer haar bed ondergespuugd. Maar bikkel als ze is, de volgende ochtend wilde ze toch gewoon weer gaan paardrijden. Dinsdag had Marco het te pakken. Een hele dag overgeven en de volgende dag toch nog maar even bijkomen. Ik was al bijna in de zevende hemel: ja hoor, het had mij overgeslagen. Tot vrijdagavond. Ik was al de hele week niet zo lekker, maar ik dacht dat het kwam doordat ik juist bang was om het ook te krijgen :-( Maar nee... Ook ik mocht deelgenoot worden van de buikgriep. Na een hele nacht op de wc had ik zaterdag ook nog 39 graden koorts. Vandaag heb ik een beschuitje naar binnen geworsteld en zal ik zo eens lekker onder de douche gaan. Helaas is het geplande avondje carnaval gisteravond langs me heen gegaan, maar gelukkig heeft Marco wel lekker kunnen feesten (alcoholvrij, want hij had dienst bij de brandweer).

Marta Cecilia is gisteren de cafés langs geweest. Daar waren gistermiddag spelletjes voor de kinderen. In ieder café kregen de kids een snoepje. Voorzien van een prachtig paddestoelenkostuum, wat de moeder van haar vriendinnetje had gemaakt... Wat vind ik het jammer dat ik dat niet kan! Ze kwamen even langs de deur zodat ik ze ook kon bewonderen. Mijn vader heeft foto's gemaakt, dus die volgen nog!

Alaaf!

Vanmiddag is het dan gestart... of eigenlijk gisteren al: de eerste carnavalsactiviteiten. Marta Cecilia is gisteren als Mega Mindy naar ballet geweest. De groep was aardig uitgedund, want er waren veel zieken en een paar feestjes. In plaats van met twaalf, waren ze gisteren maar met z'n vijven. Helaas was ik mijn fototoestel vergeten. Een van de andere moeders, een collega van Marco, had haar fototoestel wel bij en heeft gelukkig foto's genomen. Ze zijn nog niet in mijn bezit helaas.

Vandaag na school was het carnaval bij Okiedokie, de kinderopvang. En EINDELIJK mocht ze haar prinsessejurk aan. Dat was feest natuurlijk. Ze moest niet eens schmink op. Ik heb er nog een paar glitters rond haar ogen kunnen krijgen, maar de jurk was genoeg. Ze vroeg zich in de auto wel af waarom er op radio 538 toch geen carnavalsliedjes werden gedraaid. Dus ik op zoek naar Radio Hollandio en ja hoor. Beesten maar! Bij Okiedokie aangekomen ging ze los. Voorop in de polonaise. Zie hierbij het bewijs!

Morgen is het op school te doen, zaterdag spelletjes in de cafés en ballonnen oplaten, zondag de grote optocht, maandag "leuren" (de Sassenaers onder ons weten wel wat ik bedoel) en dinsdag de kinderoptocht. Voor even is Sas van Gent 'the place to be'. Als klapper op de vuurpijl een echt Sas van Gents carnavalslied. Klik hier!Carnavalslied Sas van Gent

Ayaan Hirsi Ali

De week heb ik me weer eens op een boek gestort. Ik ben gek op lezen, maar kom er voor mijn gevoel veel te weinig aan toe. Dit keer heb ik de autobiografie " Mijn vrijheid" van Ayaan Hirsi Ali gelezen. Wat een indrukwekkend boek. We kennen haar natuurlijk allemaal uit de tijd van de Tweede Kamer en de film Submission die heel wat te weeg heeft gebracht in Nederland, met uiteindelijk de dood van Theo van Gogh. Maar haar leven van voor die tijd is minimaal zo indrukwekkend te noemen. Haar jeugd in de Moslimcultuur, de onderdrukking van vrouwen en kinderen. Heel mooi en rakend beschreven.

Ik raad het boek zeer aan. Het leest makkelijk en houdt je vast tot het einde!

"Gelukkig hebben we elkaar"

Vanmiddag haalde ik Marta Cecilia en haar beste vriendinnetje, Lotte, van school. Ze mochten allebei naar de verjaardag van Anouk, een vriendinnetje van de andere school. Het volgende gesprek kwam tot stand:
Lotte: "Wij hebben een vlaggestok voor de carnavalsvlag."
MC: "Wij hebben ook een vlag, hè mama. Als ik een broertje of zusje krijg, dan hangen we de Colombiaanse vlag toch op?"
Ik: "Ja dat klopt. Maar dat duurt nog heel lang hoor."
MC: "Ja, dat weet ik toch! En Lotte mag dan naar de baby komen kijken he? "
Ik: "Natuurlijk! Maar het is denk ik geen baby meer hoor."
MC: "Nee maar die heeft toch nog wel een luier aan!"
Ik: "Ja dat denk ik wel."
MC: "Maar gelukkig heb ik nu in ieder geval al vriendinnetjes. Lotte, gelukkig hebben wij elkaar he!"
Lotte: "Ja, gelukkig wel."

Schattig he. De laatste tijd mag Colombia steeds meer besproken worden. Wel mondjesmaat, maar ze slaat in ieder geval niet meer dicht. En dan komen dit soort opmerkingen gewoon tijdens een heel ander gesprek naar boven. Wij zijn hier in ieder geval erg blij mee. Zeker nu de vakantie naar Colombia nadert en de mogelijkheid bestaat dat we haar geboortestad gaan bezoeken.

Straf en strikdiploma

Gisteren heb ik Marta Cecilia opgehaald aan school. Het volgende gesprek ontpopte: " Ik had vandaag buikpijn." Ik:"Oh wat vervelend. Nu nog? Of is het over?" MC: " Neeeeee, ik had het alleen maar toen ik straf had."
Okeeee... Gisteren heeft ze dus voor de eerste keer straf gehad. Naar haar zeggen was het niet haar schuld, maar die van haar vriendin. Ik heb er wel enigszins mijn twijfels bij. Ik heb haar en haar vriendinnetje namelijk wel eens bezig gezien... :-)

Naast het " straf-verhaal" kwam ze gisteren ook thuis met haar strikdiploma. Die stond al even in de koelkast, want de juf had geen tijd gehad om hem te maken. Dus ze kwam er natuurlijk trots mee thuis. En natuurlijk waren wij ook heel trots op haar.

Tot slot nog een foto van haar nieuwe paardrijkleren. Cap en laarzen gedoneerd door de opa's en oma's en de broek voor de helft door ons. We vonden dat ze zelf wel een beetje bij kon leggen uit haar spaarpot. Marta Cecilia vindt alles nogal vanzelfsprekend en nu ze een beetje begint te snappen wat je allemaal met geld kan doen, mag ze best ook leren dat je eerst moet sparen om iets te kunnen doen. "Niet het briefjesgeld he mama? Want dat is het meeste waard!" Jaja... een jaar geleden had ze liever muntjes. Maar die tijd is ook voorbij. Ze kreeg makkelijk 10 euro in munten bij elkaar, dus de pijn viel in haar ogen goed mee :-)