We zijn weer thuis!!!

Lieve allemaal,
We zijn gisteren weer veilig thuisgekomen. De meisjes hebben heerlijk geslapen tijdens de reis en kregen alleen maar complimenten van bemanning en medepassagiers. We zijn supertrots op ze!

Wij hebben genoten van onze vijf weken in Colombia. Natuurlijk is het ook weer heerlijk om thuis te zijn, maar ik mis mijn Gloria wel (zie verslagen over de Finca). De enige vorm van Gloria die we hier hebben is de vaatwasser en die moeten we nu zelf inruimen :-).

Er komen nog een paar verslagen van de laatste dagen. In het bijzonder het bezoek aan de schooltjes waarvoor velen een donatie hebben gegeven. Houd het dus nog even in de gaten! En natuurlijk zal ik de blog blijven schrijven, al zal het wat minder intensief worden.

Dinsdag, een rustige dag

Voor dinsdag staat er niet veel op het programma. Gelukkig, want Brigite is een beetje koortsig. Ze is niet helemaal zichzelf, al kunnen er nog wel wat lachjes vanaf.  Maar ze slaapt wel meer dan normaal en je moet voor de lachjes veel meer je best doen. Gelukkig heb ik zetpilletjes bij me. Voor 's middags hebben we afgesproken met Diana, een vriendin van ons. Ze komt ons met haar tweejarig zoontje ophalen bij het hotel. We rijden naar een deel van de stad waar zijn geboren is. Vroeger was dit een dorpje. Maar Bogota is zo explosief gegroeid dat dit nu een wijk van de stad is geworden.

Diana is traumarts in een ziekenhuis in Bogota. Zij kijkt nog even snel naar Brigite. Als ik vertel dat ik haar zetpilletjes heb gegeven, trekt ze een zuur gezicht. Ze weet wel iets beters. We rijden naar het ziekenhuis en daar haalt ze een proefje van een vloeibare paracetamol. Het blijkt heel goed te helpen. Als ze over twee dagen nog steeds koorts heeft, mogen we Diana bellen. Zij zal ons dan naar een goede dokter sturen. Toch wel handig, zo je connecties in zo'n grote stad :-).

's Avonds eten we in het hotel. Eenvoudig, maar wel goed. We zagen trouwens nog iemand ramen wassen. Marco kon het niet laten om er een foto van te nemen.

Vluchttijden

Mijn blog is nog niet helemaal bij, maar voor degenen die ons willen verwelkomen in Brussel, is hier het reisschema van ons voor morgen.




Vertrek       16 sept   Bogota    20:05 uur    Iberia (IB) 6584
Aankomst  17 sept   Madrid    13.00 uur

Vertrek       17 sept Madrid      16.00 uur    Iberia (IB) 3214 
Aankomst  17 sept Brussel      18.20 uur  

Rondje paspoorten

Maandagmorgen gaan we op pad voor de paspoorten. Het Colombiaanse "tussen 8.00 uur en 8.30 uur" wordt 9.00 uur. We gaan dus met de taxi op pad. Als we aankomen met het Institucion de extranjeras (Instituut voor buitenlanders) is het in eerste instantie een beetje rommelig. Mauricio is nergens te bekennen. De bewaker stelt allemaal vragen, praat wat in zijn portofoon en ja hoor... uiteindelijk komt Mauricio. Het is een man van weinig woorden. Hij zegt dat we naar boven moeten en loopt snel voor ons uit. Er niet bij stilstaand dat het met een buggy en een zevenjarige Colombiaanse allemaal niet zo snel gaat. Boven aangekomen zijn een aantal afgeschermde bureaus. Er staan nog een stuk of drie families te wachten. Maar binnen 10 minuten zijn we aan de beurt. We moeten zelf niet veel doen. Een paar handtekeningen zetten, een document opsnorren. Dat is eigenlijk alles. En Brigite moet op de foto voor het paspoort. Tsja... Krijg dat eens voor elkaar met een baby van een jaar oud. Want de foto moet ook nog aan bepaalde eisen voldoen. Het drama met Marta Cecilia komt weer lichtelijk naar de oppervlakte. We hebben er toen een uur over gedaan om een goede foto te krijgen. Maar... wonder boven wonder is de foto in vijf minuten genomen.

Gelijk na ons is er een ander Nederlands koppel die moeten de foto nog regelen van hun vijfjarige dochter. Ze had namelijk haar haar ingevlochten met synthetisch haar en dat mag niet voor de foto voor het paspoort. Het arme kind had een paar dagen geleden drie uur stilgezeten en nu moest het er weer uitgehaald worden. Als die foto ook gemaakt is, vertrekken we met zijn allen naar één of andere copyshop. Daar moeten dan weer pasfoto's gemaakt worden voor het Nederlandse paspoort. Als dat ook gelukt is (ook wonderbaarlijk snel) vertrekken we naar de Nederlandse ambassade. Daar moeten we weer wat formulieren invullen voor het Nederlandse paspoort.

Als dat gebeurd is, is het inmiddels bijna 11.00 uur en mogen we terug naar het hotel. Wij nemen nog even een taxi naar Unicentro, het winkelcentrum. We gaan daar lunchen en kijken nog even voor een extra vest voor Brigite.

's Middags vindt Marco dat Brigite eigenlijk oorbellen moet hebben en wil dus gaatjes laten prikken. Ze heeft ooit al gaatjes gehad, maar deze zijn dichtgegroeid. Mogelijk omdat er eentje niet op de goede plek zat. Ik zeg Marco dat ik weiger om eraan mee te werken. Maar hij is vastbesloten. Hij doet navraag bij de receptie. Daar wordt verteld dat eigenlijk alle meisjes al binnen drie dagen na de geboorte oorbellen krijgen in het ziekenhuis. Zo gebeurt het in ieder geval, dat Marco met Marta Cecilia en Brigite op stap gaan en ik alleen achterblijf in het hotel. Overigens ook best even lekker.

Hier in ieder geval het resultaat!

's Avonds eten we in het hotel. Het is een eenvoudige maaltijd, maar wat mij betreft prima. Brigite is een beetje huilering en warm. Ze blijkt een beetje koorts te hebben. met een zetpilletje valt ze in slaap. Hopelijk is het morgen beter.

Hier nog wat foto's van onze kamer.

Vervolg laatste dagen op de finca, Bogotá en eerste stapjes Brigite

Terwijl we nu, maandag 12 september, zitten te wachten op Mauricio (de contactpersoon van Wereldkinderen hier) om de eerste acties te ondernemen voor de paspoorten, begin ik toch nog even met het vervolg van het verslag.


Onze laatste dag op de Finca gaan we dus nog even naar de dierentuin. Als we terugkomen, stoppen we nog even bij het winkelcentrum om een foto af te laten drukken voor in het gastenboek van de Finca. Daarna gaan we op weg naar "huis" voor een lunch en begin ik met het pakken van de koffers.

de wilde leguaan

Jacobo vraagt aan Marta Cecilia of ze zin heeft om mee te gaan naar tekenles. Tot onze verbazing wil ze dit graag. Ik vind het stoer. Een hele middag naar een klas waar iedereen alleen maar Spaans praat. Ze is weg van 14.15 uur tot 17.30 uur.  Ik ga ondertussen aan de gang om de koffers in te pakken. Een hele klus, want Brigite wil niet van mijn zijde wijken en staat dan ook te krijsen als ze even in de box wordt gezet. Deze klus moet helaas toch echt gedaan worden.

Marta Cecilia's knutselwerk

Als Marta Cecilia terug is, blijkt het toch meer een knutselklas dan een tekenklas. Ze hebben iets van klei gemaakt. Echt superleuk! Zie hier het resultaat. We kleden ons even om, want er staat ons een lekkere barbecue te wachten bij Cesar en Estella. Liliana en een ander zus van Cesar (met man en kinderen) zijn er ook. Helaas moeten we alles plotseling verhuizen naar het gastenverblijf. Het begint namelijk plotseling te waaien en te onweren. Voordat de regen met bakken uit de lucht komt vallen, hebben we alles verhuisd. Als dan uiteindelijk alles klaar staat horen we een harde donderslag en valt de stroom uit. Voor de eerste keer nog maar tijdens ons verblijf trouwens. We beginnen de barbecue dus met een romantisch sfeertje: met kaarslicht. Na anderhalf uur gaat het licht weer aan. De stroom doet het weer. De aguardiente komt op tafel: het is een gezellige avond. Om 23.00 uur gaan we slapen, want morgen moeten we weer op tijd op om naar het vliegveld te gaan.

Zondag is dan de dag aangebroken dat we toch echt moeten vertrekken. Om 8.00 uur staat de halve familie klaar om ons uit te zwaaien: Estella, Gladys, Norma, de moeder van Cesar, maar ook Jacobo is op tijd opgestaan. Er vloeien weer de nodige traantjes. Maar het is goed te weten dat we volgend jaar terugkomen zoals het er nu naar uitziet.

Ons vliegtuig

Op het vliegveld gaat alles lekker vlotjes. We reizen met Aires, een Colombiaanse maatschappij. We vliegen met een relatief klein vliegtuigje voor maximaal 80 personen. Een propellervliegtuig. Ik zie er best tegenop, maar het blijkt reuze mee te vallen. We hebben nauwelijks turbulentie en komen na een dik half uur aan op het vliegveld in Bogotá. Hier kunnen we gelijk de vesten aan, want het is koud! Een graadje of 18.  we worden opgehaald door Mauricio, de contactpersoon van Wereldkinderen hier. Hij gaat de komende dagen met ons op pad voor de paspoorten en overige documenten die we nog nodig mochten hebben.

We hebben dit keer voor een ander hotel gekozen dan wat standaard woord geadviseerd. Hotel Halifax was het niet voor ons. We zitten nu in Zuetana. Ook een familiepension/hotel. Je bent hier een stuk vrijer en het is ook nog eens een stuk goedkoper. Ze hebben een speelkamertje voor de kinderen. De buitenkant lijkt echter een betonnen bunker met daarbovenop grote rollen prikkeldraad. Je krijgt het idee dat je hier in een heel onveilige buurt zit, maar dat is het helemaal niet. We mogen gewoon op straat, lekker wandelen en winkelen. En 's avonds kan je gewoon ergens uit eten en dan teruglopen naar het hotel. Die vrijheid is wel lekker. De kamers zijn netjes en ruim. Halifax bleek overigens helemaal vol te zitten, dus daar konden we vandaag toch niet terecht.

Op veelvuldig verzoek van Marta Cecilia eten we tussen de middag bij de Mac Donalds. 's Middags maken we kennis met twee Spaanse families. Eentje met een zoontje van 13 maanden en eentje met een dochter van 9 jaar, en een Duits stel met twee kinderen van 3 en 5 jaar. Allemaal geadopteerd.

En dan op de kamer hebben we De gebeurtenis van de dag: ons meisje doet haar eerste stapjes alleen!!! Wat een geweldig gezicht! Ze vond het zelf helemaal geweldig, met een grote lach zet haar stapjes!

We hebben in het hotel in principe ontbijt en avondeten bijgeboekt. Maar vanavond wil Marco ergens uit eten. Door de Spaanse mensen wordt ons een steakrestaurant aanbevolen. Niet echt goedkoop, maar wel heel erg goed. Het waren inderdaad Westerse prijzen (misschien net iets er onder), maar we hebben er heerlijk gegeten!

In de avond krijgt Brigite het moeilijk. Ik moet haar constant vasthouden. Als ik wil gaan douchen gaat ze helemaal over de rooie. Maar ja, aangezien we in de ochtend een koude douche hadden op de finca vanwege geen stroom, had ik nu echt wel zin om even onder de warme douche te springen. Toen ik eruit kwam was ze gelijk weer stil en is ze nasnikkend bij mij in slaap gevallen. Het nasnikken heeft nog anderhalf uur geduurd.

Voor dinsdag staan de eerste handelingen gepland voor de paspoorten. Tussen 8.00 en 9.00 moeten we klaarstaan. We moeten een taxi nemen, want Mauricio mag op maandag niet rijden. In Colombia mogen alle auto's 1 dag per week niet rijden. Welke dag dat is, is afhankelijk van het laatste cijfer op je nummerplaat. Word vervolgd...

Laatste dagen op de Finca

Het is even stil geweest, maar omdat we niet heel veel meer hebben gedaan en de avonden redelijk bezet waren, heb ik niet veel tijd meer gehad om de blog bij te werken. Inmiddels is dit de derde keer dat ik dit typ, want er ging steeds iets mis.

Woensdagochtend gaat Marco eerst met Cesar naar de pinautomaat. Want er moet nog best wat geld komen. Maar helaas... Weer lukt het niet meer om te pinnen. Het is drie dagen goed gegaan, maar nu is het weer niet gelukt. Ondertussen is het al laat in de middag in Nederland. We besluiten het later op de dag nog eens te proberen, maar weer geen succes. Misschien is het maar eenmalig. Morgen weer een dag. Verder weinig bijzonderheden. Brigite begint al aardig te brabbelen. Papa en mama komt er nu veelvuldig uit. Dag dag in de vorm van dada met een zwaaiend handje erbij. Neus  = de. En ook "die" en "da" komen veelvuldig voorbij. In Colombia serveren ze voor kleine kinderen vaak andere gerechten. Vaak soep met rijst, maar dat hoeft mevrouw niet. Ze wil gewoon mee eten wat wij ook eten. En ik geef haar gelijk. Ze kan straks in Nederland lekker met de pot mee eten.

Donderdag hebben we nog wat boodschapjes gedaan in Pereira downtown. Onder andere wat lange broekjes voor Brigite, want in Bogotá is het toch al gauw een graad of 10 kouder. Missie geslaagd. We wilden ook nog graag gouden koffieboontjes, maar die we in de winkel zagen waren veel te groot. Dus helaas hebben we er geen kunnen bemachtigen. We willen nog een keer proberen te pinnen, maar nee hoor... Dat wordt dus weer contact opnemen met de bank. Ik mail alvast een paar collega's om wat dingen na te kijken. Ondertussen zijn we uitgenodigd op bij Norma op bezoek te komen. Er komen vele bekende Cubaanse zangers en zangeressen langs. Het wordt een klein feestje. Wij kunnen helaas pas 's avonds en dan zijn de meesten al weg. Maar het is toch nog een heel gezellige avond en er wordt veel gezongen. We praten nog met twee jongens zie in de meubels zitten. Zij hebben hun zaak in Bogotá. We krijgen hun telefoonnummers en als er echt iets is wat we nodig hebben of als we vervoer nodig hebben, mogen we ze altijd bellen. Superaardig en dat is echt Colombia.

Vrijdagochtend staat in het teken van bank en geld. Voor de creditcard moeten we bellen, want die blijkt geblokkeerd. Na de eerste opname in Colombia hadden ze die blokkade er al op gezet. Ondertussen is alles gecheckt en de kaart weer gedeblokkeerd. Tot 17 september kunnen we hiermee gewoon geld krijgen. Voor de wereldkaart, dus de pinpas, moeten we in eerst instantie naar interhelp bellen. Die kunnen niets voor ons doen. We moeten de lokale bank bellen. Maar die verwees ons in eerste instantie naar Interhelp. Dus we bellen weer naar de lokale bank. Mijn collega gaat wat telefoontjes plegen. Met veel moeite komt ze er achter dan Colombia weer geblokkeerd is vanwege veel gemelde gevallen van skimming in de laatste weken. Maar tot wanneer die blokkade duurt, willen ze bij Rabobank Nederland niet zeggen. Maar mijn collega belooft dat ze volgende week gaat kijken waar we de kosten voor opname met creditcard kunnen gaan verhalen. Marco gaat gelijk het maximum ophalen met de creditcard. Zo kunnen we Cesar net  betalen.

 Ik begin alvast met het pakken van de eerste koffer.

Zaterdagochtend gaan we naar de dierentuin. VOor ons de derde keer, maar voor de kinderen blijft het leuk. We zien daar in het wild ook nog een behoorlijk grote leguaan. Marco weet hem vast te leggen met het fototoestel.

Het is inmiddels erg laat en ik kan nauwelijks mijn ogen open houden. Ik publiceer dit alvast en morgen wordt het vervolgd!

Aurelina, de pleegmoeder van Marta Cecilia

Dinsdag is het zover. Er is bij de politie geïnformeerd of het veilig is en ook bij verschillende andere contacten: ja het is veilig om naar Buenaventura te gaan, de geboortestad van Marta Cecilia. Om 8.00 uur vertrekken om eerst Jacobo naar school te brengen. Daarna proberen we nog eens te pinnen: hoera het lukt weer (maar ondertussen is gebleken dat dat weer de laatste keer was). Dan pakken we de weg naar Buenaventura. We hebben eerst nog geïnformeerd of de weg vrij was, want het heeft een paar dagen geleden erg veel geregend in en rond Buenaventura, maar we krijgen groen licht. Ook de Farc is er een aantal weken niet meer opgedoken, dus ook wat dat betreft wordt groen licht gegeven.

De meisjes slapen al snel en we merken al vlug dat het landschap grote veranderingen ondergaat. Van heel droog naar zeer vochtig en nog warmer klimaat. Als we de weg naar Buenaventura zien, snappen we meteen wat voor problemen er vijf jaar geleden geweest moeten zijn.  De bergen bestaan veel uit kale zandgrond, of juist steen waarvan je de kiezels tot wat grotere stenen gewoon naar beneden ziet glijden. Gevolg: maar één kant van de weg begaanbaar, dus file. Als personenauto ben je trouwens zwaar in de minderheid. Buenaventura is de grootste havenstad van Colombia. In- en export vindt voornamelijk hier plaats. Ongelooflijk dat er dan zo'n slechte weg is als toegang tot deze stad. Wel moet ik zeggen dat ze momenteel heel druk aan het werk zijn om nieuwe weg aan te leggen. Het is niet te geloven wat voor stunts we hebben gezien die ze uithalen voor het maken van viaducten. In Nederland zou het gewoon niet mogen.  Maar voornamelijk dus vrachtwagen die op en af rijden naar de kust, wat de snelheid ook niet echt bevorderd. Uiteindelijk doen we vijf uur over de rit en is het iets na 13.00 uur als we arriveren. We hebben van te voren afgesproken dat we om uiterlijk 15.30 uur weer vertrekken, want Cesar wil voor het donker het eerste deel van de bergen door zijn. Het is hieroverdag wel veilig, maar in het donker is het beter om hier niet meer te zijn. Het is onbeschrijflijk hoeveel armoede we zien onderweg. We hebben al veel huizen in slechte staat gezien, maar onderweg zien we "huizen" die niet meer zijn dan een paar houten palen en plastic zeil.

Als we eenmaal in Buenaventura zijn aangekomen, bellen we de pleegmoeder van Marta Cecilia. We hebben dit niet eerder gedaan om verschillende redenen. Ten eerste wisten we niet zeker of we het zouden halen wat de weg betreft, ten tweede worden er anders ik weet niet hoeveel mensen opgetrommeld en ten derde wilden we niet dat ze kosten zouden maken voor eten en drinken.
Ondertussen kijken we onze ogen uit. De hele stad lijkt vreselijk arm. Er zijn zoveel armoedige woningen. We krijgen de pleegmoeder aan de telefoon en ze dirigeert ons richting de kinderbescherming. Daar woont ze namelijk vlakbij. Als we bij de ingang van het ICBF staan, bellen we haar weer en zegt ze dat ze ons op komt halen. Toch wel een beetje gespannen wachten we af. Na een minuutje of vijf zien we haar aankomen. Ze neemt Marta Cecilia gelijk in de armen. Ik had niet verwacht dat Marta Cecilia hier op in zou gaan, maar schijnbaar maakt het weerzien op de één of andere manier toch indruk op haar en ze knuffelt lekker mee. Vanaf dan laten ze elkaar bijna geen moment meer los. Marta Cecilia had aangegeven dat ze zich niets meer herinnerde, maar haar reactie op haar pleegmoeder doet ons toch anders denken.

Het huisje van de pleegouders is klein, maar netjes. Ze wonen nog steeds in hetzelfde huisje als vijf jaar geleden. Alleen is de toen betonnenvloer nu bedekt met tegeltjes. We krijgen een kleine rondleiding in de benedenverdieping. Naast de woonkamer is een kamertje met een stapelbed, een gewoon bed en het ledikantje waar Marta Cecilia iets meer dan vijf jaar ook in heeft gelegen. We hebben daar nog een foto van. Super om te zien! Helaas krijgen we geen nieuwe informatie boven tafel. er waren geen bijzonderheden die ze nog te melden hadden. Alle post die we de afgelopen jaren verstuurd hebben, is niet ontvangen. Dat is wel erg jammer. Marta Cecilia krijgt een houten rozenkrans van de pleegvader. Deze wijkt niet van haar nek totdat we op de Finca zijn.

We krijgen nog een lekkere maaltijd aangeboden. Ze verontschuldigden zichzelf dat er niet meer was en zeiden dat ze zelf al gegeten hadden. Het smaakte erg goed!  Er worden nog wat foto's gemaakt en daarna nemen we Aurelina mee in de auto voor een snelle siteseeing Buenaventura. Dat hoeft niet lang te duren, want het is een stad met weinig bijzonderheden. Het belangrijkste was toch de haven en de zee. De Pacific Ocean. Geweldig! Maar weer veel armoede aan de rand van de zee. Voor mooie stranden moet je in ieder geval niet aan deze kust zijn. Veel huisjes zijn op palen gebouwd, omdat ze anders met vloed onder water komen te staan. Overigens zijn wij als blanken een hele bezienswaardigheid in Buenaventura :-)

We willen nog een cadeau aanbieden. We vragen of ze nog iets kan gebruiken voor in huis. Ik denk dat ze zich enigszins opgelaten voelde, want eigenlijk kwam er niets concreets. We hebben haar meegenomen naar een grote supermarkt, waar ze eigenlijk alles hebben. Uiteindelijk kwam ze met een klein voedselpakketje aan wat ze graag wilde hebben. Dit ter waarde van nog geen vier euro. We hebben het pakketje weggelegd en haar alles in het groot laten pakken. Ondertussen werd het wel een race tegen de klok. Na nog een paar rollen wc-papier in het mandje te hebben gegooid, rekenen we af. Daarnaast de vraag dat als we nog eens naar Colombia komen en we hebben nog een oude laptop, of we dan eventueel aan hen willen denken.  Dus als iemand nog een oude laptop, die nog wel werkt, heeft staan... We hopen eind volgend jaar weer een bezoekje aan Colombia te brengen! We rijden terug naar het huisje voor een snel afscheid. Eigenlijk is het gewoon tekort. Het afscheid is emotioneel. Tot onze verbazing krijgen we Marta Cecilia bijna niet weg bij de pleegmoeder. Ze houdt haar armpjes stevig om haar heen. Maar we moeten echt gaan.

In de auto is ze erg aangedaan. Het duurt een half uurtje en dan komt ze weer toch zichzelf, maar wel met de vraag of we nog eens terug gaan. Als we die mogelijkheid hebben, zullen we het zeker doen. Maar dan wel met een overnachting in Buenaventura. Voor nu hebben we die mogelijkheid even niet.
Net als op de heenweg vallen de meisjes allebei weer snel in slaap. Het schiet allemaal niet op, maar tegen 21.00 uur, na een rit van weer vijf uur, staan we weer veilig op de Finca in Pereira. Het was een hele reis, maar we zijn allemaal blij dat we het gedaan hebben!

maandag 5 september

Vandaag was de grote spannende dag. Kunnen we weer pinnen of niet? Volgens een van mijn collega's was er een algemene blokkade op alle passen voor een aantal landen, waaronder Colombia en die zou vandaag opgeheven zijn. Als Marco om 8.45 terug komt heeft hij een portemonnee vol. 2,2 miljoen pesos heeft hij kunnen pinnen. Dit is omgerekend een 800 euro. Jippie! Het is ook wel nodig, want we moeten voor de projecten nog het een en ander regelen.

Daarna gaat Marco nog wat boodschappen doen en gaat hij samen met Cesar, Norma en Liliana op pad. Mede op de tickets te regelen. Ook die missie is geslaagd, want we hebben voor met ons viertjes voor omgerekend € 170,- tickets naar Bogota kunnen kopen. Minpuntje is dat we maar 15 kilo bagage mee mogen nemen. Maar Liliana kent hier en daar mensen en waagt er een telefoontje aan. Als het goed is mogen we gewoon de 23 kilo meenemen. ZO niet, dan is het allemaal nog te overzien, want dan mogen we tot 32 kilo per koffer meenemen met bijbetaling van 12 euro per koffer. Nou,dat overleven we ook nog wel.

Als Marco terugkomt, vertelt hij dat we deze middag terug gaan naar het moederhuis met alle spulletjes die we hebben gekocht. Dat zijn: 4 boxen, 100 meter luierstof, 100 meter handdoekenstof, twee naaimachines om de de luiers en handdoeken mee te maken en alle toebehoren om te kunnen naaien. We krijgen het bijna niet in de auto, maar met het betere propwerk lukt het wel! Ongelooflijk dat we dit kunnen doen. De winkel van de naaimachines heeft toegezegd dat ze iemand sturen om uit te leggen hoe de machines werken. Bij het moederhuis komen we echt als geroepen. Ze hadden net die ochtend rond de tafel gezeten. De handdoeken waren zo goed als op en ze vroegen zich af hoe ze nieuwe moesten regelen. De directrice en de medewerkers zijn ontzettend blij als ze ons zien komen.

De directrice neemt de spulletjes in ontvangst.

Het meisje links op de foto is slechts 10 jaar. Hieronder een fotootje van haar baby.

We mogen nog eens rondkijken in het moederhuis. Wat ons opvalt is, dat het veel voller staat dan vorig jaar.  (Nog) meer bedden op één kamertje. Het staat op elkaar gepropt en tussen de bedden in is dan net nog plek voor een ledikantje. Vandaag zijn er 16 baby's en 20 meisjes. Nog vier meisjes moeten bevallen. Het moet niet makkelijk zijn om in zo'n kleine ruimte met zo veel mensen te leven. Ze zijn dan ook eigenlijk toe aan een groter pand. Helaas kunnen we ze hier niet mee helpen. Met ze zijn vreselijk dankbaar voor alle spulletjes die ze van ons en onze sponsoren krijgen. Iedereen die iets heeft gegeven: hartstikke bedankt! Ik kan jullie echt verzekeren dat het op een goede plaats terecht is gekomen!!!

Voor 's avonds staat ons een leuke verrassing te wachten. We worden uitgenodigd door twee zussen van Cesar, Norma en Liliana om samen met hen en Cesar en Estella iets te gaan eten. Voordat we gaan, laat ik tussen de bedrijven door nog eventjes mijn nagels doen. Gloria past weer op Brigite. Marta Cecilia gaat mee. Brigite slaap alweer voordat we vertrekken. Dat vind ik toch wel fijn. Ze heeft het niet eens door dat er iemand oppast. Dat scheelt weer.

Het is een modern en goed restaurant. Met Westerse prijzen. Dat wel. Norma lijkt iedereen te kennen. Ze is een dame met aanzien in Pereira. Van obers tot de hoogste chef van de politie (is ook in het restaurant), ze komen haar allemaal groeten. Halverwege de avond komt schijnbaar de  beste Anesthesist van Pereira binnen. Ook die kent ze. Ongelooflijk.  Het is erg gezellig. We praten en lachen wat af! Tegen een uur of elf zijn we weer terug op de Finca. Marta Cecilia is ook ontzettend lief geweest. Brigite ligt lekker te slapen. Ook wij duiken gelijk ons bedje in.

Marco aan de sla?!

En zo doe je dat als je eigenlijk met te veel mensen bent.

Brigite 1 jaar!

Zondag is een feestelijke dag! Vandaag wordt onze kleine meid één jaartje jong! We staan op de gebruikelijke tijd op en dan begin ik aan het onmogelijke karwei om de kamer te versieren. Ik kan je vertellen dat dat best lastig is met een éénjarige die aan je benen hangt. Maar met de hulp van Gloria is het toch gelukt. In de loop van de ochtend gaat Marco met Cesar taart en frisdrank halen. Vervolgens moet de familie nog vanalles doen.

Een ballon opblazen, doe je dat zo???

ja het is feest!

En ik ben het "feestvarken"!

Jacobo is al bij ons als hij nog in zijn pyjama loopt. Marta Cecilia en hij hebben veel plezier. Om 16.00 uur is het dan zo ver. Familieleden van over de hele Finca komen met kleine cadeautjes een lekker stukje taart eten. Het is heel gezellig. De jarige job doet zich tegoed aan taart. De cadeautjes interesseren haar niet. Ze vindt het veel leuker om met de afgedankte feestmutsen te spelen. Van Cesar en Estella krijgt ze een superschattig pyjamaatje. Van Cesars moeder en Norma een popje waar muziek uit komt. Van Liliane en Valeria een schattig knuffeltje met heel veel chocolade. Dat laatste hebben we maar even opzij gezet. Goed voor Marco en Marta Cecilia.

Onze hoofdchef taartsnijden, Cesar

Na een leuke middag dient het avondeten zich wat later aan. Brigite is duidelijk toe aan haar slaapje en ligt er voor 20.00 uur. Wij gaan ook voor 22.00 uur, maar bij mij wordt het toch weer laat. Ik wil de blog namelijk bijgewerkt hebben. Overdag is het gewoon erg lastig.  Deze keer wat minder tekst, wel leuke foto's!!!!

Afscheid los Gringos

Hier in Colombia wordt je als Amerikaan altijd aangesproken als Gringo. Of zo praten ze in ieder geval OVER je. Ook wij worden regelmatig voor "gringo" aangezien. In ieder geval was zaterdag de dag dat onze Amerikaanse vrienden zouden vertrekken. In de ochtend gaat Marco nog eens een poging doen om te pinnen en hij en Cesar gaan ook nog op pad voor de laatste zaken voor het moederhuis. Ze zijn een groot deel van de ochtend op pad. Marco betaalt contact en krijgt een briefje van 2.000 pesos terug. Het blijkt vals te zijn. (en dan moet je weten dat 2.000 pesos nog geen euro is!) Pinnen is weer niet gelukt. Met het contant geld wast we nog hadden zijn de spulletjes betaald voor het moederhuis. We worden nu toch wel lichtelijk zenuwachtig hoe we het allemaal rond moeten gaan krijgen. Maar goed.

Vandaag is er een dame op de Finca die massages geeft. Als Brigite na de lunch in slaap valt, komt ze langs voor een ontspannende massage. Na een uur heerlijk ontspannen hoef ik slecht omgerekend  € 8.- af te rekenen. Volgende week is ze er ook weer drie dagen. Een beetje afhankelijk van hoe we de komende week aan ons geld kunnen komen zal ik haar vast nog wel een keertje inschakelen.

Als ik klaar ben, staat de Amerikaanse familie ook klaar om te vertrekken. We worden gelijk uitgenodigd om eens naar Washington te komen. Hun huis is groot genoeg. We kunnen daar gerust logeren. Hmmmm... wie weet?! Zij zijn beide wereldreizigers. Hij doet werk voor het Pentagon en zij is director Marketing & Communications van Motorola. Wel toevallig dat we in hetzelfde vakgebied zitten. Alleen is haar functie voor een veel groter bedrijf natuurlijk.

De rust is wedergekeerd op de Finca. Toch ook wel weer lekker om de Finca voor onszelf te hebben. Marta Cecilia en Jacobo kunnen het heel goed vinden met elkaar. En dat is ook fijn.

We hebben deze avond Estella vrij gegeven wat koken betreft. We nemen de familie mee uit eten. Cesar weet een goed en goedkoop restaurant waar ze de beste steak van Pereira hebben. We vragen Gloria weer om op Brigite te passen. DIe is al om 19.00 uur in slaap gevallen. Dus dat wordt een makkie voor haar. Het restaurantje heeft alleen rundvlees. En ookal ben ik geen echte vleeseter, het vlees is er heerlijk. Je krijg stukken van 450 gram. Ik deel het stuk van mij met Marta Cecilia. Voor mij is het echt te veel. Uiteindelijk hebben we met 8 personen voor nog geen 80 euro gegeten en gedronken. Na weer een gezellige avond gaan we allen naar huis. Als we op de kamer komen, wordt Brigite wakkker. Ik ben nog een uurtje in de weer met haar en dan slaapt ze eindelijk weer...

Instellingen reacties

Voor degenen bij het plaatsen van reacties niet lukte, ik heb iets aan de instellingen veranderd, dus hopelijk is het nu wel mogelijk om reacties achter te laten!!!

Het lukt me echt niet om iedere dag de blog bij te werken heb ik wel gemerkt. Nu hebben we niet echt spannende dingen gedaan de afgelopen dagen. Gegeten, geluierd, gegeten, geluierd. Nou ja... wat mij betreft kan ik het toch niet echt luieren noemen. Mijn meiden vragen de nodige aandacht. Vooral Brigite natuurlijk. Het is toch nog steeds zo dat ze iedere keer als ik uit zicht ben, ze begint te huilen. Op zich een goed teken wat hechting betreft, maar ook af en toe heel vermoeiend. Als ik de kamer weer in kom of haar optil, komt er gelijk weer een lachje op het gezicht. Dat is dan wel weer heel mooi :-).

Donderdagavond zijn we lekker uit eten geweest. Gloria die hier alles schoonhoudt en ons eten op tijd op tafel krijgt, hebben we gevraagd om op te passen. Dat wilde ze graag doen! Cesar moest naar Pereira en wilde ons wel even afzetten bij het restaurantje. Het was hier op het terrein dus op zich veilig om te lopen. Maar aangezien we al een beetje laat waren, hebben we het aanbod aangenomen.

De reservatie was achteraf niet nodig geweest. Van de dertig tafels waren er maar drie bezet (inclusief onze tafel). Toen we de kaart kregen, snapten we wel waarom. Het waren eigenlijk gewoon Westerse prijzen. Greg en Dava kozen een heerlijke fles wijn uit terwijl we het menu bekeken. Het was allemaal heerlijk en culinair opgemaakt. Als we terugkomen zijn de kinderen nog lekker aan het spelen. Behalve Brigite dan. Die is na wat tegensputteren toch gaan slapen. We geven Gloria een mooie fooi, stoppen de kinderen in bed en gaan zelf ook onder de wol.

Vrijdag is weer een rustige dag. Brigite kan nog steeds niet zonder mama. Marco probeert nog een geld te pinnen, maar het lukt weer niet. We worden er wel een beetje moedeloos van. Op de bank horen we verschillenden geluiden waardoor het niet zou kunnen lukken, maar eigen weet niemand precies wat ze ermee aan moeten. Voor ons natuurlijk heel vervelend. Het is dat we Cesar goed kennen, dus we kunnen hem best ook later betalen via een overschrijving als het moet. Al zitten daar natuurlijk ook weer kosten aan verbonden. Echter voor de goede doelen die we steunen moeten we ook contact geld opnemen. En dat is ook een hoop.  Volgens een collega zou Rabobank Nederland een blokkade op passen gezet hebben voor bepaalde landen. Waaronder Colombia. Deze blokkade zou maandag opgelost moeten zijn. Duim maar voor ons, want anders wordt het toch wel erg lastig.
De zusjes kijken vandaag samen naar de computer naar het Zandkasteel. Ook komt Pablo nog even buurten, de oudste zoon van Cesar. Hij is gek op Brigite.

Marta Cecilia en Brigite kijken naar een kinderserie op de computer

Marta  Cecilia en Brigite in de hangmat

Brigite en Pablo

Verder neemt de Nederlandse woordenschat van Cesar met de dag toe. En ik zal je zeggen dat het niet de meest nette woorden zijn. Maar goed. Mafkees zit ook in het woordenmenu op dit moment. En "wat een ellende" is ook toegevoegd. De rest zal ik maar niet op de blog zetten. Daarnaast neemt Marco's Spaanse woordenschat ook toe. De meesten zullen de Spaanse woorden niet kennen, maar ook in het Nederlands durf ik ze niet op de blog mede te delen. Het is een mooi stel bij elkaar. De hele familie loopt bij elkaar over de vloer en wij doen goed mee :-). We voelen ons hier ook goed thuis! Gelukkig hebben we nog een weekje, maar ook dat zal snel voorbij zijn. Dan nog vijf dagen in de hoofdstad. En dan weer op naar ons kikkerlandje, waar het vanaf morgen ook weer kouder wordt volgens de weersberichten.

Sentencia!

Vanochtend begon goed! Brigite haar wekkertje liet het afweten en ze sliep lekker door tot 8.00 uur. Jammer dat mijn "wekkertje" nu op 7.00 uur stond. Toen ik wakker werd, ben ik gelijk onder de douche gesprongen om klaar te zijn als de kleine meid wakker werd. Maar nee hoor... ze lag lekker te snurken. Ja ook zij kan er,  net als Marta Cecilia, wat van. Marco moest ook vroeg uit de veren, want om 8.00 uur was afgesproken te vertrekken naar Pereira.

Ondertussen probeerde ik wat mensen in Nederland te bereiken aangezien we geen geld mee kunnen pinnen. Dit is een echt probleem want we moeten hier bijna alles contact betalen. Ook voor de projecten. Het gaat dus nog om minimaal 4000 euro dat we bij elkaar gepind moeten krijgen. Iedere dag dat we niet kunnen pinnen, wordt het probleem groter.

Terwijl ik op de skype zat, belde mijn moeder naar mijn collega's (ik werk bij de Rabobank). Helaas konden zij niets vinden waardoor het niet meer zou kunnen. Mijn collega opperde dat de pas misschien kapot is, maar ik geloof nooit dat twee passen op dezelfde dag kapot gaan. De passen zijn een keer geblokkeerd en gedeblokkeerd, maar helaas... vandaag lukte het nog steeds niet. Ik begin er nu toch wel enigszins zenuwachtig van te worden...

Verder was het stil hier op de Finca. De Amerikaanse familie was vandaag naar de Thermale baden. Dus ik was alleen met de twee meisjes. Voor Marta Cecilia niet je-van-het, want ze verveelde zich een beetje. Het huiswerk ging ook moeizaam. Rekenen vindt ze leuk om te doen, maar de rest daar moet ik haar echt doorheen trekken. En dat is niet altijd even gezellig en gaat dat vaak gepaard met dreigementen dat computer en Nintendo verboden "speelgoed" worden. Dat helpt uiteindelijk wel. Daarnaast was het vandaag ook nog eens heel erg heet! Ja... ik weet dat jullie daar waarschijnlijk jaloers op zijn. Maar om dan achter een boekje te zitten zwoegen. Tsja... we doen ons best!

Het eten 's avonds was heerlijk! Varkensvlees met een heerlijk champignonsaus, gebakken aardappeltjes en een heerlijke salade met mango. Terwijl we zaten te eten, kwamen Cesar, Estella en Pablo bij ons met een grote taart. Dit om dat we vandaag 10 jaar getrouwd zijn en omdat Brigite vandaag officieel onze dochter is. Tsja, dat is een feestje waard toch?!

Tegen 19.00 uur maken de mannen zich klaar om naar de voetbal te gaan. Het is een wedstrijd tussen Pereira en Cali. In de auto vertelt Cesar dat het toch wel om een risicowedstrijd gaat omdat het tussen twee steden gaat die dicht bij elkaar liggen. Er is in ieder geval genoeg politie aanwezig. Als ze terugkomen horen we dat er ongeveer 20.000 man in het stadion was.

Marta Cecilia geeft Brigite een flesje. Ze laat het goed toe. Vervolgens slaapt Brigite tegen 20.00 uur.

Ik praat gezellig nog wat Dava en we drinken een wijntje. Ook wordt de taart aangesneden. Hij ziet er prachtig uit. Jammer dat ik eigenlijk niet van taart hou. Ik heb er wel een stukje van gegeten. Er gaat een stuk naar de hulp, maar ook naar Estella en Gladys. Dava vertelt dat zij en Greg ons morgen mee uit eten willen voor ons 10-jarig huwelijk. We regelen dat Gloria morgen oppast.

Als de mannen terugkomen word ik blij, want Marco vertelt dat hij eindelijk weer heeft kunnen pinnen!!! YES! Waar het nu aan heeft gelegen? Geen idee. Maar goed, het werkt weer!

 Oh ja... vandaag wisten de beesten ons te vinden! Vanmorgen haalde Gloria een grote zwarte pin uit onze kamer. Vanavond. Zat er een grote kakkerlak op de handdoek die aan het ledikant zat. En toen ik de ventilator aan wilde zetten op de kamer zag ik een hagedis wegschieten. Vervolgens vloog het ene beest na het andere tegen mijn hoofd. We hebben wel wat afgelachen hier!!!! Tot de slappe lach toe.