Hierbij het verslag van woensdag. Helaas heb ik nog niet alle foto's gedownload. Maar een aantal kunnen jullie al vinden. Ik probeer vrijdaochtend, voor jullie dan al bijna avond, het verslag van vandaag (donderdag) er op te zetten. Het verslag van vrijdag en de reis houden jullie tegoed op zondag. Dan zitten we weer in ons eigen kikkerlandje op onze eigen bank.
Emotioneel afscheid
Woensdagochtend staan we om 5.30 uur op en maken we ons klaar voor de korte trip naar Bogotá. We nemen een douche stoppen de laatste spullen in de koffer. Het laatste ontbijt op de Finca staat klaar: vers fruit en toast. Er is een aparte taxi besteld voor de koffers, want vijf mensen en zeven koffer en dan ook nog eens vijf stuks handbagage passen nog steeds niet in de auto. Ook al laten we nu drie koffers achter. Om 6.30 uur komen Estella en Gladys ook naar boven. Er worden bij het afscheid door iedereen heel wat traantjes vergoten. Maar dan moeten we toch echt de auto in. Op het vliegveld opent het vrouwtje dat ons dinsdag al heeft ingecheckt, speciaal voor ons een balie en zorgt ervoor dat onze koffers naar het vliegtuig gaan. Daarna lopen we door. We kunnen gelijk de boardingruimte in. Hier ook weer afscheid van Cesar. Weer de nodige tranen en
dan moeten we echt gaan. Hier moeten we 10 minuten wachten en dan mogen we het vliegtuig in. We zwaaien nog een laatste keer naar Cesar. Marta Cecilia is de hele tijd vrolijk geweest, maar eenmaal in het vliegtuig begint ze te huilen dat ze nog niet weg wil bij Cesar. Maar we zeggen haar dat we hopelijk weer snel terugkomen en dan is het goed.
Hoe krijg je zo veel mogelijk in een minivan
Als we in Bogotá aankomen merken we gelijk het temperatuurverschil. Het is bewolkt, maar gelukkig wel droog. We hebben vrij snel onze koffers en iemand van het hotel staat op ons te wachten met een bordje "Kiezemberg". We vergeven de spellingfout. In eerste instantie blikt en bloost hij niet bij het zien van onze koffers. Dit geeft ons hoop: hij is vast met een busje. Als wij bij het "busje" aankomen, zien we dat het een minivan is. 6 zitplaatsen: 2 van voor, 2 losse stoeltjes op de middelste rij en 2 stoeltjes op de achterste rij. De achterste rij wordt neergeklapt en hij begint de koffers te stapelen. Nadat er ongevier vier in liggen, begint hij met zijn hand te wapperen en er komt een aiai uit. Met het nodige puzzel- en stapelwerk lukt het hem toch om de meeste bagage erin te krijgen, We hebben nog drie handbagage. Er wordt een koffer tussen de twee stoeltjes in gepropt en we kunnen dat best wel met vier man op de twee stoeltjes. Met het nodige propwerk: Marta Cecilia op mijn schoot, Marco op de koffer en een trolleykoffer op schoot, en mijn vader met zijn handbagage op schoot vertrekken we toch met de minivan naar het Hotel, een rit van 40 minuten.
Verzamelen
Als we arriveren bij het hotel, kunnen we nog niet kamer op. Het is ongeveer 9.45 uur. We worden om 11.00 uur opgehaald door Dios es Amor om ons sponsorkind op te zoeken. Maar we kunnen pas om 15.00 uur de kamer op. De koffers mogen in een aparte kamer. We pakken de pennen die we nog over hebben in tasjes in en we hebben ook een tas met pennen, potloden, stiften en schriften voor Juan Camilo, Geraldine (de sponsorkinderen van ons en de ouders van Marco) en hun broertjes en zusjes.
Turbulente rit
We zitten nog even in de koffiebar/op het overdekt terras terwijl we wachten. Het hotel ziet er netjes uit, het ligt alleen wel aan een hele drukke straat (lang leve oordopjes) en voor kinderen zijn er geen faciliteiten. In ons geval is dit niet heel erg, want Marta Cecilia heeft oma om mee te spelen en we zijn toch veel op pad. Om 10.45 uur (heel oncolombiaans om eerder te zijn in plaats van later) staat de organisatie met twee grote auto's voor de deur. We hebben twee chauffeurs, een vertaalster (Susana) en een sociaal werkster om mee te reizen. We vertrekken bijna direct. Het is een behoorlijke rit. We zitten nu in het noordelijk deel van Bogotá, wat een relatief veilig en "rijk" stuk is en we moeten helemaal naar het zuiden. Dit klinkt misschien lachwekkend en enigszins overdreven ver, maar geloof me, in een stad met 6 miljoen (geregistreerde) inwoners is dit een heel eind. We rijden er ongeveer een uur over. Hoe verder je komt, hoe slechter de huizen en de straten worden. Het laatste half uur wordt er flink doorgereden over erg slechte en hobbelige bergweggetjes. We worden flink door elkaar geschud. Als we dan eindelijk op de plaats van bestemming aankomen voelen mijn moeder, Marta Cecilia en ik zich niet echt lekker.
|
De straat, zoals velen in deze wijken |
|
Een klasse 0/1 wijk. |
Estratos
Juan Camilo en zijn familie wonen nog steeds in hetzelfde huisje. Het is echt onvoorstelbaar hoe de mensen daar wonen. Je hebt in Colombia 6 niveaus (estratos) waarop mensen wonen. Het gaat dan niet om wat de mensen aan geld bezitten (al hangt dit natuurlijk wel samen) maar om de type woningen. De Finca en de plaats wij nu verblijven in de stad zijn niveau 5/6. Eigenlijk het beste wat je kunt bereiken. De woning van Juan Camilo staat in een wijk van niveau 0/1. 0 is helemaal geen huis en 1 is dan nog iets wat je een huis kunt noemen.
Welkomstcomité
Als we aankomen staat de moeder van Juan Camilo al buiten. Juan Camilo was ons al tegemoet gekomen met zijn broertje omdat we het huis niet direct konden vinden. Als we uitstappen vliegt ze ons gelijk om onze nek. De kinderen ook. We komen het huisje binnen. De tweede kamer waar ze vier jaar geleden mee bezig waren is klaar. Daar staan de bedden van de kinderen nu. Vorige keer stonden er een tweepersoonbed, en een stapelbed in één kamertje van vier bij vier. Daar sliepen ze met zeven personen in. Nu stonden er op deze kamer nog één tweepersoonsbed en een kast en op de andere kamer bedden voor de kinderen. Ze willen in hun "tuin" nog een paar kamers bij maken, want de kinderen worden steeds groter. Maar financieel kunnen ze het nog niet rond krijgen.
Veel tranen
Ik pak het tasje met de spulletjes voor de kinderen en leg ze op bed. Ze vliegen er op af. Gelijk begint de moeder te huilen. Niet om de spulletjes, maar om het feit dat haar dochter Geraldine een levertransplantatie nodig heeft. We waren hier sinds kort van op de hoogte. Ze heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen, maar mocht afgelopen zondag weer naar huis. Ze voelde zich alweer een paar dagen niet lekker en moest eigenlijk terug naar het ziekenhuis. Maar ze wilde wachten totdat wij geweest waren. Vanavond moet ze dus weer terug. Ze wachten nu op een donor. Als ze snel een donor vinden, dan kan ze in Bogotá geopereerd worden, zo niet dan moet de moeder een stuk van haar lever afstaan en moeten ze naar Cali. Dit houdt ook in ze haar baan dan kwijt is en het financieel een stuk moeilijker wordt. En dit voor een gezin dat het al niet breed heeft. Mijn moeder en ik staan mee te huilen. Wat een ellende. Dit is voor een gemiddeld Nederlands gezin al een drama, los van het financiele. Voor deze mensen die al niets hebben en ook geen sociaal systeem om op terug te vallen, dat is verschrikkelijk. Gelukkig heeft de vader een vaste baan en zijn ze dus verzekerd.
De laptop
We hebben onze oude laptap meegenomen voor Juan Camilo. De organisatie wist dit, maar de familie nog niet. Toen de tolk vertelde wat we hadden gedaan, sloeg de moeder haar handen al voor haar mond en de tranen kwamen weer. Juan Camilo stond ons vol ongeloof aan te kijken en bevatte het niet totdat de laptop uit de tas kwam. Toen het doordrong liep hij naar Marco toe en sloeg zijn armpjes om hem heen. Hij heeft zo een paar minuten gestaan. Toen moest de computer natuurlijk aangezet worden en de patience en mijnenveger werden al snel gevonden. In de armoedige toestand, stond daar ineens een computer. Ik kan me voorstellen dat dit voor hun even niet te bevatten was.
|
Juan Camilo en Geraldine |
Op naar de Carrefour
We vragen via de tolk waar ze op het moment het meeste behoefte aan hebben. Marco's ouders en wij hebben wat geld apart gehouden om dringende benodigdheden voor ze te kunnen kopen. Het blijkt, dat eten toch hetgene is waar ze gebrek aan hebben. Mijn moeder, Marta Cecilia en ik nemen hier afscheid, want Marta Cecilia voelt zich nog steeds niet lekker. Het is ook allemaal erg veel. Afscheid op de Finca, met het vliegtuig, een nieuwe omgeving, een turbulente rit, indrukken in het veel te kleine huisje.
Marco en mijn vader gaan met de organisatie en de moeder en Geraldine op boodschappen. Terwijl zij weg gaan, worden bij naar huis gebracht door de organisatie, we bestellen een lunch en krijgen onze kamer te zien. Op de kamer voor ons, staat maar één bed. Dat lijkt me niet zo handig. Ik vraag of er een bed bij kan, maar dat lukt niet. We krijgen een andere kamer aangeboden. Een luxere, met een bed extra, voor dezelfde prijs. Gelukkig, dat is geregeld. De kamers zijn verder prachtig. Netjes en best luxe te noemen.
Wat heb je nodig?
Om 16.00 uur komen de mannen terug. De supermarkt was nog een hele toestand. Natuurlijk zocht de moeder van Juan Camilo heel bescheiden uit. Marco heeft gekeken wat de in de kar had gedaan en de lang houdbare zaken er nog een keer extra in gedaan. Uiteindelijk komt er schoorvoetend ook nog uit dat Geraldine nog een paar t-shirts nodig heeft en eigenlijk voor in het ziekenhuis ook wat ondergoed. Ze kiest twee shirts, en twee setjes ondergoed uit. Marco doet er nog twee shirts en twee sets ondergoed bij in een andere kleur. Met twee volle karren gaan ze de winkel uit. Op naar een ijsje. Geraldine kiest een grote maar door haar gezondheid lukt het haar maar een hap of vier te nemen.
Broodjesbar???
De mannen hebben honger en de rest waarschijnlijk ook. Ze gaan naar een broodjesbar om daar wat te bestellen. Op de kaart staan 6 verschillende soorten broodjes. Bij het bestellen blijkt dat ze nog maar één soort hebben. Dan maar zes dezelfde broodjes! Uh... nee daar hebben we er nog maar drie van... Ongelooflijk. Een broodjesbar die maar drie personen kan voorzien van een broodje... Dan maar drie broodjes verdelen met zijn zessen.
|
De boodschappen in het huis van Juan Camilo |
Speciaal geval
Zodra de mannen terug begint de regen met bakken uit de lucht te vallen. En het is nog niet gestopt als we gaan slapen. Dat belooft wat voor morgen... Om 18.00 uur gaan we naar de Mac Donalds. Marta Cecilia kan bijna niet wachten. We bestellen een taxi, maar die komt niet. Iemand van het hotel vindt het te lang duren en pakt zijn eigen auto en brengt ons. Nu denk je Mac Donalds is Mac Donalds. Voor een groot gedeelte is het natuurlijk zo. De producten zijn hetzelfde. Het concept in principe ook. Maar hier hebben we iets gezien, wat we nog nergens bij de Mac hebben gezien. Hier in Bogotá komen ze aan tafel de bestelling opnemen! En na het eten komen ze ook nog eens met de ijskaart aan. Zeg het maar, wilt u nog een Mac Flurry? Wordt aan tafel bezorgd en afgerekend. Met de lage lonen hier en de relatief hoge prijzen van de Mac is dit hier wel haalbaar, maar anders is dit natuurlijk geen haalbare kaart.
Taxi!
Als we klaar zijn bij de Mac proberen we een taxi aan te houden. Maar we zitten min of meer in de spits en het regent, dus dat is een hele opgave. Na 10 minuten tot een kwartier hebben we er eindelijk één te pakken en gaan we weer naar het hotel. We zijn allemaal moe. We nemen nog een warme douche, met een redelijke douchestraal (wat hebben we dat gemist) en dan lekker naar bed.