Uitrusten, Christusbeeld en La Virginia

1 januari is een dag van weinig doen. Ten eerste is het weer enorm heet. Tegen de middag is iedereen weer een beetje boven water. We zitten wat bij de familie. Lekker kletsen. Een drankje. Een hapje. Iedereen is moe. Wij willen weer wat energie opdoen voor de volgende dag. We gaan dan naar het Monumento a Cristo Rey en het stadje la Virginia. Hierover heb ik twee jaar geleden al verslag gedaan. Ik plaats nu alleen wat fotootjes van de dag. We hebben twee dingen meegemaakt die we vorige keer niet hebben beleefd. Na het bezoek aan het stadje la Virginia en voornamelijk het marktje gaan we nog even iets eten in la Virginia. We zien een restaurantje van Sir Pollo. Een keten hier in Colombia. We willen iets kleins eten, maar voordat we het weten zitten we met een enorm bord voor ons neus, voor nog geen 3 euro per portie. We kunnen het bij lange na niet op. We worden in de gaten door twee jongens, die duidelijk honger hebben. In het restaurant vragen we zakjes om het eten wat nog op de borden ligt, mee te kunnen geven. We pakken de goede stukken er uit. Maar al gauw staan zo ook op de afgekloven te wijzen. De tranen springen er echt van in mijn ogen. We geven het allemaal mee en worden nederig bedankt.

Het Christusbeeld

Samen met mijn broer halverwege het beeld

Brigite... ook nog mijn kleine meisje

Op de markt in La Virginia, het onderstaande aanschouwend

Er kan nog meer bij. Met achttien personen een ritje van 50 minuten maken

Na het eten gaan we nog even richting de rivier de Cauca. Daar winnen ze zand. Vorige keer hebben we aan de rand gekeken, maar die plaats is er niet meer. Vorig jaar is de rivier enorm overstroomd en zijn er veel huizen verwoest. Nu hebben ze de waterkant opgehoogd. We rijden een stukje verder naar een restaurant aan de waterkant. We worden daar tegemoetgekomen met menukaart en al. Maar wij hebben net gegeten. Maar wat blijkt, ze hebben daar ook een "boot" die een stuk de rivier op vaart. We besluiten dat we een vaart van veertig minuten doen. Hiermee komen we enorm dicht bij de mannen die zoooo hard werken. Waarschijnlijk ook voor veel te weinig geld. We kunnen ons voorstellen dat dit werk is wat je maar korte tijd kunt doen. Ook zien de schamele huisjes die aan de kant van het water staan. Het blijft indrukwekkend om te zien hoe veel mensen hier leven en het hoofd boven water proberen te houden.

Het is weer een lange dag geweest. Die avond kletsen we nog even met Liliana. We proberen enigszins op tijd naar bed te gaan. De volgende dag zijn er geen plannen, behalve een barbecue met Liliana, Norma en Cesar. Een gezellige avond weer in het verschiet. Voor mijn broer nog maar twee dagen te gaan. En ook voor ons nadert het einde van deze bijzondere reis. Time flies!