"Ja?"
"Mag ik altijd bij jullie blijven wonen?"
" Ja, natuurlijk meid."
" Maar ook als ik al een mens ben?"
"Je bent toch al een mens?"
"Ja, maar ik bedoel gróót, net als jij en papa."
"Maar natuurlijk schat. Je mag zo lang bij ons wonen als dat je wilt, al is het voor altijd."
"Gelukkig, want ik vind jullie zoooo lief."
Smelt, smelt, smelt... Dit ging allemaal vooraf aan de bijna dagelijks terugkerende avondstrubbelingen. Je kent het wel rekken, rekken. En uiteindelijk huilen als we zeggen dat ze dan toch echt moet gaan slapen. Dan kan je ze bijna achter het behang plakken. Maar op deze momenten, tijdens deze gesprekjes... tja. Dan is dat toch allemaal vergeten?
Ik ben wel benieuwd of ze hier over een jaartje of 12 nog zo over denkt. Waarschijnlijk niet. Maar nu waan ik me nog maar even in het idee. Wat een heerlijke meid is onze dochter toch.
